วันต่อมา...

คังมีราตื่นแต่เช้าเพราะหวังว่าจะได้ทำอาหารเช้าให้ลีแจวอนก่อนไปทำงาน แต่แล้วก็ต้องหยุดความคิด เพราะวันนี้ชายหนุ่มมีประชุมแต่เช้า ทำให้เค้าต้องออกไปบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่

คิมยูนายิ้มหวานก่อนจะหันไปทำงานของตนเองต่อ

คังมีราเดินออกมานั่งเล่นในสนามหญ้าหลังคฤหาสน์....จะว่าไปที่นี่กว้างขวางและใหญ่โตดีจัง...แต่ทำไมมันเหงาแบบนี้

....😔ก็ฉันสร้างเค้าขึ้นมาให้เป็นแบบนี้นี่เนอะ แค่คิดก็กลุ้มแล้ว😞....

เธอเอ่ยขึ้น ก่อนจะหยิบอาหารให้ปลาคราฟในอ่างทั้งหลาย

~~~~~~~~~~

เวลาเที่ยง... ที่บริษัทลีแจกรุ๊ป

ด้านคนที่ถูกบ่นหาว่าไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้ากำลังเดินออกจากห้องประชุม

พัคจองยูกล่าวจบก็เดินเข้าลิฟท์ หลังจากที่ลิฟท์ลงมาถึงชั้นล่างสุดชายหนุ่มก็สะดุดตาไปที่หญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนคุยกับพนักงานที่หน้าเค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์

ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อ เธอก็หันมาทางต้นเสียงทันที

คังมีราพูดอย่างยิ้มแย้มพลางยื่นก่อนใส่อาหารที่ตนบรรจงทำอย่างสุดฝีมือ

หญิงสาวยิ้มอย่างเป็นกันเองให้พัคจองยู เขายิ้มตอบเล็กน้อยก่อนจะเดินนำเธอขึ้นลิฟท์ไป

~~~~~~~~~~

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แต่ยังไม่ได้เงยหน้าจากเอกสารที่กำลังอ่านอยู่

ประโยคแรกที่เขาเอ่ยขึ้นหลังจากที่พัคจองยูเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ๊ตสีเขียวขี้ม้ามองหญิงสาวเอากล่องใส่อาหารออกมาทีละกล่อง จัดวางไว้บนโต๊ะสำหรับรับแขกในห้องทำงานของเชา

ลีแจวอนพูดพลางเซ็นเอกสารที่อยู่ในมืออย่างไม่สนใจในคำพูดของอีกฝ่าย หญิงสาวล้มตัวลงนั่งที่โซฟาก่อนจะเอ่ยขึ้น

2 ชม.ผ่านไป

ความเมื่อยล้าจากการนั่งทำงาน บวกกับวันนี้ทั้งวันมีแต่กาแฟเพียงแก้วเดียวที่ตกถึงท้อง

ลีแจวอนลุกเดินมาที่โต๊ะรับแขกมองดูคนที่บอกว่าจะนั่งรอเค้ากินอาหารพวกนี้

ชายหนุ่มจ้องหน้าคนนอนหลับด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย....ก่อนจะหันมาจัดการอาหารที่เธอเป็นคนทำอย่างเงียบๆ