กว่าจะได้เวลาออกจากตลาดพระอาทิตย์ก็ตกดินพอดี ขณะที่ฟอเนียกำลังจะมุ่งหน้าไปยังร้านอร่อยที่เจ้าของที่พักแนะนำไว้ เมืองทั้งเมืองก็ถูกย้อมเป็นสีน้ำเงินเข้มของยามพลบค่ำแล้ว  

หยางเดินตามหลังฟอเนียที่พูดคุยกับลี่อิงอย่างสนิทสนมเป็นพิเศษพลางคิดว่าวันนี้ต้องอยู่กับยายนี่ทั้งวัน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้หญิงถึงได้ชอบเที่ยวกับซื้อของได้ไม่ลืมหูลืมตาขนาดนี้  

ฟอเนียดูเป็นผู้ลากมากดีมีชาติตระกูล แต่นิสัยกลับไม่ต่างจากเด็กผู้หญิงที่โกดังใต้ดินเลย  

จังหวะนั้นเองมีลมพัดมาวูบหนึ่ง เป็นสายลมอบอุ่นแผ่วเบา  

ฟอเนียมองขึ้นฟ้าด้วยความตกใจ สายลมนั้นพัดพาเอาดอกไม้มาด้วย มวลดอกไม้ลอยละลิ่วตามลมลงมาจากท้องฟ้าอย่างอ้อยอิ่ง 

“ตกลงมาแล้ว” หยางพึมพำพลางแหงนหน้ามองฟ้า 

“สุดยอด!” ฟอเนียเบิกตากลมโต 

ภาพที่เห็นราวกับเทพนิยาย ดอกไม้ห้อมล้อมด้วยแสงจางๆ จนมองทะลุได้ ราวกับเป็นดอกไม้กระดาษเนื้อบางเบาดุจขนนก หรือไม่ก็เหมือนใครสักคนจุดไฟบนขี้ผึ้งรูปดอกไม้ 

ฟอเนียยื่นมือออกไปทำท่าจะคว้าดอกไม้ แต่เพียงชั่วขณะที่ดอกไม้สัมผัสมือเธอ มันก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย 

ฟอเนียดูฝ่ามือที่มั่นใจเหลือเกินว่าได้สัมผัสโดนดอกไม้เมื่อครู่ แต่กลับไม่มีความรู้สึกใดหลงเหลือเลย 

“สัมผัสไม่ได้งั้นเหรอเนี่ย?” 

“เจ้าพวกนี้มันเป็นดอกไม้จริงหรือภาพลวงตาก็ไม่มีใครรู้” 

หยางส่งเสียงหัวเราะเฝื่อนเมื่อเห็นฟอเนียดูอาลัยอาวรณ์  

ปรากฎการณ์ "ดอกไม้ร่วง" นี้สามารถพบเห็นได้แต่เฉพาะที่เกาะกิเลนเท่านั้น ส่วนเกิดจากอะไรนั้นไม่อาจรู้ได้ ไม่รู้แม้แต่มันคือดอกอะไรหรือว่าบานอยู่ที่ไหน 

“เจ๊ฟอเนีย ไปบ่อน้ำตรงลานหน้าพระราชวังกันเถอะ ตรงนั้นสวยกว่านี้อีกนะ!” 

ลี่อิงคว้ามือฟอเนียแล้วควบฝีเท้าออกไป ฟอเนียที่หลงใหลดอกไม้รีบตามไปจนเกือบเสียหลักกลิ้งล้ม 

“ลี่อิง! จู่ๆ จะวิ่งออกไปแบบนี้ไม่ได้นะ!” 

หยางตวาด แต่ลี่อิงก็ยังไม่หยุด 

“ลูกพี่ มาเร็ว!” 

ทำไมต้องเสียแรงวิ่งไปดูด้วยวะ หยางเดาะลิ้นอย่างไม่พอใจนัก แต่ก็วิ่งเหยาะๆ ตามทั้งคู่ไป  

ดอกไม้ที่ร่วงหล่นมาโดนไหล่และหลังของทั้งสามที่กำลังวิ่งระเบิดออกเป็นแสงวาบแล้วก็หายวับไป  

ร้านรวงริมถนนที่คนขายกำลังจะแควนโคมไฟให้ความสว่าง เมื่อเห็นดอกไม้ที่ร่วงหล่นลงมาก็พากันหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัว 

สถานที่ที่ลี่อิงพาฟอเนียมาคือลานกว้างหน้าพระราชวังจักรพรรดิ  

พระราชวังแห่งนี้ล้อมด้วยกำแพงสูงตระหง่าน หน้าประตูมีเหล่าทหารใส่เกราะคอยคุ้มกัน หากคนธรรมดาอย่างหยางเข้าไปใกล้คงถูกไล่ออกมาในชั่วพริบตาเป็นแน่ แต่บริเวณด้านหน้ามีลานกว้างขวางที่เปิดให้คนทั่วไปเข้ามาเยี่ยมชมได้ บริเวณรอบๆ ลานกว้างมีต้นไม้ใหญ่เขียวขจี ห่างออกไปจากวังหลวงมีมุมหนึ่งสร้างเป็นบ่อน้ำ มีสะพานโค้งที่มีรั้วลูกกรงสีแดงสดพาดผ่าน 

บนสะพานโค้งมีกลุ่มคนมาชุมนุมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ลี่อิงตาดีที่เจอที่ว่างจึงลากฟอเนียไปทางสะพานโค้งแห่งนั้น 

“เอ้า ดูสิเจ๊!” 

“ดอกไม้จมลงไป!” 

ฟอเนียที่ถูกคะยั้นคะยอให้ไปดูที่บ่อน้ำส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ หยางที่เพิ่งตามมาทันทั้งสองทันเห็นภาพดอกไม้ที่กำลังส่องแสงกำลังจมลงไปในบ่อน้ำ  

ช่างน่าพิศวง  

ดอกไม้นั้นหากหล่นกระทบพื้นหรือร่างกายคนจะหายวับไป แต่หากกระทบโดนน้ำกลับยังรักษารูปทรงให้คงเดิมเอาไว้ได้  

“ที่นี่มีดอกไม้ร่วงลงมาจากฟ้าจริงๆ ด้วย! ว่าแล้วเชียวว่าเกาะกิเลนต้องเป็นเกาะที่ได้รับความรักจากเทพเจ้าเป็นพิเศษ” 

ฟอเนียปีนขึ้นรั้วลูกกรงเพื่อให้เห็นภาพได้ชัดขึ้น 

“เฮ้ย เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก!” หยางออกปากเตือน 

เห็นภาพนั้นแล้วบรรดาสาวๆ ชาวเกาะกิเลนที่อยู่แถวนั้นคงนึกเอ็นดูนักท่องเที่ยววัยเยาว์จากเกาะเสือขาว จึงส่งเสียงทักทายมา 

“คุณหนูเพิ่งเคยมาเที่ยวที่ดินแดนเทพกิเลนเป็นครั้งแรกเหรอจ๊ะ?” 

“อ๊ะ ใช่จ้ะ ครั้งแรกเลย” ฟอเนียที่รู้สึกว่ามีคนเรียกหันไปสนทนาด้วย 

“ถ้าเช่นนั้นคุณหนูก็โชคดีมากเลยนะที่ได้เห็นดอกไม้ร่วงที่งดงามเช่นนี้” 

ฟอเนียดูอึ้งไปไม่น้อยเมื่อได้ยินประโยคนี้ คงไม่เข้าใจว่าตัวเองโชคดีอย่างไร ลี่อิงจึงพูดแทรกขึ้นมา 

“ถ้าเป็นตอนกลางวันจะไม่มีทางได้เห็นดอกไม้สวยๆ แบบนี้หรอกนะ” 

“ใช่ ยิ่งไปกว่านั้น เดี๋ยวนี้ดอกไม้ร่วงก็เริ่มลดปริมาณลงไปเรื่อยๆ แล้วด้วย” 

“จริงเหรอ?” 

พวกสาวๆ ส่งสายตาไปที่บ่อน้ำ 

“ใช่แล้วจ้ะ หลายปีแล้วที่เป็นแบบนี้ ปรากฎการณ์ดอกไม้ร่วงที่ปกติจะเกิดขึ้นทุกสัปดาห์ เดี๋ยวนี้กลายเป็นซักสองสามสัปดาห์โน่นแหละถึงจะร่วงซักครั้ง” 

“น้อยลงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?” 

“ใช่จ้ะ บ้างก็ว่าเพราะลมเปลี่ยนทิศ บ้างก็ว่าพลังปกปักรักษาขององค์เทพีถดถอยลง” 

“พลังปกปักรักษาขององค์เทพีน้อยลงงั้นเหรอ?” ฟอเนียพึมพำด้วยความกังวล 

แต่เพราะไม่รู้ว่าดอกไม้ร่วงลงมาจากที่ไหน จะให้หาสาเหตุก็คงลำบาก  

เชื่อกันว่าดอกไม้ที่ร่วงหล่นเปรียบเหมือนพรแห่งความสุขจากองค์เทพี ดังนั้นการที่ปริมาณของมันลดลงจึงทำให้ผู้คนหวาดเกรงอย่างบอกไม่ถูก 

“ก็แค่เรื่องที่พูดต่อๆ กันมาเท่านั้นเอง จริงไม่จริงเราก็ไม่รู้ซักหน่อย แค่ได้มาเห็นดอกไม้ร่วงแบบนี้ย่อมหมายความว่าการเดินทางมาที่นี่ของเธอต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่” 

“ขอบคุณนะ” 

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นหนุ่มๆ ก็ช่วยพาคุณหนูน่ารักคนนี้เที่ยวให้สนุกละ” 

ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นกล่าวทิ้งท้ายไว้กับหยางกับลี่อิงก่อนจะจากไป  

สำหรับหยางนี่เป็นการช่วยเหลือที่เกินจำเป็น แต่สำหรับลี่อิงดูท่าทางจะไม่ยี่หระ แถมยังยิ้มแย้มและตอบรับเสียด้วยว่า "ไว้ใจข้าได้เลย" 

ขณะนั้นฟอเนียเบนสายตากลับไปมองที่บ่อน้ำอีกครั้ง ไม่รู้เพราะติดใจคำพูดของหญิงคนนั้นหรืออย่างไร  

หยางมีความรู้สึกแปลกๆ และอดคิดไม่ได้ว่าเธอคนนี้มักจะไว้ใจและเชื่อถือคนอื่นอย่างง่ายดายเกินไป แค่มีคนพูดว่าพลังปกปักรักษาขององค์เทพีถดถอยลงก็ดูมีท่าทีกังวลขึ้นมาเสียแล้ว แถมยังยื่นตัวลงบ่อน้ำไปมากเสียขนาดนั้นมันจะดีหรือ?