นายจะไปไหนอีก

ไปไม่ได้

อย่าคิดตีหัวทหารยามคนไหนเข้าละ

คิดอย่างนี้ตลอด

นายนี่นะทำใจให้สงบหน่อยไม่ได้หรอ

ซ่องสุมกำลังคนไว้เท่าไหร่กันล่ะ

10 หรือ 20

เชิญเลยท่านชายผู้องอาจ

ทำดีนี่น้องพี่

สมกับเป็นคนหนุ่มไฟแรง

ก่อนลอบออกไปก็อย่าลืมสวมเสื้อขนสัตว์หนาๆ

เอาอาหารจากครัวเราไปแจกชาวบ้านระหว่างทางด้วย

ไม่ต้อง

ให้ผู้คนเขาจดจำแต่ชื่อของนายน่ะดีแล้ว

พี่เป็นเเค่พี่ชาย

มีใครมาถามพี่จะบอกว่านายป่วยนอนพักอยู่ในห้องส่วนตัว

เป็นคนกลุ่มไหน

ไปถึงเมืองหลวงเลยหรอ

รู้หรือเปล่าว่าพลโลกต้องการอะไร

มันไม่ใช่แค่การเปลี่ยนวัฒนธรรมและความเชื่ออย่างเดียว

แต่มันเป็นการเปลี่ยนทุกแง่มุมชีวิตไม่ว่าทางใดทางหนึ่งก็ตาม

พี่รู้

พี่รู้เสมอว่านี่เป็นการเข้าสู่ยุคสมัยใหม่

ถึงพี่จะเรียนมาแค่วรรณคดีดนตรีศิลปะ

แต่พี่ก็รู้ดีว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่เจ้าชายเจ้าหญิงอีกต่อไปแล้ว

ผ่านไปอีกกี่ทศวรรษการเปลี่ยนแปลงก็จะมีอยู่

นี่คือสัจธรรม

วันนี้นายไม่เข้าใจ

แล้วนายจะเข้าใจเองทั้งหมดว่าความหมายของพี่คืออะไร

เเล้วใครจะอยู่ข้างพี่

เอาเถอะ

ใจของนายเป็นยังไงพี่ย่อมรู้

พี่ก็กำลังพยายามอยู่เช่นกัน

กลางคืนเวรยามเเน่นหนา

ได้

รู้อะไรล่วงหน้าก็เตรียมตัวทัน

จะเร่งให้ความลับเเตกเร็วรึไง

คอยรับหน้าทางนี้น่ะดีเเล้ว

ใครบอกว่าไม่ได้เปิดหูเปิดตา

ไม่ได้ให้ใครหลายคนตอบแทนเพียงเพราะการประพฤติดีของเราคนเดียว

แต่เราคนเดียวเป็นตัวอย่างและจุดเริ่มต้นของการทำดีโดยไม่หวังผลตอบแทน

พี่ไม่ใช่นักธุรกิจจึงไม่เข้าใจกลไกการตลาด

พี่ไม่ใช่นักรบจึงไม่เข้าใจกลยุทธ์การศึก

เพราะพี่เป็นพี่

พี่จึงไม่สามารถเป็นเหมือนใครเขาได้

พี่ไม่กล่าวโทษใคร

เพราะพี่ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นโทษแก่ใครทั้งสิ้น

วิธีของนายมันเสี่ยง

พี่ก็ไม่คิดว่าเครือข่ายของนายจะมีจำนวนมากพอเข้าแทรกแซงฝ่ายบริหาร

อิสระคืออะไร

อะไรคืออิสระ

ในเมื่อทุกอย่างไม่ใช่สิ่งที่จะแสดงออกได้โดยตรง

ร่างกายไม่ใช่อิสระ

หน้าที่ไม่ใช่อิสระ

คำพูดก็ไม่ใช่อิสระ

นี่รู้ไหม

รู้ไหมว่าทำไมพี่ชอบศิลปะ

ผิดแล้วล่ะ

พี่เป็นตัวของตัวเองทุกครั้งที่ได้ชื่นชม

เเละพี่จะขอเก็บซ่อนสารลับนี้ไว้กับบทเพลงของโชแปงตลอดไป

สุขเศร้าเหงาเพียงใดจะไม่มีใครรู้