ตื้อรัก -คบกับกูไหม-
× 0
× 0
× 0
วันถัดมา..
"อื้อ~" ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศตกลงกระทบกับผิวหน้าบางปลุกฟองเบียร์ให้รู้สึกตัวตื่น เธอค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ ตัว ก็พบควิ้นท์นอนหลับอยู่ข้างๆ
"เฮ้อ..ฝันไปอีกสินะ" เธอพึมพำออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เขานอนอยู่ข้างเธอจริงๆ
"ฝันพ่อมึงดิ" จู่ๆ ชายหนุ่มก็ลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะพ่นคำหยาบโลนใส่คนตัวเล็ก
"เดี๋ยวนี้พัฒนาด่าหนูในฝันเลยเหรอ" ปกติแล้วในความฝันควิ้นท์จะอ่อนโยนและน่ารักกับเธอเสมอ
"มึงไม่ได้ฝัน" ควิ้นท์ย้ำกับเธอเสียงแข็ง
"555555พูดอะไรโง่ๆ ถ้าไม่ได้ฝันนะพี่ควิ้นท์ไม่มีทางมาอยู่บนเตียงเดียวกับหนูหร้อก"
ฟองเบียร์หัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แม้จะชอบควิ้นท์มากแต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะยอมมานอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ
"ที่พูดแบบนี้แปลว่ามึงจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้สินะ"
"เรื่องเมื่อคืน? ทำไมเหรอคะ"
"มึงโดนวางยาปลุกเซ็กส์เกือบถูกไอเหี้ยที่ไหนไม่รู้ข่มขืน กูตามมาช่วยมึงได้แต่มึงอ่อยกูกูเลยเอามึง"
ควิ้นท์เล่าความจริงให้เธอฟังด้วยสีหน้าและน้ำเสียงนิ่งเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไร แต่ในหัวใจเขานั้นมันกำลังเต้นระรัว
"มะ..ไม่จริงหรอก พี่ควิ้นท์เนี่ยนะมีอะไรกับหนู"
ฟองเบียร์ไม่ยอมรับความจริง เพราะเธอไม่เชื่อว่าเขาพิสวาทเธอขนาดนั้น แต่แล้วใบหน้าหวานก็ค่อยๆ เหยเกขึ้นเรื่อยๆ เมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนค่อยๆ ปะเดปะดังเข้ามาในหัว
ชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่ร่างกายโยกคลอนไปมาขณะที่กำลังร่วมรัก ริมฝีปากบางของเธอที่เผยอเปล่งเสียงครางกระเส่าทำเอาหัวใจดวงน้อยของฟองเบียร์เต้นแรงไม่เป็นส่ำ
"ทำหน้าทุเรศแบบนี้แปลว่าจำได้แล้วใช่ไหม" ควิ้นท์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงจนเธอแปลกใจ
"ผีเข้ารึไงอยู่ๆ มาพูดดีกับหนู"
"เปล่า คนอย่างกูจะพูดดีๆ บ้างไม่ได้ไง้"
"สองปีที่ผ่านมาพี่ไม่เคยพูดดีกับหนู อยู่ๆ มาพูดหนูก็ต้องกลัวสิ"
"กลัวทำไมกูเป็นผัวมึงนะ" คำพูดนี้ของควิ้นท์ทำให้ฟองเบียร์อึ้งไปชั่วขณะ
"สรุปแล้วที่เราได้กันมันคือเรื่องจริงเหรอคะ"
"เออ"
"...." ฟองเบียร์ได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบๆ นึกเสียใจที่ดันพลาดไปมีอะไรกับควิ้นท์ เธอรู้ดีว่าถ้าท้องขึ้นมาเขาคงไม่ยอมรับ
"ฟอง.."
"อะไรคะ"
"คบกับกูไหม"
"...."
หลายวันผ่านไป
@มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
"เป็นอะไรของมึงวะอีฟอง ตั้งแต่หลังเที่ยวผับวันนั้นมึงดูเศร้าจังวะ"
เปียโนเอ่ยถามเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าหลายวันมานี้เธอดูเงียบๆ เศร้าๆ ผิดปกติ
"นั่นดิ เป็นห่าไรก็ไม่ยอมบอกเพื่อน" สีไม้เพื่อนอีกคนพูดเสริม
"นี่กูยังไม่ได้เล่าให้พวกมึงฟังอีกเหรอ" ฟองเบียร์พูดออกมาด้วยสายตาที่ดูเลื่อนลอย
"เออ!!" ทั้งเปียโน และสีไม้พูดเน้นเสียงออกมาพร้อมกัน
"วันนั้นกูพลาดไปได้กับพี่ควิ้นท์" ฟองเบียร์พูดเสียงเรียบ
"กรี๊ดดดด!! จริงเหรอวะ"
"แล้วทำยังไงมึงถึงไปได้กับพี่ควิ้นท์ได้วะ"
"จากนั้นพี่ควิ้นท์ก็ขอกูเป็นแฟน" ฟองเบียร์ไม่ได้ตอบคำถามของทั้งเปียโนและสีไม้ เธอเลือกที่จะเล่าต่อ
"กรี๊ดดด!! มึงตกลงคบกับพี่ควิ้นท์แล้วใช่ปะ"
"ทำไมไม่เห็นเค้ามาหามึงเลยวะ"
"เปล่า กูปฏิเสธิ"
"อะไรนะ!!!" เพื่อนสาวทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกันเสียงดังด้วยความตกใจ
"พวกมึงจะเสียงดังทำไม" ฟองเบียร์ปรามเพื่อนทั้งสองเมื่อเสียงดังจนถูกจับตามอง
"เออพวกกูพูดเบาๆ ก็ได้ กูถามจริงๆ มึงปฏิเสธิพี่ควิ้นท์ทำไมวะ"
"นั่นดิ มึงรอวันที่จะได้เป็นแฟนกับพี่เค้ามาเกือบสองปีเลยนะเว้ย"
เปียโนและสีไม้นึกเสียดายแทนเพื่อน พวกเธอรู้ดีว่าฟองเบียร์ชอบควิ้นท์มากแค่ไหน
"มึงจะให้กูคบกับเค้าได้ยังไง ในเมื่อเค้าไม่ได้รักกู ที่เค้าขอคบก็เพราะแค่เค้าอยากรับผิดชอบ"
ฟองเบียร์พูดกับเพื่อนน้ำเสียงแผ่วเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น แม้จะอยากคบกับควิ้นท์แค่ไหนแต่ถ้าเขาไม่ได้รักเธอเธอก็ยอมถอยดีกว่า
"แล้วใครบอกวะว่ากูไม่ชอบมึง"
"พี่ควิ้นท์!!!"
