สูญเสีย
× 0
× 0
× 0
โรงพยาบาล.....
"โรส คุณต้องไม่เป็นไร คุณต้องปลอดภัยนะที่รัก"
ผมวิ่งตามมาจนถึงหน้าห้องฉุกเฉิน มองร่างบอบบางที่ถูกเข็นเข้าไปในนั้น ผมนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ไปไหนจนไอ้ธาร์มมาถึง
"พี่ไปพักเถอะ เดี๋ยวผมเฝ้าต่อเอง"
"ไม่ กูจะไม่ไปไหนจนกว่าโรสจะออกมา"
"มึงอย่าดื้อดิครับ โรสไม่เป็นไรหรอก แต่สภาพมึงไม่ต่างจากหมาเลยนะครับ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวผมอยู่เอง"
ก็จริงอย่างที่มันพูด เสื้อผ้าผมมันเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ใจผมยังเป็นห่วงโรส แต่สุดท้ายผมก็ยอมทำตามที่ไอ้ธาร์มบอก เพราะจะได้กลับไปดูลูกด้วย ก่อนหย้านั้นผมให้ไอ้ธาร์มพาอลันไปที่บ้านฝากพี่โลกิไว้ก่อนน่ะครับ ไม่อยากให้ลูกต้องมสเจอเรื่องแบบนี้เลย
หลังจากที่ผมกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ผมก็ไปหาอลันแตาก็พบว่าลูกหลับไปแล้ว ผมเลยรีบออกมาที่โรงพยาบาลทันที
"โรสยังไม่ออกมาอีกหรอวะ"
"อือ ยังไม่มีแม่แต่เงาหมอเลย"
ผมเดินไปนั่งข้างไปธาร์ม สีหน้ามันไม่ต่างจากผมมากเพราะมันก็เป็นห่วงโรสเหมือนกัน แต่ไม่ทันที่ผมจะถามอะไรต่อหมอก็ออกมาพอดี
"หมอ เมียผมเป็นยังไงบ้าง?"
"คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ"
"ใช่ครับ เมียผมเป็นยังไงบ้างปลอดภัยดีใช่ไหมครับ"
" คนไข้ปลอดภัยดีครับ"
ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่พรากเธอไปจากผม
"แต่ว่า...."
"แต่อะไร?"
"คุณพ่อทำใจดีๆไว้นะครับ"
" คุณพ่อ? หมายความว่าไง"
" คือคนไข้ได้รับบาดเจ็บโดยการกระแทกอย่างรุนแรงและเสียเลือดมาก เลยส่งผลให้เด็กในท้องหลุดน่ะครับ"
" โรสท้อง? "
" ครับ อายุครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้วครับ"
"ไม่จริง"
"เสียใจด้วยนะครับ ผมขอกลับเข้าห้องก่อนนะครับ"
ทุกอย่างรอบตัวผมเงียบไปหมด ในหัวผมสับสนจนทำอะไรไม่ถูก โรสท้องหรอแต่ทำไม ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้
" เห้ยพี่กันต์ มึงทำใจดีๆไว้"
ผมไม่รู้ตัวว่าขาผมอ่อนแรงจนทรุดลงตอนไหน รับรู้แค่ว่าไอ้ธาร์มเข้ามาพยุงผมไว้ เหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ผมมีมันมลายหายไป เหมือนโลกตรงหน้าผมพังทลายลงเป็นครั้งที่สอง ผมไม่มีวันให้อภัยไอ้เลวที่มันทำให้ลูกผมจากไป มันต้องได้รับกรรมและชดใช้อย่างสาสม
"มึงลุกขึ้นมานั่งดีๆก่อนดิครับ คิดว่าตัวมึงเบาเท่าขนนกรึไง"
" ไอ้ธาร์ม กู ฮึก กูทำอะไรผิดวะ"
"มึงไม่ได้ทำอะไรผิด โรสปลอดภัยก็ดีแล้ว"
"แต่นั่นลูกกูนะ ลูกกูที่กูกำลังจะได้เห็นหน้า แต่มันไม่มีแล้ว ฮึก ไม่มีแล้ว ฮืออออ"
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไอ้ธาร์มทำได้แค่กอดปลอบใจผม
"ผมรู้ แต่มึงเป็นผู้ชาย มึงมีลูกแล้ว มึงต้องเข้มเเข็งดิ อย่าให้อลันต้องมาเห็นพ่อที่อ่อนแอดิวะ"
" ฮึก มึงอย่าบอกเรื่องนี้กับโรสนะ กูไม่อยากให้เธอเจ็บ"
" อือ"
ห้องพักฟื้น
" โรส รีบตื่นสิที่รัก"
ผมนั่งเฝ้ามองร่างบางที่หลับตาพริ้มอยู่หลายชั่วโมงโดยไม่มีท่าทีว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเลย
" รีบตื่นขึ้นมานะ ผมกับลูกรอคุณอยู่นะที่รัก"
น้ำตาผมรื้อขึ้นมาอยู่ตรงขอบตาเมื่อมองไปที่หน้าท้องของเธอที่มีชุดโรงพยาบาลปิดอยู่ ผมพยายามจะไม่ร้องไห้ออกมาอีกมือหนาส่งไปลูบหน้าท้องแบนราบเบาๆ
"พ่อขอโทษ"
"โลกันต์"
เสียงแหบเบาที่มีแต่ลมเปล่งออกมา ทำให้ผมรีบเช็ดน้ำตาทันที
" ฟื้นแล้วหรอที่รัก"
ผมรีบหาน้ำให้เธอดื่มทันที
"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไร?"
"เปล่า...."
"ลูกล่ะ อลันปลอดภัยไหม"
ใบหน้าหวานแต่ซีดเซียวรีบถามขึ้นทันทีที่นึกออก
"ลูกสบายดี เธอไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้อยู่กับพี่โลกิน่ะ"
"อืม แล้วนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
"อืม..... ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไป(อีกคน)"
ผมโอบกอดร่างบางตรงหน้าอย่างห่วงใย เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ผมรู้ว่าผมรักเธอมากแค่ไหนและผมจะไม่มีวันให้เธอจากไปผมตลอดไป
" นายไม่สบายหรอ"
" เปล่า ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ"
ผมยังคงกอดเธออยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่านานแค่ไหนแต่ก็ไม่มีการขัดขืนของร่างบางในอ้อมกอด
แกร็ก.!
"ไอ้กันต์กูเอาลูกมึงมา..."
ผมค่อยๆผละออกจากร่างบางก่อนจะมองค้อนไปให้ไอ้พี่โลกิเวร
"แม่คับ!"
"อลัน"
สองแม่ลูกกอดกันกลมจนลืมว่าผมกับพี่ชายก็อยู่ในห้องนี้เหมือนกัน
"โทษทีว่ะ แต่ลูกมึงตื่นมาก็ร้องไห้หาแม่เลย กูไม่รู้จะทำยังไงก็เลย"
"เออๆ ขอบใจมากแต่ตอนนี้พี่หมดธุระแล้วจะไปไหนก็ไป"
"ไอ้น้องเวร คนอุตส่าเอาลูกมาส่งดันไล่กูอย่างกับหมูอยา่งกับหมา"
" ก็ขอบใจแล้วไงวะ"
"เออๆไปก็ได้วะ มีประชุมหรอก หายไวๆนะครับ"
ไม่วายก่อนออกจากห้องมันก็อวยพรให้เมียผมอย่างดี
" นายไม่ได้บอกเรื่องนี้กับครอบครัวฉันใช่ไหม"
" ยังหรอก แต่คุณไม่ต้องห่วงผมจะจับตัวคนร้ายมารับกรรมให้ได้"
ให้มันชดใช้อย่างทรมาณที่มันทำกับลูกผม!
สามสัปดาห์ต่อมา...
ทุกอย่างเป็นไปอย่างปกติโรสได้กลับมาฟักฟื้นที่บ้านต่อ หลังจากวันนั้นผมก็สั่งให้ลูกน้องย้ายของจากคอนโดผมมาไว้ที่บ้านของโรสตอนแรกเธอก็จะไม่ยอมแต่ผมให้เหตุผลไปว่าอันตรายเกิดได้ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าผู้หญิงโรคจิตคนนั้นคิดจะทำอะไรอีกอย่างน้อยมีผู้ชายดูแลอยู่ใกล้ก็ปลอดภักว่า แต่อย่าเข้าใจผิดว่าผมจะมาอยู่กับเธอที่นี่โดยถาวรนะ ผมแค่ต้องการเวลาสร้างเรือนหอที่ผมวางแผนไว้ให้เสร็จก่อนแล้วเราสามพ่อแม่ลูกก็จะย้ายไปอยู่บ้านที่หลังใหม่ด้วยกัน ถือว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ไเ้ดีใช่ไหมล่ะ เพียงแต่ว่าผมยังไม่ได้ขอโรสแต่งงานเนี่ยสิ พักนี้ผมก็มีงานยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาให้ลูกกับเมียสักเท่าไหร่ มีบ้างที่เธอน้อยใจแต่เธอก็เข้าใจผมดี
ครืดดดดๆ
(เบอร์แปลก)
"ฮัลโหล ใครพะ...... "
[แกอย่าคิดว่าแกทำชีวิตฉันพังแล้วแกจะอยู่อย่างมีความสุข]
"มินตรา?"
[ฉันจะทำทุกทางให้ชีวิตแกล่มจมเหมือนกับฉัน!]
"เธอก็อย่าหวังว่าเธอจะหนีได้อีก ฉันไม่ปล่อยเธอไว้เหมือนกัน!"
[เหอะ! แกไม่มีทางจับฉันได้หรอก ระวังตัวให้ดี! "
ติ๊ด!
ผมยกมือเสยผมอย่างคิดไม่ตก ไม่รู้ว่าเธอจะจองเวรจอกรรมผมไปถึงไหน แต่ผมก็ไม่ปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ดีเหมือยกัน ผมทำทุกทางเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นไม่มีที่ยืนในสังคมเพราะเธอค่อยข้างมีชื่อเสียง ไหนจะธุระกิจที่พ่อแม่เธอลงทุนร่วมกับพ่อแม่ผมที่พังลงมาไม่เป็นท่าผมต้องการให้เธอยอมจำนน แต่เธอก็ยังหนีเอาตัวรอดไปได้
"ฉันจะไม่มีวันให้เธอกลับมาทำร้ายครอบครัวที่ฉันรักเป็นครั้งที่สอง! "
.................................................................................
มาต่อแล้วค่าาาาาา
ตอนนี้ก็จะเศร้าหน่อยๆแต่ตอนหน้าเด็ดกว่านี่แน่นอน
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ อ่านเเล้วเป็นยังไงเม้นบอกกันได้น้า
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
