หิรัญญิการ์ | ดอกไม้แห่งชีวิต

-|▪ บทที่ 8 น้ำรินทร์ ▪|-

.

.

.

Lanpailin Talk

ฉันนั่งมองทิวาที่นั่งอยู่กับฉันด้านหลัง ก่อนจะสลับมองเยอกับดุจที่อยู่ข้างหน้า

เธอไม่เคยเป็นลูกเมียน้อยงั้นเหรอ?

"เอื๊ยด!!"

ฉันรีบหันไปมองดุจที่เบรครถกะทันหัน

ฉัน ทิวา และเยอรีบไปดึงมือดุจที่ปิดหูตัวเองอยู่..

"ตาย จุดสุดท้ายของพวกเธอคือตาย!"

"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"กริ๊ดดดดดดดดด"

เสียงอะไรกัน!

" เสียงดังก้องกังวาน ฟาดฟันบาดคอขาดสะบัน"

"คอขาดสะบัด"

"คอต้องขาด!"

"ขาดไม่เหลือ ฮ่าๆ"

Tiwa Talk

หลังจากที่ดุจเริ่มสงบฉันก็หันไปเห็นลินที่น้ำตาไหลพรากอยู่

ฉันรวบตัวลินเข้ามากอด แต่เธอกลับจิกลงมาที่แผ่นหลังฉัน

เยอไม่พูดอะไรแต่รีบถอดพระที่สวมอยู่มาสวมคอลินทันที

ก่อนที่ลินจะสลบไป

โดนครั้งหนึ่งใช่ว่าจะไม่มีครั้งที่สองนี่..ถ้าเป็นอีกตอนที่ขึ้นเขาเราไม่ตายก่อนไปถึงที่เหรอ?

.

.

.

ฉันก้มมองลินที่นอนตักฉันพร้อมค่อยๆขยับตาขึ้นปรือๆ

เธอลุกขึ้นนั่ง

ถ้าจำไม่ผิดก่อนหน้านี้เธอถามว่าฉันเป็นลูกเมียน้อยจริงๆใช่ไหม...

.

.

.

Cheoeuang Talk

.

.

.

หลังจากที่เยอจอดรถเสร็จเราทั้งสี่ก็พากันลงมาจากรถแล้วเดินตรงเข้าไปหาคนที่ถือไม่กวาดขมวดคิ้วมองเราอยู่

เธอรู้จริงๆด้วย

หิรัญญิการ์ | ดอกไม้แห่งชีวิต

End