Fhaloua part 

ไอ้ครามแม่งโง่! แยกไม่ออกว่ามันโดนปั่นเพราะแต่ก็โง่จนต้องลงกับผู้หญิงไม่มีทางสู้ ผมมองมันฉุดกระชากน่านน้ำออกไป ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงอีกคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ ผมรู้ว่านี่เป็นแผนของเธอ ใบหน้าหวานที่ดูสะใจที่ได้เห็นสองคนนั้นผิดกัน เธอคงตัดใจจากไอ้ครามได้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่ทั้งหมด เพราะตอนอยู่ในบ้านพัก คำพูดของไอ้ครามทำให้เธอยอมรับไม่ได้เลยวิ่งหนีออกมา และก็เป็นผมที่ตามมา ร่างกายเธออ่อนแอ ผมพูดให้เธอใจเย็นแต่สุดท้ายก็จบด้วยการที่เราก็มีปากเสียงกัน เห็นเธออ่อนแอแบบนี้แต่ความจริงร้ายลึกใช่เล่น 

ผมยันตัวลุกขึ้นยืน มือหนายกจับแผลที่มุมปาก เจ็บชิบ!ออมแรงไม่เป็นรึไงไอ้พี่เวร  

"แผนสูงนะ?" 

"แต่คุ้มนะคะ" 

ปากบางยกยิ้มอย่างเย้ยหยันที่ไม่เข้ากับใบหน้าหวานนั่นเลย 

"แล้วไม่เสียใจ?" 

ผมหมายถึงเธอไม่เสียใจที่ปล่อยให้ไอ้ครามไปกับน่านน้ำแบบนั้น 

"เดี๋ยวพี่ครามก็เบื่อ" 

"แน่ใจขนาดนั้นเลย" 

"ที่ผ่านมาพี่ครามก็เป็นแบบนั้น " 

"หึ!"  

เห็นไหมคราบคุณหนูของเธอ มันก็แค่หน้ากากของผู้หญิงมารยาคนนี้เท่านั้น 

 

Namnum part 

"ปล่อยฉันนะ!" 

ฉันใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกห่างจนสำเร็จ ฉันหันหลังวิ่งหนีแต่ก็โดนมือหนาคว้าไว้ก่อน 

"จะไปไหน!" 

กรี้ดดดด! 

ตุ้ม!  

"แค่กๆๆ" 

เขาอุ้มฉันขึ้นแล้วเหวี่งฉันลงน้ำทะเลที่เย็นจัดในเวลากลางคืน ฉันไม่ทันได้ตั้งตัวก็สำลักน้ำแทบตาย เขาตามลงมาจับฉันในน้ำด้วยอารมณ์โกรธจัด เพราะหน้าเขาแดงจนน่ากลัว มือหนากดหัวฉันลงน้ำ ด้วยแรงที่มีมากฉันไม่สามารถต้านเขา เลต้องดิ้นทุรนทุรายอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็นว่าฉันเริ่มทนไม่ไหวเขาก็จับฉันขึ้นมาเหนือน้ำ 

"แค่กๆ นายเป็นบ้าอะไร!" 

ฉันพยายามสูดอากาศเข้าไปให้มากที่สุด เพราะขาดมันมานานเกินไป 

"คนอย่างมึงต้องโดนแบบนี้ถึงจะสาสม!"  

มือหนากระชากผมฉันไปด้านหลัง หน้าเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากมัจุราช ดวงตาแดงก่ำจนน่ากลัว 

"เอาสิ! ฆ่าฉันให้ตายเลย" 

เขาทำกับฉันขนาดนี้คงไม่อยากให้ฉันมีชีวิต ก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ไปพ้นๆจากคนอย่างเขาสักที 

"มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"  

"........." 

"คนอย่างมึง ตายแค่นี้มันง่ายไป!" 

เขาลากฉันให้เดินตามเขาไป แต่สภาพฉันในตอนนี้ไม่เหลือแรงที่จะเดินด้วยซ้ำ มันเลยทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อย สุดท้ายเขาก็อุ้มฉันขึ้นพาดบ่า ทางที่เดินเขาพาเดินมาไม่ใช่ทางที่ฉันคุ้นเคยสักเท่าไหร่ถึงเเม้ฉันจะมาที่นี่เป็นครั้งแรกแต่ก็พอจะรู้ว่านี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านพัก เขาพาฉันมาที่เรือยอร์ช ก่อนจะเป็นคนขับเรื่อออกจากที่นี่ 

ฉันตัวสั่นเพราะลมเยือกเย็นที่กระทบตัวแถมยังเปียกอีก มองไปรอบๆก็มีแต่ความมืดมิด ร่างสูงหันมามองฉันด้วยหางตาก่อนจะกลับไปสนใจกับการขับเรื่อต่อ ผ่านไปสักพักเขาจอดเรื่อนิ่งกลางทะเลแล้วเข้าไปข้างในโดยทิ้งฉันให้อยู่ข้างนอกคนเดียว ฉันตัวสั่นหนักกว่าเดิมยิ่งเป็นเวลากลางคืนอากาศก็ยิ่งเย็นลงเรื่อยๆ 

"อื้อออ" 

ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีสงสัยว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน แต่ต้องตกใจกับสภาพของตัวเองมากกว่าที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ไว้ ไม่เพียงแค่นั้นร่างกายฉันเหลือเเค่ชั้นในสองตัว 

"นายจะทำอะไร?" 

ฉันถามเขาที่นั่งไขว้ห้างมองฉันอยู่ก่อนแล้ว เสื้อผ้าเขามีครบ แต่ในมือหนากำลังควงปืนกระบอกสั้นสีดำ เขาลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ก่อนจะนั่งทาบทับลงมาบนตักฉัน ปลายกระบอกปืนในมือหนาถูกนำมาลูบไล้ไปทั่วร่างฉัน ภายในใจสั่นกลัวไปหมด ใบหน้าหล่อก้มลงมาจูบกัดริมฝีปากฉันเบาๆ ก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู 

"กูจะทรมาณมึงให้ตายคาเตียง" 

เขาคว้าผ้ามามัดปากฉันไว้ ก่อนจะลุกออกไปแล้วกลับมาพร้อมในมือเขามีเทียนไขสีแดงที่มีเปลวไฟลุกโชน  

อื้อออ! ฮือออ 

น้ำตาเทียนหยดลงบนหน้าอกขาวผ่องจนขึ้นรอยแดงเพราะความร้อน เขาเลื่อนมันลงไปหยุดอยู่ที่หน้าขา ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นบ่งบอกว่าเขาพอใจขนาดไหนที่เห็นฉันทรมาณ 

"นี่สำหรับที่มึงไม่เชื่องกับกู!" 

เมื่อเขาทรมาณฉันจนพอใจที่ใช้เทียนไปเกิบหมดเล่ม มือหนาเอื้อมมาแก้มัดฉันออก เเล้วกระชากชุดชั้นในที่ฉันใส่อยู่ทิ้งจนไม่เหลือชิ้นดี เขาอุ้มฉันขึ้นในท่าลิ้งอุ้มแตงก่อนจะเหวี่ยงฉันไปชนกับกำแพงอย่างแรง 

"อึก อย่าทำเลยนะ" 

เขาจับมือสองข้างของฉันยกขึ้นเหนือหัวก่อนจะล็อคด้วยกุญแจมือ จากนั้นเขาก็ปลดเสื้อผ้าปลดออกทีละชิ้นโดนที่ฉันยังอยู่ในท่านั้น 

"และนี่สำหรับที่มึงเล่นชู้!" 

"อื้อออ" 

 

 

..................................................................................................................................................................... 

เอาแล้วๆบทลงทันของฟ้าครามกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วววว 

สนุกไหมคะ บอกกันได้น้าาาา ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่คอยสนับสนุนกันนะคะ  

ป.ล. สำหรับเนื้อหาในเรื่องนี้มีเนื้อหาที่รุนแรงโปรดใช้วิจรณญาณในการอ่านด้วยนะคะ และเรื่องที่ไรท์แต่งมาจากจินตนาการของไรท์ใครรับไม่ได้ออกไปได้นะคะ ไรท์ไม่ว่านะอิอิ