ตึกตัก...

 

คฤหาสน์สองชั้นหลังใหญ่สไตล์ยุโรป รถยนต์เคลื่อนตัวตามทางทอดยาวตรงเข้าไปทางโรงจอดรถซึ่งสร้างไว้ติดกับข้างบ้าน

 

พอประตูโรงจอดรถเปิดออก ฉันแทบจะอ้าปากค้างแต่ต้องเก็บกิริยาท่าทางเอาไว้ มองรถแบบเดียวกันของนายนี่ที่จอดเรียงรายเป็นแถวอยู่หลายคัน

 

เพราะฉันมัวแต่ตะลึงจนลืมลงจากรถ เนิร์สเดินอ้อมมาเปิดประตูรถออกให้

ดูเป็นสุภาพบุรุษมากเลยทีเดียวเชียว..

คาบผู้ชายเลวๆในวันนั้นของเขาตอนนี้ได้หายสาบสูญไปแล้ว

 

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?"

 

เขาพาฉันเดินมาตรงประตูหน้าบ้านบานใหญ่ลายแกะสลักรูปงามไม้ชั้นดี

ฉันมองไปรอบๆอย่างคนสงสัย

 

"ที่นี่บ้านฉันเอง"

เนิร์สหันมาบอกแล้วเดินนำฉันเข้ามาในบ้าน

ภายในบ้านตกแต่งสไตล์ยุโรป หน้าบ้านมีลานกว้างและสวนหย่อมดอกไม้พรรณไม้นานาชนิด

ส่วนด้านในมีห้องโถงขนาดใหญ่ มีบันไดวนตรงกลางปูพรมสีแดงทั้งพื้น โคมไฟระย้าขนาดใหญ่ติดบนเพดานสีขาวสะอาดตา

ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับหมอนี่เลยแม้แต่เรื่องเดียว.. กระทั่งเรื่องฐานะของเขาที่ร่ำรวยออกขนาดนี้ ฉันยังไม่รู้เลย...

 

"เธอมองฉันทำไม?"

ฉันสะดุ้งตกใจนิดหน่อย เพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอมองเขาซะนาน

 

"เปล่า..."

ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

 

"ก็เห็นอยู่ว่ามอง"

 

"ไม่หนิ ฉันเลิกมองนานแล้ว.."

 

"ตอนนี้ก็ยังมอง"

เขาเดินไล่ต้อนฉันให้เดินถอยหลังมาเรื่อยๆจนหลังฉันติดกับกำแพงบ้าน

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำอะไรโดยที่ไม่รู้ตัว เดิมทีฉันควรจะซัดหน้าหมอนั่นให้ออกห่างไปซะ! แต่ตอนนี้ร่างกายมันแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเลย

เอาเถอะ!อย่ามัวแต่คิดอะไรมากเลย รีบๆยั้งตัวเขาไว้ซะก่อน เมื่อได้สติฉันยกมือขึ้นกันตัวเองให้ออกห่างจากเขาทันที แต่แรงของอีกฝ่ายเยอะกว่ามากฉันสู้แรงเขาไม่ได้เลย..

หมอนั่นจับคว้าข้อมือฉันไว้ทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียวของเขา ส่วนอีกข้างยันกำแพงกักตัวฉันเอาไว้ในอาณาเขตของเขา

 

ให้ตายเถอะ! เขาจะทำอะไรฉัน!?

ใบหน้าของอีกฝ่ายกำลังโน้มลงมาตรงข้างแก้มของฉันเรื่อยๆ

เขาจะแกล้งอะไรฉันอีกล่ะ!?

โธ่เว้ย!! ขัดขืนอะไรไม่ได้เลย..

 

"ว้ายยย!!! คุณหนู!!"

เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นช่วยชีวิตของฉันเอาไว้ ทำให้เนิร์สหยุดการกระทำนั้นไปอย่างฉุดกึ่ง

เขาถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ก่อนจะขยับตัวถอยออกห่างฉัน แล้วหันไปมองผู้หญิงวัยกลางคนที่แต่งชุดแม่บ้าน เธอคนนั้นยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเราทั้งสองคน

 

"พี่มุ่ยช่วยไปทำอาหารเพิ่มอีกสักสองเมนูนะครับ"

น้ำเสียงเรียบเฉย แต่ซ่อนความข่มอารมณ์เอาไว้

 

"คะ ค่ะคุณหนู!"

แม่บ้านคนนั้นตอบรับแล้วรีบวิ่งเข้าครัวไปด้วยท่าทางลนลาน

 

อะไรกัน!?

แล้วทำไมเขาจะต้องมาจริงจังกับฉันขนาดนี้ด้วย

เมื่อกี้ฉันก็แค่มองเขาเองนะ

 

หรืออาจจะเป็นเพราะว่าฉันไม่ยอมพูดความจริงกับเขาน่ะเหรอ?

 

ถ้าหากเป็นเช่นนั้น..

 

"ใช่ เมื่อกี้ฉันมองนาย! มองนายไม่ได้รึยังไง จำเป็นต้องเล่นกันถึงขนาดนี้เลยหรอ!?"

 

เขาหันมามองหน้าฉันนิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบตึง

"มองน่ะมองได้ แต่เธอชอบปากแข็งไม่ยอมรับความจริง ทำผิดก็ไม่เคยว่าตัวเองผิด ชอบทำตัวเฉยชาไปซะ ทุกๆอย่าง ฉันเลยต้องเล่นงานให้หนักๆแล้วมันก็ได้ผลดีนิ!"

 

โห....ตอบมาละเอียดยิบเลยแฮะ นายสังเกตฉันมากี่วันแล้วเนี่ย

 

"เสียงดังไปถึงข้างบนบ้านเลยนะลูก มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า ฮึ.."

เสียงที่ดูเป็นมิตรเอ่ยขึ้นพร้อมผู้หญิงคนนึงเดินลงบันไดบ้านมาทางเราสองคนที่ยืนอยู่ ผู้หญิงรูปร่างผอมเพรียวใบหน้าไม่ได้แต่งแต้มมากนัก เห็นริ้วรอยจากความชราบางส่วนบนใบหน้า ริมฝีปากอมชมพูขยับยิ้มอย่างอ่อนโยน มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันอีกครั้งอย่างประเมิน

 

"ศีรษะไปโดนอะไรมาจ๊ะหนู?"

 

"......." ฉันไม่ได้ตอบคำถามของอีกฝ่าย

 

ผู้หญิงตรงหน้าฉันตอนนี้ รูปหน้าคล้ายกับนายเนิร์สเลยแฮะ อย่าบอกนะว่าเธอคือแม่ของเขา

 

"นี่แม่ฉันเอง"

 

"......." แม่จริงด้วย

 

"หนิ..เธอฟังฉันอยู่หรือเปล่า!?"

 

"......." หมอนี่ถอดแบบมาจากแม่ได้เป๊ะๆเลยสินะ

 

"นิเธอ..." เนิร์ดพยายามสะกิดฉันเบาๆ แต่ฉันยังคงตาค้างมองแม่ของเขาอยู่อย่างนั้น

 

"สวยแฮะ"

ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา คนตรงหน้ายิ้มหวานมาให้ทีนึงแล้วขยับเข้ามาใกล้ฉันเกือบจะประชิดตัว

"คนๆนี้คือแฟนลูกเหรอ?"

 

กึก!

"ไม่ใช่!" ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็งขึ้นทันควัน สมองปะติดปะต่อได้แล้ว จึงรีบกระพุ่มมือเป็นรูปดอกบัวตูมไหว้พร้อมกับก้มศีรษะลงหนึ่งที

พอฉันเงยหน้าขึ้นก็ได้เจอกับสีหน้าที่ดูจะผิดหวังของคุณผู้หญิงคนนั้น

"สวัสดีค่ะ"

เอ่ยจบฉันวางมือลงข้างลำตัวโดยอัตโนมัติทันที

 

"หนูชื่อว่าอะไรเหรอจ๊ะ?"

แม่นายเนิร์สพูดพร้อมกับทำท่าจะเข้ามาลูบหัวฉัน ฉันรีบถอยหลบมาอีกทางทำให้เนิร์สต้องรีบคว้าร่างแม่ของเขาที่เกือบจะเซล้มไว้อย่างฉุดลหุ

 

ฉันเบิกตากว้างมองอย่างตกใจก่อนจะทำอะไรไม่ถูก หันไปทางไหนก็มีแต่คนที่ฉันไม่รู้จักทั้งนั้นเลย... ทุกคนกำลังเพ่งเล็งมาทางฉัน สายตาดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย..

ทำไมเขาต้องพาฉันมาในที่แห่งนี้ด้วย!?

 

"ฉันจะกลับบ้าน"

 

ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าควรต้องทำตัวแบบไหนต่อหน้าพวกเขาณเวลานี้

กดดัน และก็เกร็งตัวไปหมด ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองเลย...

 

"คิกๆหนูคนนี้ช่างน่ารักน่าเอ็นดูซะจริงๆเลยนะเนิร์ส.."

แม่นายเนิร์สพูดแล้วยิ้มขำเบาๆ

 

"แม่ มาครับ นั่งก่อน'

นายเนิร์สพยุงแม่เดินไปนั่งตรงโซฟาสีทองขนาดใหญ่ที่วางอยู่ตรงกลางบ้าน จากนั้นเขาก็เดินมาคว้าข้อมือฉันดึงให้เดินตามมานั่งลงโซฟาอีกตัวที่อยู่ติดกัน

 

"เธอต้องได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยผมเมื่อเช้านี้ เพราะเธอไม่มีที่จะไป ผมเลยอาสาจะดูแลเธอจนกว่าจะหายเป็นปกติครับแม่"

 

เนิร์สอธิบายแล้วนั่งลงข้างๆฉัน แต่เพราะคำพูดของเขาเมื่อกี้มันทำให้ฉันต้องรีบคลึงตาใส่อย่างไม่สบอารมณ์

"ฉันมีบ้าน..."

เอ่ยเสียงแผ่วเบา

 

"ขอบใจหนูมากนะที่ช่วยตะเนิร์สลูกชายของน้า งั้นหนูก็พักอยู่ที่บ้านน้าไปก่อนก็แล้วกัน ไว้หายเป็นปกติแล้วค่อยว่ากันใหม่นะจ๊ะ"

 

จะให้ฉันอยู่ที่นี่เนี่ยนะ!

ฉันนิ่งอึ้ง...

ไม่เอาน่า อย่ามาล้อเล่นกับฉันได้มั้ย!

คุณน้าคนนี้เธอนิสัยดีออกจะเกินไปซะด้วยซ้ำ

จะให้ฉันมาอยู่กับคนอย่างคุณน้าคนนี้น่ะเหรอ ฉันว่ามีหวังคุณน้าเธอได้อกแตกตายกันพอดี

ฉันเองก็ทำตัวไม่ถูกอีกด้วย..

 

ฉันรีบหันมองหน้านายเนิร์สแล้วส่ายหน้าให้อย่างปฏิเสธ แต่อีกฝ่ายหน้าตึงกลับมาให้

 

"ครับแม่ เธอจะอยู่ที่บ้านเราสักระยะ"

 

+++++++++++