ข้าวสวย talk's

@บนรถของเขา เวลา19:00น.

 

"เฮีย ฉันอยากกลับห้องของฉัน" บอกเขาไปรอบที่ล้านแปด แต่...เขาก็ยังคงเงียบไม่ตอบห่าเหวอะไรเลย

"เฮีย ฉันอยากก่ะ...." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบประโยคเหมือนกับป่ะกี๊นี้เลยค่ะ

"ห้องเธอก็คอนโดฉันไง!?" เขาก็พูดขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

"มันไม่ได้ป้ะเฮีย!? เฮียจะมายุ่งกับฉันทำไมอ่ะ? ในเมื่อผู้หญิงก็มีตั้งมากมายให้เฮียเลือกแถมพวกเธอหล่ะ...." ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบประโยคที่ว่า แถมพวกเธอเหล่านั้นก็คงยินยอมด้วย เลยค่ะ

"แต่ผู้หญิงพวกนั้นมันไม่ใช่เธอไงข้าว!!!" เขาก็พูดกระแทรกเสียงดังหงุดหงิดขึ้นมาซ๊ะก่อน

 

ผู้ชายอะไรไร้มารยาทที่สุด!!!

 

"แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วยเล่า!?" ฉันจึงกระแทรกเสียงดังหงุดหงิดไปบ้าง

"เพราะเธอคือเมียฉันไง!! ไม่เข้าใจ? หรือต้องให้แสดงให้ดู?" เขาพูดเน้นชัดคำว่า เมีย

"แต่ว่าฉันไม่ยอมรับไง!! เฮียข้าวขอร้อง...ปล่อยข้าวไปเถอะ" ฉันพูดกับเขาไปโดยประโยคหลังเบาลง และแน่นอนว่าคนโดนขอร้องไม่พูดอะไรมาแต่กลับเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มของตัวเองแทน

"....." ทำให้ภายในรถตกอยู่ในความเงียบ

.

.

.

น่านน้ำ talk's

 

เพราะผู้หญิงคนนั้นพวกเธอไม่ใช่คนที่ผมต้องการไง ผมเลยไม่ต้องการคนอื่นนอกจากยัยเมียเด็กนี่

 

@Basic R condo ลานจอดรถ เวลา19:45น.

 

อ่า...ขับรถมาตั้งนานกว่าจะถึงก็ปาไปชั่วโมงกว่าๆ(ออกจากร้านมาตั้งนานแล้วอ่ะนะ) การจราจรของประเทศนี้ก็อย่างที่ทุกคนรู้อ่ะนะว่ามันโครตแย่...

 

"ลงมาข้าวสวย!" ผมสั่งยัยเมียเด็กที่นั่งกอดอกอยู่บนรถ

"ข้าว! ก็บอกให้ลงมาไงว๊ะ!!" บอกดีๆไม่ยอมลงทำไมชอบให้ใช้บทโหดโหมดแตะต้องตัวว๊ะ!?

 

หมับ!!! ผมจึงกระชากแขนเธอลงมาจากรถของผมทันทีที่ผมพูดจบ สงสัยจะชอบผัวโหดโหมดจับกระแทรกคาลิฟท์มั้ง

 

"อ๊ะ!..โอ๊ยย!!!"

 

กึ่ก! ชะงักมือที่จับยัยเมียเด็กนี่ออกทันทีที่ยัยเมียนี่ร้องเสียงหลงออกมา

ห่ะ..เหี้ย! เจ็บขนาดนั้นเลยหรอว๊ะ? ผมว่าผมมือเบาแล้วนะเว้ย

 

"เจ็บจริงหรือสำออย!?" ผมถามยัยเมียเด็กนี่ไป แน่ใจว่าเธอเข้าใจว่าเป็นคำถามนะเพราะผมเลิกคิ้วขึ้นมองดูเธอกุมข้อมือตัวเองไปด้วย

"สำออย! จบป้ะ!?" ประชดเก่งไม่มีใครเกินเลยเมียกู พูดจบก็เดินไปที่ลิฟท์ทันที

"!!!" และดวงตาผมก็ต้องเบิกกว้างออกมาอีกครั้งนึงเมื่อผมเห็นที่ข้อมือยัยเมียเด็กนี่ขึ้นรอยแดงช้ำ

"จะตอแหลว่าสำออยก็ทำให้มันเนียนๆหน่อยเถอะว่ะ!" ทันทีที่ผมพูดจบยัยเมียเด็กก็หันหน้ามามองหน้าผมด้วยสายตาหงุดหงิดแววโรจด้วยความโกรธทันที

 

อ่า...ปากไม่ตรงกับสิ่งที่คิดจะพูดไปอีกแล้ว เห้อ~ เป็นเพราะผมพูดไม่คิดเองนั่นแหละ

 

@ห้องของผม ห้องนอนของผม เวลา20:00น.

 

อ่า...กลับมาถึงห้องแล้วยัยนับดาวก็ยังไม่กลับมา แต่...เรื่องของน้องสาวผมอ่ะ ชั่งมันไปก่อนเถอะครับ

ก็...ตอนนี้อ่ะยัยนับดาวอ่ะนะเปลี่ยนไปแล้วนี่หว่า เอาตัวรอดได้แล้ว ก็...ไม่ต้องห่วง ใครจะไปรู้หล่ะว๊ะว่า...แค่โดนหักอกก็จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้อ่ะแต่มันก็ไม่ได้มีแค่เรื่องนั้นหรอกนะ

 

"นี่! ไปอาบน้ำดิ่! ถ้าไม่อาบก็ออกไปนอนข้างนอกเลยไป๊!" ผมไล่เธอไปเสียงดังหงุดหงิด

"อืม" เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนและก็กำลังจะเดินออกไปข้างนอกด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากซอมบี้

 

หมับ! ผมจึงจับที่แขนของยัยเมียเด็กนี่ไป

 

"เหี้ย! เธอตัวร้อนหรอว๊ะ!?" ผมถามเธอไป

"ไม่ต้องมา....อ๊ะ!" เธอยังพูดไม่ทันจบผมก็ช้อนตัวเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวและก็พาเธอเดินไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม

"ทำไมไม่บอกว๊ะ!? ว่ารู้สึกเหมือนตัวเองจะมีไข้!?" ผมถามเธอไปเสียงดังหงุดหงิด คือ...เอาจริงอ่ะ ผมแค่เป็นห่วงเมียเว้ย...!

"ก็กลัวโดนหาว่าสำออยอีกไง จะเอาไงว๊ะ? พอบอกก็หงุดหงิดใส่ ฮึ่ก! พอไม่บอกก็หงุดหงิดใส่! ฮึ่กๆ! จะพูดดีๆบ้างไม่ได้เลยหรอไง!? ฮืออออ~" เธอพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาไหลออกมา

 

เออว่ะ! ดีเว้ย! สรุปที่พูดมาเนี้ยน้อยใจว่างั้นเถอะ

 

"อืม จะพยายามแล้วกัน หยุดร้องไห้ดิ๊!" ผมพูดตอบเธอไป

"ฮึ่กๆ ท่ะ..ทำไม ฮืออๆ~ ทำไมถึงชอบให้หยุดในสิ่งที่...ฮึ่กๆ! ฮือออ~ หยุดไม่ได้ด้วยหล่ะ?! ฮึ่กๆ! ฮือออ~" ก็กลัวเธอเหนื่อยไง?

"ก็เพราะว่า รำคาณ ไง!" แต่...ปากแม่งก็ไม่ตรงกับใจ

"ฮึ่บๆ! ฮึ๊บๆ! เฮียน่าน...เฮียน่านน้ำคะ" อ่ะ..อะไรว๊ะ!?

"???" ไม่อยากเอ่ยถามเพราะกลัวเสียงที่พูดออกไปจะสั่นผมจึงมองเธอไปด้วยสายตาสงสัยแทน

"ฮึ๊บ...! เฮียน่าน...ปล่ะ..ปล่อยข้าวสวยไปนะ ในเมื่อเฮียน่าน...รำคาณข้าวก็ปล่อยข้าวไปเถอะนะคะ" เห้อ~ บอกไปตั้งกี่ทีแล้วว๊ะว่า

 

หมับ! ผมก็กระชากข้อมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นมาเธอเกร็งช่วงแขนไว้มันเลยทำให้เธอลุกขึ้นนั่ง

 

"อ๊ะ!! เจ็บ..."

"ฟังฉันให้ดีๆนะข้าวสวย...!" ผมพูดใส่หน้าเธอไป เธอจึงเงียบและมองหน้าผมด้วยสายตาอ้อนวอนสุดๆ

"ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป! ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด...!" ผมบอกเธอไปเสียงเย็น สายตาอ้อนวอนนั้นมีน้ำเอ่อร้นออกมาจากในตาจนมันกลายเป็นน้ำตาไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง

"ฮึ่กๆ ทำไม!? ทำไมหล่ะคะ? ฮือออๆ! ท่ะ..ทำไมต้องเป็นข้าวด้วย!?" เธอถามผมมา

 

ตุ่บ!!! ผมจึงผลักเธอลงไปนอนที่เดิมด้วยความโกรธ ทำให้หัวเธอลงไปนอนกับหมอนเสียงดังตุ่บ และตามด้วยผมขึ้นไปคร่อมบนร่างเธอ เธอจึงงอตัวเป็นกุ้งผมจึงต้องจับตัวเธอให้หันมานอนดีๆ

 

"เพราะเธอ...คือเมียของฉันไง!" ผมพูดเพียงแค่นั้นก็ก้มลงไปซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของยัยเมียเด็กนี่

"ฮึ่กๆ ไม่! ไม่นะ! เฮียน่าน...! ข้าวขออย่า...! ฮื้ออๆ~"

"หื้มมมม~ หอมชิบ... จะหย่าทำไม? ยังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ...!?" ผมถามเธอไปเสียงเย็นในขณะที่ริมฝีปากแตะกับต้นคอหอมของยัยเมีย

 

จุ๊บๆๆๆ~ จ๊วบบๆๆๆๆ~ และก็ไม่ลืมที่จะสร้างรอยรักสีกุหลาบไว้ด้วย

 

"ไม่... ไม่เอา... เฮียน่าน... ฮึ่กๆ อย่าทำอะไรข้าวเลยนะ... ฮือออ~" 

 

Rrrrr Rrrrr Rrrrr Rrrrr เวรเอ๊ย! ใครเสือกโทรมาตอนนี้ว๊ะ!?

Rrrrr Rrrrr มือหนาของตัวผมเองมองหาโทรศัพท์ของตัวเองในขณะที่กำลังเล้าโลมยัยเมียเด็กนี่อยู่

Rrrrr Rrrrr Rrrrr เมื่อหยิบได้ผมก็ต้องเงยหน้าจากเนินอกอวบอิ่มของยัยเมียเด็กนี่มาดู

 

"เฮ้อ~" และก็ต้องถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาณและเหนื่อยใจทันทีที่เห็นชื่อที่อยู่บนโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเอง

 

Rrrrr Rrrrr (คุณแม่) คุณแม่คือชื่อที่ขึ้นอยู่บนโทรศัพท์เครื่องหรูของผมตอนนี้

 

"ฮึ่กๆ" และผมก็เงยหน้าขึ้นไปดูคนร่างบางที่มีสถานะเป็นเมียของผมไป

"เฮ้อ~" และก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบนึงด้วยความหัวเสีย

"....." ก่อนที่ผมจะลุกออกจากตัวยัยเมียเด็กและเดินออกมาจากห้องเพื่อรับโทรศัพท์

.

.

.

ข้าวสวย talk's

 

"ฮึ่กๆ" ฉันสะอึกสะอื้นออกมาหลังจากที่เขาลุกขึ้นและเดินออกไปแล้ว

 

คนบ้า คนใจร้าย คนใจโหด คนเลว คนเหี้ย คนสันดานเสีย ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเขาแล้วจริงๆ เขาเป็นคนที่อันตรายต่อฉันจริงๆด้วย

 

"เฮ้อ..." และฉันก็สูดหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องใช้ยาพ่น

"ปวดหัว..." พรุ่งนี้ไข้ขึ้นแน่เลย...ข้าวสวย

 

เกลียดตอนตัวเองไม่สบายที่สุดเลยค่ะเพราะมันจะทำให้ฉันดูเหมือนเป็นคนอ่อนแอมากๆไม่ใช่ดูเหมือนสิเพราะฉันจะอ่อนแอมากจริงๆตอนที่ไม่สบายที่สุด

น้ำตาจะไหลออกง่ายมากในช่วงนี้

ขี้น้อยใจมากที่สุดแค่ตวาดฉันหน่อยเดียวก็ทำให้ฉันร้องไห้ออกมาได้แล้ว

เห้อ~ เกลียดตัวเองทำไมต้องมาไม่สบายต่อหน้าเขาด้วย!

ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเอาจริงก็ไม่ได้เรื่อยเปื่อยนะก็ด่าเขาและก็ด่าตัวเองจนตัวฉันเองหลับไปนั่นแหละค่ะ

.

.

.

น่านน้ำ talk's

 

"ผมรู้แล้วก็อ่านอยู่หนิครับ..." ผมตอบแม่ไปเสียงเนือยๆ

"อ่านแล้วทำไมไม่ตอบเธอหล่ะ!!?" เห้อ~

"เห้อ~ พื้นที่ของผมไหมครับ...?"

"ดูเหมือนว่าลูกจะลืมไปนะ น่านน้ำ เอางี้ดีกว่าไหมแม่จะให้นับดาวแต่งงาน" อ่า...

"เหอะ" ผมได้แต่ยิ้มเยาะตัวผมเองนี่หล่ะครับ

"ส่วนลูกอยากจะทำอะไรก็ไปทำ" ฟังดูก็เป็นข้อเสนอที่เหี้ยมากๆเลยนะ

"โอเคครับ... คุณแม่ผมจะตอบแชทเธอ... พอใจคุณแม่แล้วใช่ไหมครับ...? งั้นแค่นี้..." ผมพูดไปเพียงแค่นั้นก็ยกโทรศัพท์ออกจากหูและกดวางสายทันที

 

[Chaem]

 

Chaem : น่านน้ำทำไมอ่านแล้วไม่ตอบชะเอมหล่ะ

Nannam_m : ตอบ

 

ผมพิมพ์ไปเพียงแค่นั้นก็ปิดหน้าจอโทรศัพท์และเดินเข้าไปในห้องนอนทันที

อ่า...หลับแล้วหรอว๊ะ...?

ฟุ๊บ~ ผมจึงเดินเข้าไปหายัยเมียเด็กและก็มองใบหน้าสวยหวานแต่...ออกไปทางแรงๆนิดหน่อยพร้อมกับ...จับปรอยผมบางไปทัดที่หลังใบหู ก่อนที่จะจับปลายคางของเธอขึ้นมาให้ผมเห็นริมฝีปากของเธอก่อนที่ผมจะ...

จุ๊บ...! เอาริมฝีปากบางเฉียบของตัวผมเองทาบทับกับริมฝีปากสวยเข้ารูปของยัยเมียเด็กอย่างแผ่วเบาผมจึงปรับให้ริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของยัยเมียเด็ก และผมก็ต้องผละริมฝีปากออกมาจากริมฝีปากสวยของยัยเมียเด็กออกมาอย่างอ้อยอิ่ง อยากอยู่ในนานกว่านี้นะ

 

"ถ้าให้เฮีย...เลือกได้ เฮียขอไม่สบายแทนเรานะ...ข้าวสวย" ผมพูดไปอย่างแผ่วเบา ก่อนที่ผมจะขึ้นไปนอนที่ว่างบนที่นอนอีกฝั่งนึง

.

.

.

ข้าวสวย talk's

เช้าวันต่อมา

 

"อื้อออ~" ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงไอความร้อนบางอย่างกำลังรินรดอยู่ที่หน้าอกของฉัน

 

@ห้องนอนของเขา เวลา08:35น.

 

หลังจากที่ฉันรู้เวลาตอนนี้แล้ว แต่...เอ๋...? ทำไมถึงไม่รู้สึกปวดหัวเลยนะทั้งๆที่เมื่อคืนนี้น่าจะไม่สบายพอตอนเช้ามาก็ต้องเป็นหนักสิ

 

"อ๊ะ! ฮ่ะ..เฮียน่าน?" เอ่ยเรียกคนตัวสูงน้ำเสียงสั่นด้วยความสงสัย

 

เขานอนกอดฉันคุ้ดคู้อยู่ใต้ผ้าห่มแถมใบหน้าหล่อเหลาของเขากำลังซุกอยู่ที่หน้าอกของฉันอีก อ่า...ลมหายใจร้อนจังเลยอ่ะ เป็นอะไรไป?

 

"นี่...! อ๊ะ! ร้อน..." ฉันใช้มือผลักหัวของเขาออกไปแต่ก็ต้องเอาออกมาอย่างรวดเร็วเพราะตัวเขาหน่ะร้อนอย่างกับไฟ

"น่ะ..นี่! ฮ่ะ..เฮียน่าน...!" ยิ่งฉันผลักหัวเขาออกไปเขาก็ยิ่งดึงฉันไปกอดรัดมากขึ้น

"ชะ...." อะไรนะ?

"ชะเอม..." เขาเรียกชื่อใครบางคนออกมา

"เฮียน่าน...?" ฉันเรียกชื่อเขาออกไป

"อย่า...ทิ้งฉันไป...เลยนะ..." เขาพูดออกมาในขณะที่ริมฝีปากของตัวเขาเองอยู่ติดกับเนินอกสวยของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกถึงลมร้อนที่ออกมาจากร่างกายคนร่างสูง

 

ท่ะ..ทำไมหล่ะ? ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บใจอย่างงี้?

 

"นี่...! ป่ะ..ปล่อยฉันนะ เฮียน่าน...?" ถึงจะใช้แรงผลักคนร่างสูงออกไปเท่าไหร่เขาก็ไม่แม้แต่...จะคลายกอดออกเลยสักนิด

"ชะเอม...ฉันรักเธอ...แต่ว่า"

"ฉันไม่ใช่ชะเอมอะไรนั่นนะ!" ฉันจึงตะเบงเสียงหงุดหงิดออกไป

"หืม...?" เขาจึงเงยหน้าปรือตาขึ้นมามองหน้าฉันแป๊บนึง ก่อนที่เขาจะเอาหน้าลงไปซุกที่หน้าอกอวบของฉันที่เดิม

"อื้อ...! อ๊ะ!" อุทานออกมาด้วยความตกใจในความร้อนของลิ้นหนาสากทันที

 

ก็พอฉันใช้แรงดันหัวเขาออกไปเขาก็ใช้ลิ้นร้อนของตัวเขาเองออกมาเลียที่เนินอกอวบอิ่มของฉัน

 

"หื้มมม~ อร่อยจัง..." เขาพูดออกมาเสียงแหบพร่า

 

ป่ะ..เป็นอะไรของเขาเนี้ย? ไม่สบายหรอ?แต่...หื่นมากเนี้ยนะ? ไข้ขึ้นสมองหรอ? หรือกินยาไม่ได้เขย่าขวดหรอไง?

 

"อ๊ะ! ร่ะ..ร้อนนะ" ฉันบอกเขาไป เมื่อเขาเลิกใช้ลิ้นและเอาหน้าผากร้อนๆของตัวเองมาถูไถที่หน้าอกของฉัน

 

เหมือนกับแมวกำลังอ้อนเลยอ่ะ

 

"หนาว...หนาวครับ... กอดหน่อย~" เขาพูดมา

 

ในประโยคแรกของเขานั้นน้ำเสียงของเขามันแหบพร่าอย่างฟังได้ชัด ส่วนประโยคหลังน้ำเสียงที่เขาเอ่ยออกมามันเป็นน้ำเสียงอ้อนๆออกไปทางอ่อยๆ

 

"อื้อออ! กอดหน่อยๆ~" เขาครางออกมาและพูดมาด้วยน้ำเสียงแบบเดิม

"ไม่...!" ฉันบอกเขาไป คนป่วยถูกขัดใจจึงเงยหน้าปรือตาขี้นมามองหน้าฉันอีกครั้งนึง

"กอดหน่อย...ไม่ได้หรอครับ?~" เขาถามมาน้ำเสียงอ้อนๆแววตาที่เขามองมามันเหมือนกับแมวป่วยที่อยากให้เจ้าของไปจับ

 

ไม่นะ! ฉันจะไม่มีทางกอดผู้ชายที่เพ้อหาผู้หญิงอื่นเด็ดขาด หึ! ปากก็บอกว่าฉันเป็น เมีย แต่...ใจของเขาเป็นของผู้หญิงคนนั้นผู้หญิงที่ชื่อ ชะเอม

 

"กอดหน่อย...สิครับ~ กอดหน่อยนะครับ~" อ๋า...อย่ามองมานะ

 

ฉันจึงต้องเสตามองไปทางอื่น

 

"อยากให้เธอ...กอดฉันอีกจัง...ข้าวสวย" เขาพูดมาเพียงแค่นั้นและก็ก้มหน้าลงไปซุกที่หน้าอกของฉันเหมือนเดิม

 

อ่ะ..อะไรนะ? ฉ่ะ..ฉันหน่ะหรอเคยกอดเขา? ข้าวสวยแกไปกอดเขาตอนไหนว๊ะ!? ฉันไปกอดเขาตอนไหนนะ?

 

"ฉันรักเธอนะ..."

"!!!" ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจในทันทีที่เขาพูดจบ

"ม่ะ..หมายถึงใคร?" ฉันถามเขาไป

"ข้าวสวย..." เขาพูดเพียงแค่นั้นแรงกอดรัดที่เอวของฉันก็หายไป

"อ๊ะ!" เอามือขึ้นมาจับหัวใจตัวเอง

 

อ๋า เต้นแรงชะมัดเลย บางทีเขาอาจจะบอกรักเธอคนนั้นแต่ว่า...เขาอาจจะจำผิดก็ได้

พอเขาหายเขาก็ลืมและก็คงจะใจร้ายพร้อมที่จะพูดจาทำร้ายจิตใจฉันเหมือนเดิม

พอที! ข้าวสวย...แกไม่ควรจะเอาตัวเองมาผูกติดอยู่กับคำพูดของเขา แค่เดินออกไปจากห้องนี้ก็ได้แล้ว

ฉันจึงค่อยๆเคลื่อนตัวให้ตัวเองหลุดพ้นจากแขนแกร่งของเขา

อ่า แต่ว่ามันไม่ง่ายหน่ะสิคะก็แขนเขาหน่ะหนักกว่าตัวควายอีกมั้ง

 

"อื้อ...! ออกไปนะ...!" ฉันพูดพร้อมกับผลักตัวเขาออกไป

 

ผลั่ก! แต่...ครั้งนี้ฉันทำสำเร็จค่ะ ฉันผลักตัวเขาออกไปได้สำเร็จและฉันก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าของตัวเองและเดินออกมาจากตัวห้องนอนของเขา

ใช่! แค่ก้าวออกไป แค่เปิดประตูบานตรงหน้าและก้าวออกไป

นั่นเท่ากับว่า...ฉันหลุดพ้นจากผู้ชายที่มีคำพูดเป็นยาพิษพร้อมฆ่าคนอื่นได้ด้วยคำพูดของตัวเองแล้ว

กริ๊ก! แอ๊ดดดด~ ฉันเปิดประตูออกไปด้านนอกห้องนี้

 

"จะ...ไปไหน?" เสียงของเขาก็ดังขึ้นมา

"เอ๊!? เฮียน่าน...?" ฉันหันไปเรียกคนร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนเกาะผนักพิงโซฟาอยู่

"ข้าว...เธอจะไปไหน? อย่า...ทิ้งฉันไปอีกเลยนะ..." เขาพูดมาเสียงแหบพร่า

 

ตุ้บ! ก่อนที่เขาจะล้มลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นและก็นั่งลงไปพิงกับผนักโซฟาด้วยสภาพหมดแรง

 

"เอ๊!? เฮีย...?" ฉันรีบวิ่งเข้าไปดูเขาทันที

"อย่าทิ้งเฮีย...ไปอีกเลยนะ..." อีกหรอ? เขาพูดเหมือนว่าฉันเคยทิ้งเขาไปแล้วครั้งนึงอ่ะ

"เฮีย...เราเคยรู้จักกันจริงๆหรอ?" ฉันถามเขาไป

"ทำไม?...เธอถึงจำไม่ได้หล่ะ...?" เขาถามฉันกลับมาพร้อมมองมาที่ฉันด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่าอะไรสักอย่าง

"เฮียฉันว่าเฮียเข้าห้องก่อนดีกว่านะ" ฉันบอกเขาไปพร้อมกับดึงคนร่างสูงขึ้นมา แต่...เขากลับไม่ให้ความร่วมมือฉันเลย

"อื้อ...! เฮียช่วยข้าวออกแรงหน่อยสิ!" เขาจะทิ้งน้ำหนักตัวเองเลยไม่ได้! ฉันเป็นผู้หญิงนะเว้ย!!

"เฮีย! ถ้าเฮียไม่ช่วยออกแรงข้าวจะหนีไปจริงๆนะ...! อื้ออ...!" จะหนีไปจริงๆอ่ะ

 

ตุ้บ! และแรงของฉันก็หมดจนทำให้ฉันต้องนั่งขาพับเป็นรูปตัวเอ็ม

 

"เฮีย...หนาว เฮียปวดหัว...มากเลยครับ" ก็รู้ไง

"ก็ไปนอนในห้องสิ...!"

"ถ้าเฮียไปนอนในห้อง...ข้าวต้องนอนกอดเฮียนะ..." อ่ะ..อะไรนะ

"....?" มองเขาไปด้วยสายตาสงสัยปนหงุดหงิด ก่อนที่จะเอามือขึ้นไปอังหัวเขาอีกที

"เฮีย...ตัวร้อนอ่ะ ลุกขึ้นไปนอนในห้องเลยนะ!" ฉันบอกเขาไป พร้อมกับพยายามจะลุกขึ้น

 

หมับ! แต่...เขาก็จับมือของฉันไว้จับแน่นด้วยสิ ฉันนั่งยองๆและมองหน้าเขา

 

"หืม?" ฉันจึงต้องครางในลำคอถามเขาไปเป็นนัยๆว่า มีอะไร เพราะฉันมองหน้าเขาแต่เขาเงียบ

"ไม่ใช่แค่ตัวที่ร้อนนะครับ..." น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอกฉันมาพร้อมสายตาแมวป่วยอยากให้เจ้าของจับตัว

"???" ไม่เอ่ยถามแต่ส่งสายตาสงสัยไปถามเขาเหมือนถามว่า แล้วอะไรที่ร้อนอีก หน่ะค่ะ

"ตรงนี้ก็ร้อนครับ..."

 

End ep.8

.

.

.

.

.

{Spoil next episode}

 

"เมีย...สำหรับฉันมีแค่ความหมายเดียวคือ...แม่ของลูกและเธอคือคนนั้น"

"เฮีย...จะไปหรอ?"

 

{To be continue...}

 

เอะอะๆจับน้องกดตลอดเลยอิเฮีย อิเฮียแกรู้ไหมแกป่วยได้แรดดดดดมากเลยว่ะ

.....

 

อิเฮียมันแกล้งป่วยหรือเปล่าแต่...น้องยืนยันแล้วนะว่าอิเฮียมันตัวร้อนอ่ะ

แถมเมื่อคืนนี้อิเฮียมันยังจูบน้องอีกด้วย 5555 อันนี้ต้องติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ

เกลียดความเพ้อชื่อหญิงอื่นของอิเฮียจังเลยค่ะ เธอทำให้ฉันกลายเป็นคนคิดมาก~

.....

 

เอาจริง ไรท์เตอร์ก็ไม่รู้นะคะว่าการจารจรของประเทศนี้มันเป็นยังไงดูจากข่าวล้วนๆ

.....

 

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจงับ~

ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ~