คังมีราเอ่ยออกมาหลังจากที่เธอเปิดประตูห้องนอนออกมาเห็นซอลีชินยืนอยู่หน้าห้อง

คังมีราถึงกับอุทานเสียงหลงเมื่อเห็นแขนของซอลีชินมีเลือดออกมากมายขนาดนี้

ซอลีชินมองดูหญิงสาวตรงหน้าเดินเข้าไปเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันแขนให้เขาอย่างเบามือ

~~~~~~~~~~

หลังจากกลับจากโรงพยาบาล

คังมีราถามขณะพยุงชายหนุ่มเข้ามาในบ้านเพื่อตรงไปยังห้องนอนของชายหนุ่ม

ซอลีชินยิ้มออกมาพลางพยักหน้ารับก่อนจะล้มตัวลงนอนเพราะยังมีอาการเมาค้างอยู่

หญิงสาวมองดูซอลีชินใช้มือที่ปกติพยายามห่มผ้าให้ตัวเอง แต่ก็ยังไม่ถนัดนัก ดังนั้นคังมีราจัดการห่มผ้าให้เขาก่อนจะเดินไปเก็บเศษแก้วและเช็ดเลือดที่อยู่บนพื้นอย่างเงียบๆ

~~~~~~~~~~

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆๆๆ

คังมีราเดินมาเคาะที่ห้องนอนของซอลีชินเมื่อพบว่า เลยเวลามื้อเช้ามากแล้วแต่ก็ยังไม่ลงมาสักที

เงียบ

ก๊อกๆๆๆ

เงียบ

คังมีราค่อยๆเปิดประตูห้องเข้าไปด้านใน ก็พบว่าชายหนุ่มยังคงนอนหลับอยู่

คังมีราใช้มือเขย่าตัวชายหนุ่มเบาๆ

เสียงเรียกของเธอปลุกให้ซอลีชินต้องลืมตาขึ้นมองอย่างช้าๆ

เขาเรียกชื่อหญิงสาวตรงหน้าพลางลุกขึ้นนั่ง โดยมีเธอประคองช่วย

หญิงสาวพูดจบก็เดินออกจากห้องไปเอากล่องยาและไม่ลืมตักอาหารเช้ามาด้วย

คังมีราพูดขึ้นก่อนที่จะเป่าซุปร้อนๆให้อุ่นขึ้น ก่อนจะยื่นอาหารให้เขา ซอลีชินมองใบหน้านวลก่อนจะกินอาหารที่เธอป้อนให้

คังมีราจำเป็นต้องป้อนอาหารเขา เพราะแขนด้านขวาของเขายังใช้การไม่ถนัดนักเนื่องจากเพิ่งเย็บแผลมาใหม่ๆ

ซอลีชินพูดหลังจากที่กินอาหารและกินยาเสร็จแล้ว คังมีรายิ้มตอบรับด้วยความจริงใจก่อนจะบอกให้เขานอนพัก

ซอลีชินมองคังมีราที่เดินออกจากห้องของตนไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ถ้าเขาได้เจอคังมีราก่อนลีแจวอนก็คงดีสินะ....

~~~~~~~~~~

เสียงของลีแจวอนดังขึ้นทันทีที่คังมีรากดรับสาย

....😑เฮ้อ...จริงๆเล้ย....ฉันน่าจะสร้างให้ทำตัวน่ารักแบบคุณซอลีชินสักนิดบ้างก็คงจะดี คิดแล้วอยากกลับไปแก้นิยายตัวเองจริงๆ😑....

....😑เอาอีกแล้ว...ขู่อีกแล้ว ไอเรื่องขู่นี่เก่งจริงๆเลย😑....

สายสนทนาวางจบไปแล้ว แต่คังมีรายังคงมองดูโทรศัพท์ของตัวเองอย่างคิดหนัก

ไม่ใช่แค่ลีแจวอนคนเดียวหรอกที่รู้สึกแปลกๆ หลายครั้งที่เธอได้ยินคำพูดของเขาหรือสายตาของเขาที่มองมา มันรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล

แต่จะให้เธอทำอย่างไรได้....ในเมื่อมีเธอคนเดียวที่จะแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมดให้จบลงได้