ณ​ โรงเรียนแห่งหนึ่ง

ณ​ Seoul Korea

ผมชื่อมีนครับ​ อายุ25จะเข้า26แล้ว​ ผมเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลี​ ผมเกิดที่ไทย​อยู่ไทยได้14ปี​ จากนั้น​ ผมก็ย้ายมาอยู่ที่เกาหลี​ จนถึงตอนนี้

ผมเป็นศิลปินไอดอล​ เวลาออกงานผมต้องทำตัวเป็นคนดี​ และในสายตาคนอื่นทุกคนมองผมเป็นเหมือนเจ้าชาย​ แต่ในร่างจริงๆแล้ว​ ผมไม่ใช่แบบนั้นหรอก​ ผมไม่ใช่คนดีอย่างที่ทุกคนคิดหรอกครับ​

เมื่อ15ปีที่แล้ว

เมื่อตอนอายุ​ 10ขวบได้​ พ่อผมเขาหาว่าผมป่วยทางจิต​ เพราะตอนที่ผมเลิกเรียน​ พ่อมารับผม​แล้วระหว่างที่กำลังจะกลับบ้าน

ระหว่างที่ผมกำลังเล่นหุ่นยนต์อยู่ในรถอยู่นั้น​ จู่ๆก็มีเสียง...

เอี๊ยดดดดดด.... ปัง!!!!

ตอนนั้นตาผมเบิกโพลงทันที​ ที่เห็น​

รถบรรทุกหกล้อที่พลิกลงข้างทาง​ และกลางถนนนั้นมี​คนที่โดนรถชน​ สมองกระจุยกระจาย​ หัวหลุดบิดเบี้ยวกระโหลกแตกไม่มีชิ้นดี​

แขนขา​ บิดไปกันคนละทาง​ แถมมีเลือดไหลเป็นทางยาว​ และไหลมาทางรถของคุณพ่อผม

สมองผมปวดตุบขึ้นมา​ ผมกุมหัวเอาไว้​ มองและเงยหน้าดูเลือดนั้นสลับกันไปมา​ จนผมทนไม่ไหวจนต้อง..

กรีดร้อง!!

ผมกรี๊ดอยู่นานสองนาน​ จนอยู่ๆผมก็อยากเลิกกรี๊ด​ และความรู้สึกที่แล่นมาในหัวคือ​ ผมกำลัง

ยกยิ้มอย่างพอใจ​ชอบเลือดนั้น​ มันเป็นสีที่สวยงามเอาซะจริงๆ​

แกร๊กก...

ผมยกยิ้มหัวเราะอย่างพอใจเมื่อเห็นน่าคุณพ่อกำลังตกใจและดูเหมือนคุณพ่อจะโมโหอยู่

ด้วยเหตุนั้นคุณพ่อถึงส่งผมไปที่เกาหลี​ และไปรักษา​ แต่ก็ไม่มีหมอคนไหนรักษาผมได้

ทุกคนหาว่าผมเป็นโรคจิต​ แต่ผมอยากจะบอกว่าผมไม่ได้เป็น​!! จนผมต้องหนีออกมา​ และหางานทำ​ จนผมได้เป็นศิลปินเน็ตไอดอล

อาชีพนี้​ มีแฟนคลับและบอดี้การ์ด​ และประธานที่บริษัท​จะคอยปกป้องผม​ แน่นอนว่าคุณพ่อคงไม่กล้าลากผมกลับไปรพ.หรอก​ เพราะมันจะเป็นข่าวใหญ่หน้าหนึ่ง​ คุณพ่อคงจะไม่อยากให้เสียชื่อลูกชายของมาเฟียอันดับต้นของเอเชียหรอกนะ