23:53 น.

หน้าต่างของห้องที่มืดสลัวบนชั้นที่ 17 ของตึกแห่งหนึ่งถูกเปิดออกโดยมือสีขาวซีด ระบบความปลอดภัยอันแน่นหนาของตึกนี้นั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอในการ 'ลักลอบ' เข้ามาในห้องเลยเสียนิดเดียว

ร่างบางเดินไปรอบๆ ห้อง ก่อนที่จะเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่สีดำ

1:32 น.

แกร็ก

ประตูห้องถูกเปิดช้าๆ ร่างสูงในชุดสูทเรียบๆ สีดำเดินเข้ามาก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นร่างหนึ่งนอนอยู่บนโซฟา

เขาเอื้อมมือไปหากิ้งก่าสีเขียวคู่หูของเขา ที่ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นปืนพก และชี้ไปทางเด็กสาวที่นอนอยู่บนโซฟาของเขา

เด็กสาวกระพริบตาถี่ๆ อยู่สักพักแล้วค่อยเงยหน้ามองขายตรงหน้า ด้วยดวงตาสีแดงเลือดแต่เป็นประกายดั่งทับทิมของเธอ

ความระแวงของเขาพุ่งสูงขึ้นมากกว่าเดิม มือของเขารีบจับปืนให้มั่น เตรียมพร้อมทุกเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

หยาดน้ำสีใสค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นที่ดวงตาของเด็กสาว

รีบอร์นได้แต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงร้องไห้ขอร้องเขากัน?

นักฆ่าคนนั้นยกมืออีกข้างที่ว่างเปล่าขึ้นมากุมหัวเอาไว้และหัวเราะ

แกร๊ก! ปัง!

ในวินาทีที่ลูกกระสุนกำลังจะเจาะเข้าหัวของเธอ เด็กสาวก็ได้พูดอะไรบางอย่างออกมาให้รีบอร์นต้องสงสัย

ฉึก!

กระสุนของรีบอร์น นักฆ่าอันดับ 1 ของโลกนั้นเจาะเข้ากลางหัวของเด็กสาว เลือดสีแดงสดเหมือนสีตาของเธอไหลออกมาเป็นสายจากบาดแผลที่หน้าผาก

แน่นอนว่าร่างไร้วิญญาณนั้นไม่อาจต้านทานแรงโน้มถ่วงได้ เธอล้มลงไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าราวกับยินดีที่ได้จากโลกไปเสียที

แปะๆๆ

ปืนที่เพิ่งถูกเก็บไป ถูกหยิบออกมาใหม่ และเล็งไปยังมุมห้องที่ไม่เคยมีอะไรตั้งอยู่

แปะๆๆ

ที่มุมห้องกลับมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ไม่เคยมี

ชายปริศนาทำท่าจะลุกขึ้น

มือของชายปริศนาหยิบบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุมและโยนมันขึ้นเหนือหัว

ร่างของชายปริศนาหายไป ทิ้งไว้เพียงร่างของไร้ลมหายใจของเด็กสาว และชายหนุ่มนักฆ่าเท่านั้น

เขาเดินไปเปิดประตูแต่ก่อนจะเดินออกไป เขาหันกลับมามองร่างที่ไม่ขยับเขยื้อนบนพื้นห้อง

เขาพึมพำออกมาเสียงเบาก่อนจะกวาดสายตามองร่างนั้นและห้องตัวเองก่อนจะถอนหายใจและเดินออกมาโดยไม่ลืมปิดประตู

แต่ทันทีที่รีบอร์นปิดประตูสนิท อีกร่างนึงที่สวมชุดลายโต๊ะหมากรุกก็มายืนอยู่ข้างๆร่างบาง

และเขาก็หายไป

-จบตอน-