เช้าอากาศที่แสนสดชื่นสาวน้อยน่ารักกำลังเดินเข้าโรงเรียนเด็กอนุบาลตามวัยใส

ปึก!! เด็กชายคนั้นวิ่งชนสาวน้อยอย่างจัง ทำให้เข่าของสาวน้อยกระแทกลงพื้นเต็มแรง

เด็กชายคนนั้นไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะมัวแต่สนใจเพื่อนชายของตนที่กำลังเล่นวิ่งไล่จับกัน

พรึบ

7:20

โซจัง talk

ไอเด็กบ้านั้นตามหลอกหลอนฉันตั้งแต่5ขวบ อย่าให้เจอนะแม่จะกัดให้หูขาดเลย

เด็กบ้านั้นวิ่งชนฉันคำขอโทษสักคำก็ไม่มี แถมขาฉันยังมาหักอีกฉันต้องทนใส่เฝือกเป็นเดือนๆ อย่าให้เจอนะ ชิ!!

ฉันเดินไปหอมแก้มแม่

ฉันต้องรีบไปรอรอเมย์เดี๋ยวไปไม่ทัน บ้านฉันไม่ใช่คนมีฐานะ เราใช้ชีวิตแบบพออยู่พอกิน

โรงเรียน

ไม่ได้อะไรหลอก กาอินน่ะสิปลื้มพวกบังทันขั้นสุดถึงขนาดดักรอตอนบังทันมาโรงเรียนเลยล่ะ แต่จะว่ากาอินคนเดียวไม่ได้เกือบๆทั้งโรงเรียน. อะไรจะขนาดนั้น

ฉันเดินมาถึงทางเข้าโรงเรียน อะไรจะเยอะขนาดนี้เด็กนักเรียนต่างยืนกันเป็นแถว สองฝั่งตรงทางเข้าโรงเรียนโดยเว้นตรงกลางใว้

อะไรเนี่ย ฉันไม่ได้อยากรู้จักพวกเค้าซะหน่อย แล้วนี่ยืนกันเป็นแฟนคลับยังกะพวกเค้าเป็นดาราถ้าจะทำกันขนาดนี้ ไม่ปูพรมแดงเลยเล่า-.-

ไม่นานรถตู้คันหนึ่งมาจอดที่หน้าประตูโรงเรียน

นักเรียน: กรี้ดดดดดด นักเรียน: บังทันนกรี้ดดด นักเรียน: จองกุกหล่อมาก~กรี้ด~ นักเรียน: วีๆๆๆๆๆๆ~แทฮยองงอ่าาา

โอ้ยยหูฉัน

ฉันกำลังจะแทรกผู้คนออกจากตรงนั้น แต่คนมันเยอะเกินไป มันดันฉันมาข้างหน้าจน...

พรึบ

ฉันหลับตาปี๋ฉันยังไม่อยากล้มต่อหน้าคนหลายร้อยคนนะ แต่ทำไมมันเหมือนฉันกำลังลอยอยู่เลย

ฉันค่อยๆลืมตา

👁👁

ตึกตักๆ.. หัวใจของฉันเต้นแรงสุดๆ

หลังจากนั้นพวกบังทันก็เดินจากไป

ฝั่งบังทัน

. .

พักกลางวัน

โซจัง talk

. . . .

จบตอน