เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยถามพลางหันไปมองด้านหลัง แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า คนพี่ที่ไม่รู้ว่าคนน้องอยู่ไหนจึงเริ่มตะโกนหาทั่วตลาดชาวเมืองบริเวณนั้นก็ตกใจกันเล็กน้อย

เว่ยอู๋เซี่ยนพยายามวิ่งฝ่าผู้คนไปทั่วตลาด

.

.

.

ทางด้านเซียวจ้าน

เสียงตะโกนเรียกของเว่ยอู๋เซี่ยนเรีนยกความสนใจให้ละจากชายตรงหน้าไปแทบจะในทันทีจนเกือบจะวิ่งออกไปแต่ทว่าก็นึกได้ว่ากำลังมีอีกคนยืนอยู่ด้วยจึงหันมากล่าวว่า

เซียวจ้านหันไปเอ่ยตอบ

สียงเรียกจากด้านหลังดังขึ้นเรียกชายหนุ่มให้ออกจากภวังค์ความคิด ก่อนจะหันมามองผู้มาใหม่ทั้งสอง 'หวังฮ่าวเซวียน' และ 'หวังจั่วเฉิง' น้องชายทั้งสองของเขาเอง

ฮ่าวเซวียนและจั่วเฉิงตะโกนเรียกทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ความคิดก่อนจะหันไปสนใจทั้งสอง

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกไปทำให้น้องชายทั้งสองนั้นงุนงงไม้น้อยแต่ก็เดินตามกลับไป

.

.

.

ทางด้านสองพี่น้องสกุลเว่ย

เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยขณะที่โดนเซียวจ้านกอดรัดแน่น

เมื่อเซียวจ้านรับน้ำตาลปั้นไปแล้วทั้งสองจึงเดินกลับโรงเตี๊ยมด้วยกัน

.

.

.

ณ โรงเตี๊ยม

เมื่อสองพี่น้องแซ่เว่ยกลับเข้ามายังห้องพักทั้งสองก็ได้ไปทำธุระส่วนตัวแล้วจึงได้เริ่มสนทนากันอีกครั้ง

เว่ยอู๋เซี่ยนกล่าวจบก็ ทั้งสองพี่น้องจึงแยกไปนอนโดยที่คนพี่เป็นคนดับเทียนทั้งหมด

.

.

.

ณ จวนสกุลหวัง

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ เมืองหมิงเวย สองพี่น้องแซ่เว่ยได้มายังจวนของสกุลหวังที่เป็นเจ้าเมืองแห่งนี้ เนื่องว่าได้ยินข่าวลือว่าที่เมืองแห่งนี้ถูกรังควานโดยภูตผีวิญญาณร้าย และเพื่อหาเลี้ยงปากท้องสองพี่น้องแซ่เว่ยจึงมาเพื่อปราบมัน

แลกกับเงินทองเล็กน้อยในการประทังชีวิต ทั้งสองเดินมายังหน้าประตูจวนที่มียามคอยเฝ้าอยู่สองนาย

ยามนายนั้นจึงมองไปที่อีกคนที่เฝ้าอยู่ใกล้ๆกันพร้อมกับส่งสายตาให้ ยามอีกคนจึงเร่งเดินเข้าจวนไป

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อก็มีชายวัยกลางคนในอาภรณ์ที่ดูหรูหราแต่ก็เรียบง่ายเส้นผมสีดำที่มีสีขาวแซมเล็กน้อย

ชายวัยกลางคนเอ่ยถาม ทั้งสองจึงพยักหน้าตอบเล็กน้อย ทันใดนั้นชายวัยกลางคนจึงเชิญทั้งสองไปยังโถงรับแขกทันทีอย่างไม่รอช้า

นายท่านหวังมีสีหน้าที่หนักใจเมื่อต้องพูดถึงเรื่องภูตผีที่มารังควานชาวเมือง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้ทั้งสองฟัง

หลังจากนั้นนายท่านหวังก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สองพี่น้องได้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

((อ่านเต็มๆได้ที่เด็กดีจร้าชื่อเรื่องเดียวกันเลย))

สองพี่น้องเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ปรึกษากันเล็กน้อย เพราะเรื่องที่ฟังดูจะใหญ่โตเอามาก แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้ไม่ช่วยก็ดูจะใจไม้ไส้ระกำจนเกินไป

นายท่านหวังว่าพลางกล่าวซ้ำๆจนสองพี่น้องต้องห้ามปรามไว้ก่อน

เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจไม่น้อย นายท่านหวังจึงมิว่าอันใด หลังจากนั้นสองพี่น้องแซ่เว่ยจึงขอตัวกลับก่อน

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

(ยังไม่แก้คำผิด)