บทนำ
-
กาลครั้งหนึ่งโลกของเราเคยสงบสุข กาลครั้งผู้คนบนโลกเคยหัวเราะมีความสุข จนกระทั้งเหล่าอสูรกายปรากฎตัวขึ้นท่ามกลางเมืองใหญ่
-
พวกมันได้ฆ่ามนุษย์ไปหลายร้อยคนพวกมันไม่ได้ฆ่าเพื่อกินเเต่เพื่อความสนุกของพวกมันเองจนกระทั้งมีมนุษย์คนหนึ่งยื่นข้อเสนอให้กับอสูร
-
ข้อเสนอนั้นมีอยู่ว่ามนุษย์จะแบ่งที่อาศัยของมนุษย์เป็น 5 เขตและเเต่ล่ะเขตมีอสูรปกครอง ในทุกๆปีมนุษย์จะต้องส่งคนไปสังเวยจำนวน10คนเพื่อลดการฆ่ามนุษย์อย่างไรเหตุผล.... มนุษย์กับปีศาจได้ตกลงเสนอนี้
-
. . . . .
-
300 ปีต่อมา
-
เขตที่ 5
-
สีหน้าของคนเป็นพ่อกำลังมีความสุข มันจะไม่เเปลกถ้าไม่ใช่วันนี้คือวันที่ต้องมีคนถูกสังเวย
-
พ่อ
ริน
-
พ่อ
ปีนี้เป็นคิวของบ้านเราเเล้ว
-
พ่อ
มึงจะต้องถูกสังเวย
-
พ่อ
เข้าใจไหม
-
มันไม่มีเลือกเยอะมากหรอก ถึงจะหนีสุดท้ายก็ตายอยู่ดี
-
ริน
ครับ
-
ริน
เข้าใจเเล้ว
-
เมื่อก่อนโลกของเราสงบสุขมากกว่านี้
-
ถ้าไม่มีพวกอสูร
-
ครอบครัวเราคงจะสงบสุขยิ่งกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้
-
พ่อ
เตรียมตัวให้พร้อม
-
พ่อ
พรุ่งนี้เช้าก็จะต้องไปแล้ว
-
หลายปีที่ผ่านมา
-
ข้อตกลงเปลี่ยนไปหลายข้อ
-
อสูรต้องการมนุษย์ ปีล่ะ 50 คน จากเมื่อก่อนต้องการเเค่10คน
-
แล้วมนุษย์คนไหนมีเด็กอายุไม่เกิน 25-28 ปี ก็จะได้รับค่าตอบเเทน เป็นพร1ข้อ
-
ทั้งที่วันนี้เป็นวันเกิด อายุ 21 ปีของผมเเท้ๆ
-
ผมไม่ควรที่จะตายสิ
-
พ่อ
ไปเข้านอนได้เเล้ว!!
-
พ่อ
ฮิๆเงินๆ
-
พ่อ
กูจะมีเงินใช้เเล้วโว๊ยยย
-
นั้นหรอคือสิ่งที่พ่อต้องการ
-
ริน
พ่อไม่ส่งผมไปได้ไหม
-
มือของผู้เป็นพ่อถูกฟาดลงไปบนใบหน้าอย่างเเรง
-
จนเลือดไหลออกมาจากมุมปาก
-
พ่อ
มึงคิดจะไม่ทดเเทนบุญคุณกูหรอ
-
ริน
ป ป่าวครับ
-
พ่อ
เเล้วทำไมมึงถึงไม่อยากไป
-
ริน
ก็ผมไม่อยากตายนิ
-
ริน
พ่อไม่สงสารผมหรอ
-
พ่อ
กูจะสงสารมึงทำไม
-
พ่อ
มึงตายกูได้ประโยชน์
-
พ่อ
ทำไมกูต้องสงสารมึงว่ะ
-
พ่อ
55555
-
ริน
....
-
ริน ไม่กล่าวคำพูดใดออกมา ได้แต่ก้มหน้ากลั้นน้ำตาเอาไว้
-
รินไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของพ่อ
-
ริน
งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ
-
ร่างบางขึ้นมาบนห้องของตนเเล้วทิ้งร่าง บนเตียงไม้เก่าๆ
-
ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา มันเจ็บปวดมากที่เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกรักของพ่ออีกแล้ว
-
ร่างบางนอนร้องไห้จน เพลียเเล้วหลับไป
-
. . .
-
. . .
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น