เป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาจูบเธอ คังมีราเริ่มรู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัดลงเรื่อยๆ

ทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้อีกแล้ว.... เขาคงคิดว่าเธอเป็นของเล่นของเขาสินะ

หญิงสาวผลักเขาออก ก่อนจะลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ลีแจวอนมองใบหน้าของหญิงสาวก่อนจะเดินเข้าไปหา

เขาใจหายมากที่เธอบอกให้เขาพากลับบ้าน เหมือนหัวใจของเขากำลังจะหยุดเต้นเสียให้ได้...ตอนนี้เธอต้องการไปจากเขาแล้วงั้นหรอ

ลีแจวอนดันตัวหญิงสาวออกแล้วเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย

จริงอยู่...เขาพาเธอมาเพราะเรื่องนี้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...เขาไม่ได้ต้องการให้เธอจากไปเลย

.....😭นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไง....เขาจะให้ฉันอยู่ดูพวกเขาแต่งงานกันแล้วมีลูกหลานด้วยกันงั้นหรอ😭....

ลีแจวอนยอมปล่อยเธอแต่โดยดี...เขาได้แต่มองเธอเดินไปนอนที่โซฟารับแขกอย่างเงียบๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันกลับไปนอนที่เตียงแล้วนอนมองไปยังโซฟาที่เธออยู่

~~~~~~~~~~

หลายวันต่อมา

อาการของลีแจวอนดีขึ้นตามลำดับ จองจียอนมาเยี่ยมเขาเป็นประจำไม่เคยขาด และคังมีราก็จะหายหน้าไปทุกครั้งเมื่อพบว่าจองจียอนมา และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน

คังมีราส่งจานผลไม้ที่ปลอกเสร็จแล้วให้จองจียอน

คังมีรายิ้มเล็กน้อยก่อนเดินไปนั่งที่โซฟาข้างพัคจองยู

ลีแจวอนหยิบแอ๊ปเปิ้ลจากจองจียอนก่อนจะกินพร้อมกับเหลือบมองชายหญิงที่นั่งคุยกันอยู่บนโซฟาด้วยกัน อย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

หมอคังเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยพร้อมกับนางพยาบาลที่เข็นรถเข็นมายังห้องพักฟื้นคนไข้

คำพูดของหมอคังทำให้จองจียอนถึงกับหน้าแดงไปหมด

ลีอจวอนหันไปหยิบแอ๊ปเปิ้ลที่อยู่ในจานแล้วยัดปากหมอคังอย่างรวดเร็ว

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากทุกคนที่อยู่ในห้องนี้เมื่อเห็นหน้าตาของเพื่อนซี้ทั้งสองยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน

ก๊อกๆๆๆๆ

คังมีรารับกล่องอาหารจากหญิงสาวก่อนจะเปิดดูอาหารด้านใน

คิมยูนายิ้มให้ก่อนจะจับมือชายหนุ่มตรงหน้า

หมอคังร้องออกมาในขณะที่มีหมอนปริศนาลอยมาตกที่ศีรษของเขา ท่ามกลางเสียงหัวเราะจากทุกคนอีกครั้ง