เวลา 22.00 น.

คังมีราเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยอย่างเบามือก่อนจะก้าวเข้ามาด้านใน

...ใจดีแบบนี้สินะ ถึงทำให้เพื่อนรักของฉันเปลี่ยนใจมาหาคุณ...

...อือ..หือ...เป็นแม่บ้านซะด้วย...

คังมีราตอบรับคำกล่าวชมของชายหนุ่ม พลางส่งยิ้มหวานให้

...โอ้ว...ยิ้มหวานแบบนี้...ต้องทำให้ไอ้แจวอนตะบะแตกแน่...

....มีเป็นห่วงเป็นใยกันแบบนี้ คุณมีรานี่ มาแรงแซงโค้งจริงๆ....

หมอคังคิดแล้วก็อดยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้ คังมีรามองดูชายหยุ่มตรงหน้า แล้วก็งงการกระทำของเขา

หญิงสาวตอบแบบยิ้มๆ

....สงสัยเพื่อนเราคงจะแห้วแน่ๆล่ะงานนี้....

หมอคังยิ้มให้ก็เดินออกจากห้องพักฟื้นของคนไข้ทันที

คังมีราเดินมาที่เตียงคนไข้พลางเลื่อนผ้าห่มที่คลุมศีรษะของลีแจวอนออก

หญิงสาวทำท่าจะเดินไปปรับอุณหภูมิแอร์ให้ชายหนุ่ม

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเดินจากไป มือของคนไข้ที่นอนอยู่ก็ดึงเธอกลับลงมานั่งที่เตียงของเขาทันที

คังมีราพูดขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเธอ ก่อนที่จะเอามือกอดเอวหญิงสาวไว้

...😳อะ...อะไรนะ เค้าบอกว่าคิดถึงฉันหรอ😳....

สิ้นเสียงของหญิงสาว...เขาก็ปล่อยมือจากคังมีราอย่างอดเสียดายไม่ได้

....😶ตายล่ะ ท่าจะไม่ได้หลับจริงๆ อย่างนี้เขาคงได้ยินที่ฉันคุยกับหมอคังทั้งหมดแน่ๆเลย😶....

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะรับขวดน้ำส้มมาดื่ม

คังมีราคิดทบทวนหลังจากที่ได้ยินจองจียอนบอกรักชายหนุ่ม มันถึงเวลาที่เธอควรจะไปได้แล้วสินะ

ยังไม่ทันที่มีหญิงสาวจะพูดจบ ลีแจวอนดึงแขนของเธอให้ล้มลงนอนลงกับเตียงคนไข้ ก่อนที่จะมองสบตาอีกฝ่าย แล้วก้มลงจูบเธอทันที