คนที่คุณรัก....

คือคุณแจวอนใช่ไหมครับ

ครับ

ผมเริ่มมั่นใจ...

ตั้งแต่เห็นแววตาของคุณตอนที่คุณแจวอนบาดเจ็บอยู่ในป่าแล้วครับ

ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ

คุณไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

ครับคุณมีรา

ไปไหนมา...

ฉันถามว่าเธอไปไหนมา!!!

เดินเล่นหรอ...

เธอคิดว่าฉันโง่มากหรือไง

ผิด...!!

ผิดตรงที่เธอไปอยู่กับผู้ชายสองคนไง

ทีกับฉัน...

เธอเอาแต่หนีหน้า

ทีกับคนอื่น...

ไม่เห็นทำแบบนี้บ้าง

มีรา....

มีรา...

เปิดประตูให้ฉันก่อน

มีรา...

มีรา...

มีรา...

โถ่เว้ย...

เข้ามาได้

ผมกลับมาจากแดกูแล้วครับ

ลุกขึ้นมา...!!!

นายกับฉัน....

เรามาสู้กัน

ครับ...?

ไม่ใช่ในฐานะเจ้านายและลูกน้อง

แต่เป็นในฐานะเพื่อนรัก

ไม่ว่าจะในฐานะอะไร

ผมก็สู้คุณแจวอนไม่ได้หรอกครับ

ทำไม..?

เพราะตระกูลของนายอยู่รับใช้ตระกูลของฉันมาหลายรุ่นงั้นหรอ

ไม่ใช่หรอกครับ

เพราะว่าคุณ..

เป็นทั้งผู้มีพระคุณ

และเพื่อนรักของผมครับ

นานแล้วสินะที่นายกับฉันไม่ได้ทะเลาะกัน

ครับ

ล่าสุดน่าจะเป็นตอนที่คุณแจวอนและผมอายุ 9 ปี

ใช่..

นายกับฉันถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ

ตอนนั้นฉันแย่งลูกหมาของนาย

และผลสุดท้าย...

นายก็ยอมให้มันกับฉัน

จองยู...

ครับ..?

ทำไมตอนนั้น...

นายถึงให้ของที่นายรักกลับฉันล่ะ

ผมแค่คิดว่า....

คุณแจวอนจะดูแลมันได้ดีกว่าผมน่ะครับ

แล้วคุณแจวอนก็ดูแลมันได้ดีกว่าผมจริงๆ

ตอนนี้ฉันสับสนมาก

เมื่อคืนก่อน...

ฉันเห็นนายอยู่กับมีราที่สนามหญ้า

นายชอบมีราใช่ไหม

......

ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน

ฉันอยากรู้จากปากของนาย

ครับ...

ผมชอบคุณมีรา

.......

แต่ว่า..

เธอไม่ได้ชอบผมหรอกครับ

ทำไมนายคิดแบบนั้น

ก็เธอเป็นคนพูดกับผมเองครับ

เธอ..

มีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ

.......

ผมกับเธอ....

เราตกลงว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะครับ

ผมขอถามคุณบ้างได้ไหมครับ

อืม..

คุณแจวอนรักคุณมีราใช่ไหมครับ