บทที่10เพียงความฝัน 

3 กรกฏาคม 2402 

ช่วงกลางฤดูร้อน 

พระอาทิตย์ดวงโตโพล่พ้นขอบฟ้า แสงแดดยามเช้าสาดส่องสว่างไสว สายลมพัดพากระแสลมอันร้อนแรง 

หยางเฉิงตื่นนอนเช้าก่อนอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนพิเศษตามปกติ วันนี้เขาสามชุดลำลองแขนสั้นและกางเกงขายาวเข้าชุดกัน 

หลี่ลู่หลานมาส่งลูกชายถึงโรงเรียนในเวลา 7.40 นาที หยางเฉิงกล่าวลาก่อนเอากระเป๋าเป้ไปบนชั้นวางของ ซึ่งตู้วางของก็ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของห้องสอน 

"อรุนสวัสดิ์หยางเฉิง" 

"อรุนสวัสดิ์ค่ะพี่ชายเป่ย" 

วังต้าเหมาโบกมือทักทายเขา คนที่ยืนอยู่ข้างเขาคือหลิวอิง หยางเฉิงพยักหน้ารับก่อนเดินตรงไปหาทั้งสองที่นั่งอยู่บนพื้น 

"หลังจากนี้อีก 3 วันหลังเลิกเรียนไปเที่ยวที่บ้านฉันไหม มันเป็นนี้วันเกิดของคุณแม่ ที่บ้านจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้กับแม่ของฉัน" 

วังต้าเหมาเอ่ยปากชวนเพื่อนทั้งสองตามกล่าวของผู้เป็นแม่ 

"ฉันพาครอบครัวไปด้วยได้ไหม คุณพ่อต้องไม่อนุญาตให้ฉันไปคนเดียวแน่ๆ" 

หลิวอิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล 

"ได้แน่นอน หยางเฉิงนายก็พาครอบครัวมาด้วยสิ" 

"อืม ไว้พักเที่ยงโทรศัพท์บอกแม่ ท่านจะได้มีเวลาจัดเตรียมของขวัญตั้งแต่เนิ่นๆ" 

เขาไม่แน่ใจว่าพ่อของเขาจะไปไหม แต่แม่ของเขานั้นค่อนข้างสนิทสนมกับคุณน้าจื่อหลิน เธออาจจะไป เขาหวนนึกถึงภาพใบหน้าของสวยงามอ่อนเยาว์ของเธออย่างช่วยไม่ได้ แววตาของเขาทอประกายลึกลับยากจะคาดเดาออกมาวูบหนึ่ง 

"นายมีโทรศัพท์ด้วยเหรอ" 

วังต้าเหมาตาเป็นประกายแวววาวด้วยความตื่นเต้น หยางเฉิงพยักหน้ารับ 

"แม่เพิ่งพาไปซื้อเมื่อวาน" 

"น่าอิจฉาจริงๆ ฉันเองก็อยากมีโทรศัพท์บ้างเหมือนกัน" 

ทั้สามพูดคุยกันอีกสักพักก่อนที่อาจารย์สอนจะเดินเข้ามาในห้อง เพราะได้เวลาเริ่มต้นการสอน 

"ครูมีชื่อว่า หลู่หยาง นับตั้งแต่วันนี้จะเป็นคนสอนทักษะการเล่นกีฬาเทควันโดทุกคน ขอให้นักเรียนทุกคนมาเข้าแถวเรียงหน้ากระดาน" 

ครูสอนกีฬาเทควันโดที่มีชื่อว่า หลู่หยาง นั้นเป็นชายวัย 40 ปีที่มีท่าทางเคร่งขรึม เขาอยู่ในชุดสีขาวล้วน มีสายผูกเอวสีดำ บอกให้รู้ว่าเขาเป็นนักกีฬาเทควันโดสายดำ 

หลู่หยางกราดตามองนักเรียนทุกคน ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นเด็กผู้ชาย มีเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในห้องนั้นคือหลิวอิง 

"เอาล่ะ ดีมาก ต่อไปครูจะมอบชุดเทควันโดให้กับทุกคน ได้รับแล้วให้เดินตามพี่เลี้ยงไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนชุด" 

หลู่หยางแจกชุดให้กับนักเรียนทุกคนตามขนาดไซต์ที่พ่อแม่ของเด็กได้ระบุเอาไว้ หลังจากนั้นเขาได้ส่งสัญญาณให้ครูพี่เลี้ยงประจำห้องสอนพาเด็กๆไปเปลี่ยนชุด 

"มา เดี๋ยวครูช่วยเปลี่ยนชุดให้" 

ครูพี่เลี้ยงเสนอความช่วยเหลือ ด้วยคิดว่าเด็กในวัยนี้ยังไม่สามารถเปลี่ยนชุดเองได้ 

"ผมเปลี่ยนเองได้ครับ" 

หยางเฉิงบอกกับครูพี่เลี้ยง เขาถือชุดของตัวเองแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องเปลี่ยนชุด ใช้เวลาไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมกับชุดแต่งกายที่เสร็จเรียบร้อย 

"พี่ชายเป่ย พี่ช่วยฉันเปลี่ยนชุดได้ไหม" 

หลิวอิงจับชุดเอาไว้ในอ้อมแขน หยางเฉิงเดาว่าครูพี่เลี้ยงคงกำลังช่วยเด็กคนอื่นเปลี่ยนชุดอยู่ 

"ได้สิ" 

เขาพาเธอเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดที่เขาเพิ่งเดินออกมา 

"เธอถอดเสื้อกับกระโปรงออกเองได้ไหม" 

เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ท้ายที่สุดเธอยังคงเป็นผู้หญิง แม้จะยังเด็กอยู่ก็ตาม 

"ได้ค่ะ" 

หลิวอิงไม่ได้คิดมาก เธอเริ่มต้นการถอดเสื้อผ้าของตนออก จนเหลือเหลือกางเกาชั้นในตัวเดียว เผยให้เห็นผิวกายสีขาวหิมะเนียนนุ่มละเอียดอ่อน 

"แล้วต้องทำยังไงต่อค่ะ" 

หยางเฉิงหยิบชุดของเธอขึ้นมาแล้วเริ่มแต่งตัวให้เธอ หลิวอิงมองมือเล็กของเขาที่กำลังช่วยเธอแต่งตัวอย่างเพลิดเพลิน 

"เสร็จแล้ว" 

เขาลอบถอดหายใจด้วยความโล่งอก พลางสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ช่วยเธอเปลี่ยนชุดอีก เพราะเขารู้สึกว่าตนเองกำลังเอาเปรียบเธอเพราะมีเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ ยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชาย ทั้งอายุวิญญาณของเขาก็ไม่ใช่เด็ก หากนับกันตามอายุขัยในใบโลกนี้ เขาสามารถเป็นปู่ทวด 4 ช่วงอายุก่อนหน้าของเธอได้เลย 

"เราออกไปข้างนอกกันเถอะ" 

"พี่ชายเป่ย ฉันรู้ว่าภายนอกพี่ดูเฉยชา แต่จริงๆและพี่เป็นคนใจดีและใส่ใจคนรอบข้างมาก" 

หลิวอิงจับกุมมือของเขาพยางยกยิ้มน่ารักบนใบหน้า 

"ไร้สาระ" 

หยางเฉิงหน้าแดงเล็กน้อย เขาแกะมือของเธอออกก่อนจะเดินออกไปด้านนอกอย่างงุนง่าม 

ใช้เวลา 30 นาทีในที่สุดทุกคนก็เปลี่ยนชุดเสร็จ ครูพี่เลี้ยงจึงพาพวกเขากลับไปที่ห้องเรียน อาจารย์หลู่หยางบอกให้เด็กจับคู่กัน 

"ฉันจะจับคู่กับพี่ชายเป่ยค่ะ" 

หลิวอิงเลียริมฝีปากอย่างน่ารัก หยางเฉิงได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา แต่ไม่ได้ปฏิเสธ 

เมื่อทุกคนจับคู่กันแล้วคุณครูจึงได้เริ่มสาธิตท่าทางการฝึกเล่นขั้นพื้นฐาน 

"โอ๊ยย!!" 

ขณะก้าวถอยหลังหลิวอิงกลับสะดุดเท้าตัวเองล้มก้นจ้ำเป้าบนเบาะกันกระแทก 

"เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหม" 

หยางเฉิงมีสีหน้าตื่นตระหนกพลางรีบปรี่เข้าไปถึงตัวเธอ 

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่เจ็บก้นนิดหน่อย" 

มือเรียวเล็กลูบก้นตัวเองป่อยๆ 

"ระวังหน่อยสิ" 

เขาถอนหายใจ พอดีกับอาจารย์หลู่เดินเข้ามาดูอาการด้วยความเป็นห่วง 

"หนูไม่เป็นไรค่ะ" 

ครูหลู่สั่งให้เธอได้พักก่อนชั่วคราว และให้หยางเฉิงมาฝึกซ้อมกับเขาแทน ซึ่งเขาจดจำและร่วมฝึกกับครูฝึกได้อย่างราบรื่น ทั้งยังได้รับคำชมจากครูฝึก 

หลังเลิกเรียนหยางเฉิงเลี้ยงไอติมวังต้าเหมาและหลิวอิงตามสัญญา 

...... 

ตกดึกในคืนนั้น 

ร่างเล็กนอนหลับอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วของเด็กน้อยขมวดเข้าหากันแน่น จิตใจของเขาจมดิ่งลงไปในห้วงแห่งความฝันหรือความจริงก็ไม่อาจตัดสิน 

เขาเหมือนคนที่กำลังตกอยู่โลกที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า รอบกายมืดมิดและหนาวเหน็บ กาลเวลาและอวกาศราวกับถูกหยุดนิ่ง 

ตึก! ตึก! ตึก! 

เขาได้ยินเพียงเสียงเดินของตัวเอง รอบด้านมีเสียงความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด ไม่ว่าจะเดินไปไกลแค่ไหมก็ไม่สามารถมองเห็นปลายทาง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เขาลดสายตามองร่างกายของตัวเอง แต่กลับถูกความมืดมิดคล้ายเมฆหมอกหนาทึบบดบังจนมองไม่เห็นอะไร 

ที่นี่ที่ไหนกัน! 

หยางเฉิงได้เอ่ยถามกับตัวเองในใจ เขาหยุดเดินแล้วใช้มือลูบคลำสัมผัสร่างกายของตัวเองเพื่อยืนยันข้อสงสัยอะไรบางอย่าง 

"เป็นไปไม่ได้" 

ดวงตาของเขาฉายแววตื่นตระหนก นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเขา..... 

ตึก! ตึก! ตึก! 

ยังไม่ทันที่เขาจะคิดสิ่งใดออก เมื่อหูของเขาได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังเดิน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อตอนนี้เขาหยุดยืนอยู่กับที่ 

เสียงนั้นเหมือนดังอยู่ไม่ไกล แต่เขากลับไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย เขาพยายามเพ่งสายตามอบไปรอบๆ 

ตึก! ตึก! ตึก! 

ยังคงเป็นเสียงเดิม เพียงแต่คราวนี้จังหวะการเดินกลายเป็นเร็วขึ้น 

สิ่งที่เขารู้แน่ชัดคือในตอนนี้เขาอยู่ในร่างเดิมก่อนที่จะเสียชีวิต 

"หรือว่าในความเป็นจริงแล้วข้ายังไม่ตาย และทุกสิ่งที่เห็นของการเกิดใหม่คือภาพลวงตา" 

เขารู้สึกสับสนจนจับต้นชนปลายไม่ถูก ในสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้ แทนที่เขาจะร้อนรนจิตใจของเขายิ่งสงบนิ่งและเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม 

ตึก! ตึก! ตึก! 

นอกจากจังหวะการเดินเขายังได้ยินเสียงอัตราการเต้นของหัวใจบีบหนักถี่รั่ว 

'เธอเป็นใครกันแน่' 

เสียงพูดของใครคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด 

"ใคร ใครที่กำลังพูด" 

เขาเอ่ยถาม แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ ไม่นานหลังจากนั้นทุกอย่างตกสู่ห้วงแห่งความเงียบสงบดังเดิม 

หยางเฉิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อเปียกโชกไปทั้งกาย เขามองสำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้ง เขายังคงอยู่ในร่างของเด็กชาย 

มันเป็นเพียงความฝันหรือไม่? 

นั้นคือสิ่งที่เขาคิดกับตัวเอง 

.......................................................................