"แล้วมึงจะไปหลอกมันทำไมวะแม่งโคตรหน้าสงสารวะ5555"
"สงสารก็รับเป็นพ่อของลูกมันดิ"
ทำไมนะเขาถึงทำกับผมแบบนี้เขาหลอกผมทำไมเพื่ออะไรทั้งๆที่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยถ้าเขาหลอกผมแล้วตลอดแวลาที่ผ่านมาเขาคงจะไม่ได้รักผมจริงๆทั้งๆที่ผม 'รักเขา'

"ไม่วะ รังเกียจ แล้วตกลงมึงหลอกมันทำไมวะ"
"มันทำให้กูต้องอายมันด่ากูว่าโง่กูก็จะทำให้มันโง่กว่ากูไง"
ผมรู้แล้วผมรู้แล้วเขาทำแบบนี้เพราะอะไร ใช้ผมยอมรับครั้งนี้ผมโง่ โง่ที่ยอมให้เขาหลอกแต่ต่อไปผมจะไม่โง่ให้เขาหลอกอีก

"แล้วมึงจะบอกพ่อมึงทำไมวะ"
"นั้นดิ"
"กูรู้ไงว่ายังไงพ่อกูไม่ยอมรับมันกูจะได้ออกห่างมันง่าย"
"เพื่อนกูนิเจ๋งวะ555"

ผมไม่รอให้ผวกเขาหัวเราะเยาะผมให้เสร็จหรอก
ผมเดินออกมาเงียบไม่มีใครรู้ว่าผมรู้เรื่องทั้งหมดผมเดินออกมาด้วยน้ำตาที่นองหน้าผมเดินมาที่ประจำของกลุ่มผม

"ตั้มมึงเป็นอะไรวะ"
"เปล่าไม่ได้เป็นอะไร"
"แล้วร้องให้ทำไมใครทำอะไรมึง"
"ไม่ ไม่มีใครทำอะไร"
"แล้วร้องไห้ทำไม"
เพราะเสียใจไง เสียความรู้สึกแต่ ขอโทษนะกูไม่อย่ากให้พวกมึงมาเดือดร้อนเพราะกู
"แค่อยากร้องไห้อะ ไม่มีไรหรอก"

หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องอื่นพอออดดังพวกเราก็ไปเข้าแถวพอถึงคาบก็เรียนแต่วันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา
ผมจับท้องตัวเองที่ตอนนี้มีตัวน้อยอยู่ในร่างผม
'ต่อไปนี้แม่จะเลี้ยงหนูเองนะครับ เด็กดีของแม่'

วันนี้ทั้งวันเรียกได้ว่าผมตกอยู่ในพวังของตัวเองพอเลิกเรียนอาร์มเป็นคนอาสาพสผมมาส่งที่บ้านโดยสวัสดิภาพ
"คับรถกลับดีๆละ"
"ครับบบบคุณแม่"
"ไอบ้า ไปเลยไปโกรธแล้ว"
"ง้อ"
"พรุ่งนี้ซื้อมะม่วงดองมาให้กูถึงจะหายโกรธ"
"รับทราบครับ"

แล้วผมก็เดินเข้าไปในบ้าน วันนี้พ่อกลับบ้านมาเร็วเป็นพิเศษ
"สวัสดีครับพ่อ/แม่"
"อาร์มมาส่งหรือลูก"
"ครับ"
"แล้วพ่อของเด็กไม่มาส่งหรือวะ"
"คงไม่มีอีกแล้วละครับ"
ผมพูดด้วยท่าทีและสีห้าที่เศร้า พ่อกับแม่คงจะเดาออกท่านทั้งสองจึงเข้ามากอดผม
"หลานแม่คนเดียวแม่เลี้ยงได้อยู่แล้ว"

"ฉันก็เหมือนกัน แต่ใครที่ทำให้แกเจ็บฉันไม่เอามันไว้แน่"

ต่อ

ด้านอาร์ต
ทุกคนคงใด้ยินบทสนทนาที่ผมพูดแล้วสินะแล้วที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพื่อหักหน้าของตั้มเพราะเขาผมถึงต้องอายทั้งๆทีผมเก่งกว่าตั้มสะอีกมันก็สมแล้วนิแล้วถ้าถามว่าผมโกหกตั้มเรื่องอะไรบ้างเดียวผมจะร่ายให้ฟังเรื่องแรกก็คงจะเป็นเรื่องน้องสาว555ลูกคนเดียวอย่างผมจะมีน้องสาวได้ยังไงละส่วนเรื่องที่สองคือเรื่องที่ผมทำเป็นรักตั้มแม่งแต่กว่าจะเชื่อเล่นเอาสะผมเหนื่อยเลยส่วนเรื่องอื่นผมว่าคงไม่มีอะส่วนเรื่องที่ตั้มท้องได้นั้นอีกใจผมก็อยากจะเชื่อนะแต่อีกใจก็..ไม่ดีกว่าผมยังไม่พร้อมตอนนี้

ด้านพ่อของตั้ม
เช้าของอีกวันในขณะที่ตั้มกำลังหลับอยู่ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อก็ออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อไปบ้านคนที่ทำให้ลูกของตัวเองเป็นแบบนี้โดยไม่รู้เลยว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้ากำลังเจออะไรบ้าง
พ่อของตั้มขับรถมาที่บ้านของอาร์ตผู้ชายที่ทำให้ลูกของเขาต้องเจอกับเรื่องร้ายเขาเมื่อประตูบ้านเปิดเขาก็ขับเข้าไปในตัวบ้านออกจากรถแล้วมุ่งตรงไปหาเจ้าของบ้านโดยที่ยังไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านอยู่ไหนหรืออาจจะนอนอยู่ก็ได้
คนรับใช้ของบ้านเข้ามาหาเข้าแล้วถามว่ามาหาใคร
"ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ"
"มาหาเจ้าของบ้าน มันอยู่ไหน"
"คุณผู้ชายยังไม่ออกมาจากห้องเลยคะ โปรดรอที่ห้องรับแขกก่อนนะคะ"
"กูต้องการเจอมันตอนนี้"
"เดียวดิฉันจะขึ้นไปตามให้คะ"
พูดเสร็จคนใช้ก็หายวับขึ้นไปชั้นบนที่ทำแบบนี้ไม่ใช้จะตังใจให้คุณผู้ชายของบ้านโกรธแต่เขากลัวว่าผู้ชายคนนี้จะทำร้ายการขึ้นมาบอกมันจึงเป็นทางที่ดีที่สุด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณผู้ชายคะมีคนมาหาคะ"
"บอกให้เขากลับไปฉันไม่ต้อนรับแขกตอนเช้าไม่รู้หรือไง"
"แต่เขาไม่ยอมคะตังท้าจะเจ้าคุณผู้ชายให้ได้"
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆออกมามีแต่เพียงความเงียบและก็เสียงประตูที่ทำให้รู้ว่าคุณผู้ชายเปิดประตู
"บอกเขาว่าเดียวฉันลงไป"
"คะ"

หญิงคนใช้เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วก็รีบลงไปบอกแขกของบ้านทันที
"คุณผู้ชายกำลังลงมาคะ"

หญิงรับใช้บอกเสร็จก็เดินออกไปทำงานของตนทันทีระหว่างนั้นเขาก็เดินสำรวจบ้านของคนที่ทำร้ายลูกชายเขาแล้วก็บังเอิญเจอรูปรูปหนึ่ง
"นี้มันรูป.."
"ใช้กูเอง เจอกันอีกแล้วนะ เม "
ร่างสูงยังไม่ทันได้พูดจบร่างบางก็ขัดขึ้นมาก่อน เขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้เรื่องที่เขาอยากลืมลืมมันไปให้หมดแต่วันนี้กลับต้องมาเจอกับคนที่ทำให้สิ่งที่เขาอยากลืมทั้งชีวิตต้องมารื้อฝื้นอีกครั้ง

"ยะ หยุดพูดนะ"

"ทำไมแทงใจดำมึงหรือไง"

"บะบอกให้หยุดพูดไง"

ไม่รู้ว่าน้ำตาของผมมาได้ยังไงผยู่มันก็ไหลมาเอง

.....................................................................................................................

มาต่อจบตอนแล้วนะคะ