เสียงพึมพำของการสนทนาจากใครบางคนปลุกให้คังมีราต้องลืมตาตื่น....หญิงสาวมองออกไปยังต้นเสียง ก็พบลีแจวอนยืนคุยกับเลขาหน้าห้องก่อนที่เธอจะเดินออกไป

....😳อ๊ายยยย อีตาบ้า ฉันไม่ได้นอนกรนเสียงดังซะหน่อย😳....

หญิงสาวคิดในใจด้วยความอาย ก่อนจะมองไปที่อาหารของตัวเอง ที่บัดนี้ ถูกชายหนุ่มกินไปจนหมดเกลี้ยง

....😒โถ่เอ้ยยยยยย แค่ชมนิดชมหน่อยมันจะตายหรือไง😒....

คังมีราได้แต่บ่นอยู่ในใจพลางเก็บกล่องใส่อาหารให้เข้าที

ตึง......

~~~~~~~~~~

ที่โรงพยาบาล...... หน้าห้องฉุกเฉิน

คังมีราเดินไปมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนรน

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม....ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ปรากฎร่างสูงของหมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน พร้อมถอดผ้าปิดปากออก

....😊ว้าววววว หมอคังหรอ ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะสร้างเค้าได้น่ารักขนาดนี้😊....

หมอคังยิ้มเล็กน้อยก่อนหันไปพูดคุยกับพัคจองยู

หมอคังพูดจบทุกคนก็เดินตามไปทันที

หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ส่งยิ้มหวานออกมาอย่างดีใจให้พัคจองยูแทน...ชายหนุ่มเผลอมองรอยยิ้มนั้นอย่างลืมตัว...

เสียงของหมอคังเรียกสติของพัคจองยูให้กลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที

หมอคังยักไหล่หนึ่งครั้งแทนคำตอบ...ลีแจวอนในชุดคนไข้สีขาวลายจุดมองคุณหมอเพื่อนรักอย่าหงุดหงิด

เสียงของพัคจองยูดังขึ้นขัดการสนทนาทั้งหมด

หลังจากพูดจบ พัคจองยูก็เดินออกจากห้องทันที ตามด้วยหมอคังที่เดินมาตบไหล่ เพื่อนก่อนจะเดินตามพัคจองยูออกไปอีกคน