"คุณ...เจ็บนะ!" แรงสะบัดสุดกำลังที่มีจนสามารถหลุดออกจากเกาะกุมได้ 

"..." ยศหันหน้ากลับมองหญิงสาวด้วยสายตาที่อึ้งแกมงงที่เธอกล้าขึ้นเสียงใส่เขา มิหนำซ้ำเธอยังจ้องเขาเขม็งอย่างคาดโทษ 

"ดึงอยู่ได้" กะรัตมุ่ยหน้าก้มมองมือเรียว ลูบข้อมืที่แดงเปล่งเบาๆ ตวัดสายตามองหน้าชายหนุ่มอย่างคาดโทษ 

"อะ...เอ่อ ก็เธอแสดงออกนอกหน้าก่อนทำไมล่ะ" ชายหนุ่มพูดติดขัด เมื่อรู้ตัวว่าเผลอทำตัวไร้เหตุผลกับเธอ เกาท้าทอยมองซ้ายขวาไปมาทำตัวไม่ถูก 

"แสดงออก?" 

"เฮ้ออออ....ไปเดินดูของฝากให้ป้าลุงคนงานที่บ้านดีกว่า" ยศพลเลิ่กลั่กก่อนจะรีบเดินนำหน้าพลางพูดกลบเกลื่อน 

"อะไรของเขาเนี่ย" หญิงสาวยืนงุนงงรีบเดินตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเอือมระอา 

สองหนุ่มสาวเดินมาถึงร้านของฝากที่ตั้งวางขายอยู่ไม่ไกลมากนัก โดยเขาเป็นคนอาสาถือของให้หญิงสาวเป็นคนเลือก เพราะเจ้าตัวอ้างว่าเลือกไม่เป็น 

"พอแล้วมั้งคะ เดี๋ยวคุณจะหนักเอา" หญิงสาวพูดพลางปลายสายตามองของฝากในถุงที่ชายหนุ่มถือพะรุงพะรัง 

"เอาไปฝากน้องพิมพ์ดาด้วย ช่วยเลือกรองเท้าให้หน่อย"  

"........ค่ะ" เมื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า หันกลับเข้าไปในร้านรองเท้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมาพร้อมรองเท้าคู่หนึ่งที่มีสายเชือกผูกตกแต่งน่ารัก 

"เอามาอีกคู่" เขาสั่งเสียงเข้ม 

"คะ!?" 

"เธอยังไม่ได้" 

"ไม่เป็นไรดิฉันมะ..." 

"ฉันสั่ง...." น้ำเสียงที่กดลงต่ำบีบบังคับให้หญิงสาวต้องพยักหน้ากลับเข้าไปในร้านอีกรอบ ก่อนจะทำการชะรำเงินแล้วเดินกลับไปยังรถตามชายหาด เมื่อรู้ว่าถึงเวลาที่ต้องเดินทางกลับก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก บรรยากาศดีๆที่นี่คงจะอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป  

หญิงสาวเดินเว้นระยะห่างชายหนุ่มอย่าเงียบๆ จนใกล้จะถึงรถที่จอดอยู่ 

"คุณ...ชอบ พิมพ์ดาหรอคะ"  

ขายาวหยุดชะงักกะทันหัน เอี้ยวตัวกลับมามองหน้าเจ้าของคำถามด้วยสายตาขุ่นเคือง 

"... อยากรู้ไปทำไม รู้ไปแล้วเธอช่วยทำให้ฉันสมหวังหรือไง" 

"..." หัวใจที่เคยชื่นมื่นก่อนหน้านี้อ่อนยวบลงแทบไม่มีเรี่ยวแรง หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด 

"ทีหลัง ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นไม่ต้องถาม" ยศพลสะบัดหน้าหันหนีอย่างหัวเสีย 

"..." กะรัตเดินตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเงียบๆจนถึงรถ 

บรรยากาศภายในรถมีความเงียบเข้าปกคลุมอย่างน่าอึดอัด เสียงถอนหายใจยาวของชายหนุ่ม ดึงความสนใจของหญิงสาวให้หันขึ้นมองหน้าเขาอัตโนมัติ 

"ฉันชอบน้องพิมพ์ดา" จู่ๆน้ำเสียงเรียบเฉยก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบงัน พร้อมๆกับเสียงหัวใจที่เต้นช้าลงของคนข้างๆเมื่อได้ฟังคำตอบ 

"..." เธอหันหน้ากลับมาก้มลงประสานมือไว้บนตักแน่น ท่าทีที่เงียบลงของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มใจคอไม่ดีจนต้องรีบขยายความ 

"แต่ไม่ได้รัก" 

"..." 

ตึก ตึก ตึก ตึก 

เสียงหัวใจที่เต้นแรงจนรีบยกมือเรียวกุมอกข้างซ้าย หวั่นว่าคนข้างๆจะได้ยิน เริ่มรู้สึกหายใจค่อนข้างติดขัดราวกับอากาศภายรถไม่ถ่ายเท กะรัตปลายสายตามองหน้ายศพลเล็กน้อยเหมือนเห็นเขาอมยิ้มครู่หนึ่ง ก่อนจะพบใบหน้าของเขายังคงเรียบตึง พลางบอกตัวเองว่าตาฝาดไป 

คฤหาสน์มานพ 

"เฮ้อ...ถึงสักที" หญิงสาวที่พึ่งลงจากรถ ยื่นแขนจนสุดบิดขี้เกียจไปมาอย่างผ่อนคลาย 

"ดะ เดี๋ยวๆ" ยศพลรีบเรียกหญิงสาวที่กำลังเดินดุ่มๆไปยังเรือนเล็ก 

ขาเรียวหยุดชะงักเอี้ยวตัวหันกลับไปมอง เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่คำตอบที่ได้คือชายหนุ่มยังคงทำหน้าเรียบตึง เหมือนไม่มีอะไรจะพูดกับเธอ 

"คะ?" 

"อ่ะ รองเท้าเธอ ขี้เกียจถือไปให้" เขายื่นถุงรองเท้าแตะที่ซื้อจากชายหาดเมื่อตอนสายให้กับเธอ 

"ขอบคุณค่ะ"  

หญิงสาวคลี่ยิ้มบางๆเป็นการขอบคุณ พลางเอื้อมมือไปหยิบถุงรองเท้าจากมือหนา 

ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วเดินกลับเข้าไปภายในตัวบ้านโดยไม่ได้หันกลับมายังหญิงสาวอีก คนที่ยืนมองทอดสายตาจนลับร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มด้วยสายตาที่หลากหลาย เธอไม่แน่ใจว่ามันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ 

'ฉันคงอยู่ที่นี่แค่เพียงสองเดือนเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ เรื่องของเรามันเกิดขึ้นด้วยความไม่เต็มใจ....คุณเองก็ไม่ควรมาทำดีกับฉัน...............ตัดใจเถอะกะรัต' 

หญิงสาวปลอมใจตัวเองพร้อมเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนเล็กเงียบๆ ทิ้งร่างที่เหนื่อยล้าจากกาาเดินทางลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงจนคล้อยหลับไป 

"อ้าว... เจ้ายศ มาแล้วหรือ" มานพที่กำลังจะเดินลงบันไดร้องทักขึ้นเมื่อเห็นบุตรชายคนเล็กเดินมุ่งหน้ามาทางตน 

"ครับพ่อ" 

"แล้วเป็นยังไงบ้าง...สนุกมั้ย หืม?" มานพเดินลงมาจนถึงบันไดขั้นสุดท้ายก่อนจะมองหน้าบุตรชายด้วยความเอ็นดู 

"อะ เอ่อ...ครับ" ยศพลถึงกับไปไม่เป็นเมื่อผู้เป็นพ่อถามราวกับรู้ว่าเขาไปเที่ยวมา 

"หึ ไปพักผ่อนเถอะ เดินทางมาเหนื่อยๆ" มานพก้าวขาลงชั้นสุดท้าย พรางเดินไปตบไหล่กว้างของบุตรชาย ส่งยิ้มให้เป็นกำลังใจแบบที่เขามักทำเป็นประจำ 

"ครับ" 

เมื่อเดินกลับเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง ความรู้สึกและภาพเคลื่อนไหวตอนอยู่บ้านพักริมชายหาด ก็ผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉาก มันทำให้เขารู้สึกคิดถึงกลิ่นกายหอมอ่อนๆ เส้นผมยาวหอมนุ่มลื่นอย่างธรรมชาติ ร่างบางที่นุ่มนิ่มไปทุกส่วนเว้าน่าหลงใหล 

"เหอะ! คิดอะไรวะไอ้ยศ" เขาพยายามไล่ความคิดบ้าบอเมื่อครู่นี้ เดินเข้าไปภายในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายแล้วกลับมานอน ทว่าความรู้สึกเหนื่อยล้าแทนที่จะทำให้หลับใหล กลับทำให้เขาต้องฝืนร่างกายให้ไปตามเสียงเรียกร้อง 

ร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนฟูกหนา รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ยุบลงข้างๆ สะดุ้งเฮือกรีบหันกลับไปมองยังต้นเหตุด้วยความตกใจ 

"คุณยะ...อื้อ" คำที่กำลังจะเอื้อนออกถูกกลืนเข้าไปภายในลำคออีกครั้ง ด้วยริมฝีปากหยักได้รูปของยศพล ลิ้นสากดุดันจนหญิงสาวยอมเปิดทางให้เขาได้ฉกชิม ตวัดลิ้นควานหาความหวานอย่างเอาใจ 

เสียงลมหายใจอุ่นๆพ่นรดหน้าซึ่งกันและกัน เริ่มถี่ขึ้นตามความต้องการเพิ่มขึ้น มือหนายกขึ้นกรอบกุมอกอวบขยำจนเสื้อเชิ๊ตที่หญิงสาวเปลี่ยนเมื่อไม่นานมานี้ยับยู่ยี่ 

"อื้อ~" หญิงสาวหลับตาพริ้มคล้อยตามรสสัมผัสที่นุ่มนวล ยิ่งจมูกของเธอได้กลิ่นของชายหนุ่มกับรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าแปลกใจ มือเรียวยกขึ้นคล้องคอหนาพอหลวมๆ ในขณะที่ฝ่ามือหนาสอดเข้าไปใต้ท้ายทอยศีรษะทุยเล็ก 

"คะ คุณยศ ดะ เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว" เธอรีบร้องปราบเมื่อเขาถอนจูบ แล้วหันไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้วยมือข้างเดียวต่อ  

"หิว..." เสียงแหบพร่า เงยขึ้นมองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่แผ่วร้อน 

 

หิว.....หิวอาร๊ายยยยยยย.........🤣🤣🤣  

อ่านจบแล้วอย่าลืมกด Like + Comment ให้กับเทียร์ด้วยนะคะ มีคำผิดตรงไหนขออภัยด้วยเด้อเค้าง่วง😪