พาร์ทเมฆา

ผมรีบมุ่งหน้าไปที่ผับไอวายุทันทีทุกคนคงสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมผมถึงต้องรีบไปผมเป็นอะไรกับนภา ผมจะคลายข้อสงสัยให้แต่ตอนนี้ผมขอไปเอาไอตัวดีกลับมาเครียก่อนนะครับ

พาร์ทนภา

อ่านแล้ว

อ่านแล้ว

ผับ WY 20.00

ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมและเพื่อนก็เป็นเรื่องปกตินะผมมันฮอตนี่หน่า ผมจะไม่ยอมให้ความผิดพลาดครั้งเดียวมาทำลายชีวิตผม

ความผิดพลาดในวันนั้นผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก

ผมเต้นมาได้สักพักก็มีมือหนึ่งมาดึงผมออกไป

ผมพยายามดิ้นเท่าไรก็ไม่หลุด เพราะผมสู้แรงของมันไม่ได้ ตอนนี้มันไม่พูดอะไรจนมันลากผมมาที่รถของมันรถที่ผมเคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมถูกยัดเข้ามาที่รถคันเดิม ผมกำลังจะเปิดประตูหนีแต่แล้ว

ผมตัวแข็งทื่อ เพราะเสียงของมันเย็นยะเยือกมาก

ตอนนี้ผมถูกพามาในที่ๆเคยเห็นอีกครั้ง

ผมถูกเมฆาลากลงจากรถและไปที่ห้องๆเดิมเตียงๆเดิมที่ผมนอนเมื่อคืน

ผมโดนมันเหวี่ยงลงเตียงและก็เป็นมันที่ตามมาคร่อมผมไว้

ผมบอกออกไปเสียงดังแต่มันไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลย

มันพูดแบบนั้นและยิ้มร้ายให้ผม

ผมพยายามดิ้นแต่ก็ดิ้นไม่หลุดยิ่งผมดิ้นมันก็ยิ่งกดผมลงกับเตียงหนักขึ้น

มันไม่พูดอะไรต่อมันจู่โจมปากของผม และเริ่มลงมาที่คอของผมเพื่อทำรอย อย่างที่มันพูด

มันเอามือมาปิดปากผม มันคงจะรำคาญที่ผมเอาแต่พูด

พาร์ทเมฆา

ผมรู้นะครับว่าที่ผมทำมันเลว แต่คนเลวๆแบบผมนี่แหละที่รักมัน แต่มันไม่เคยเห็นผมอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ แม้แต่ตอนนั้นที่ผมมีอะไรกับมันมันยังไม่ยอมรับเลย ผมคงต้องทำให้มันเป็นของผมจริงๆแล้วล่ะ

กูขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้นภา

ร่างหนานำลิ้นร้อนๆเลื่อนผ่านที่คอมายังดอกซากุระสีชมพูที่ร่างหนาเคยชิมมาแล้วครั้งนึ่งและตอนนี้ร่างหนาก็ยังได้ชิมมันอีกครั้ง

ยิ่งคนตรงหน้าร้องมากเท่าไรลูกของร่างหนาก็ยิ่งไม่สงบร่างหนาคงทนได้อีกไม่นานนัก

ลิ้นร้อนวนอยู่ตรงดอกซากุระสีชมพูและเลื่อนลงไปตามแนวหน้าท้องของรางบางที่ร่างหนาเคยสัมผัสตอนนี้ร่างหน้าไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว

ร่างหน้าไม่รอช้าดึงกางเกงร่างบางออกจนตอนนี้ไม่เหลือสิ่งใดปกปิดร่างกายของร่างบางอีกแล้วเพราะก่อนหน้านี้เค้าได้ฉีกเสื้อร่างบางออกไปแล้ว

ร่างหนาได้นั่งมองร่างกายขาวของร่างบางสักพักก่อนเค้าจะเริ่มกิจกรรมต่อโดนนำนิ้วค่อยๆดันเข้าไปที่ช่องทางสีสวย 1 นิ้วและค่อยๆเพิ่มตามแรงอารมณ์ โดยที่ร่างบางไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย

ร่างบางนำนิ้วออกก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าของตัวเองและนำแกนกายไปจ่อที่ช่องทางสีสวยของร่างบาง

ร่างหนาขยับแกนกายเข้าออกช้าๆเพื่อให้ร่างบางชิน และเริ่มขยับเข้าออกแรงขค้นตามแรงอารมณ์ที่มี

ร่างหนาขยับเข้าออกแรงขึ้นและปลดปล่อยน้ำรักออกมา

เช้าวันต่อมา

10.30

ร่างหนาลืมตาขึ้นก่อนเพราะแสงแดด

ร่างหนามองหน้าของร่างบางที่ตนนอนกอดเมื่อคืนด้วยรอยยิ้ม

ร่างบางค่อยๆลืมตาและมองหน้าร่างหนาที่มองตนอยู่ก่อนแล้ว

ร่างบางจำใจยอมทำตามที่ร่างหนาต้องการ

ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที นภา:ทำไมต้องเป็นกูด้วยว้ะแม่ง...ฮือออออ ร่างบางปล่อยโฮออกมาแต่ก็ต้องกลั้นเสียงไว้เพื่อไม่ให้อีกคนได้ยิน

รางหนาพูดเสียงเบาทำให้อีกคนไม่ได้ยิน