เข้าใจผิด
× 0
× 0
× 0
"แม่นวลคะ จัดกระเป๋าทำไมหรอคะ?"
"คุณชายสั่งน่ะค่ะ "
"คุณชายสั่ง?"
หรือว่าเขาจะปล่อยฉันไป นี่เขาเบื่อฉันเเล้วใช่ไหม?
"ค่ะ คุณน้ำก็เตรียมตัวได้เลยนะคะ อีกครึ่งชั่วโมงก็จะออกเดินทางแล้วค่ะ "
"เดินทาง? ไปไหนคะ แล้วน้ำต้องไปด้วยหรอ"
ฉันควรเลิกฝันลมๆแล้งๆสักทีว่าเขาจะปล่อยฉันไป แม่นวลตอบกลับมาเพียงรอยยิ้มอ่อนโยน การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับเขา แต่มีฟ้าหลัวและฟ้าใสไปด้วย แต่ก็ถือว่าโชคดีที่ไม่ได้มีแค่ฉันกับเขา ขืนอยู่กับเขาสองคนฉันคงโดนเขารังแกจนช้ำตายก่อนไปถึงแน่ เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น
เราออกเดินทางตอนเย็นของวัน ระหว่างเดินทางฉันรู้สึกถึงสายตาอำมหิตคู่หนึ่งที่จ้องมองมาที่ฉันตลอดเวลา จนในที่สุดเราก็มาถึงบ้านพักริมทะเล ฉันจัดการยกกระเป๋าของตัวเองและของเขา?เข้าไปในบ้านพัก ฟ้าหลัวทำการแจกกุญแจห้องให้กับแต่ละคน ยกเว้นฉัน!
"เดี๋ยวสิ แล้วของฉันล่ะ"
"เธอก็นอนกับไอ้ครามไง"
บ้าไปแล้ว ฉันนอนกับเขาไม่ช้ำในตายเลยหรอ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะนอนกับเขาทุกคืนก็เถอะ
"ไม่! ฉันขอนอนกับคุณฟ้าใสแทนได้ไหมคะ" ฉันหันไปส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องฟ้าใส ได้โปรดช่วยฉันหน่อยนะ
"เรื่องมากทำไม นอนห้องเดียวกันจะตาย?"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ฟ้าใสเป็นภูมิแพ้ คงนอนกับเธอไม่ได้หรอก"
เป็นฟ้าหลัวที่ตอบแทนเธอ ซึ่งเธอก็ทำหน้าลำบากใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
"งั้นนายก็นอนกับฟ้าครามสิ เอากุญแจห้องนายมาให้ฉัน"
"ทำไมฉันต้องทำตาม"
"ก็นายสองคนเป็นพี่น้องกัน"
"ไม่!/ไม่!" ทั้งสองคนประสานเสียงกันดังทันที รู้เลยว่ารักกันมากจนนอนด้วยกันไม่ได้ (ประชด)
"ขึ้นห้อง"
เสียงเยือกเย็นสั่งฉันกรายๆ แต่สายตาเหมือนจะคาดโทษกัน เมื่อเขาเห็นว่าฉันยังคงดื้อก็จับเเขนฉันให้ขึ้นบันไดตามเขาไปทันที
"ปล่อยนะ!" ฉันยื้อตัวเองไว้กับราวบันได
"จะขัดคำสั่ง?"
"ฉันนอนข้างล่างก็ได้ นะขอร้องล่ะ"
"นอนเอากันทุกคืน! จะกลัวอะไร"
"นี่ พูดอะไรเกรงใจคนอื่นบ้าง"
"สนใจทำไม?"
พูดออกมาได้ฉันก็อายเป็นนะ ฉันหันไปมองสองคนข้างหลัง ฟ้าหลัวยกยิ้มมุมปาก แต่ฟ้าใสเหมือนจะร้องไห้เลย สุดท้ายเธอก็วิ่งออกจากบ้านไปโดยมีฟ้าหลัวตามออกไปด้วย ส่วนเขาก็พยายามจะลากฉันขึ้นไปให้ได้
"ถ้าคืนนี้ไม่อยากนอน ก็เล่นตัวไป"
"ฉันจะนอนข้างล่างนี่ไง"
"ไม่!"
ฉันขัดอะไรเขาได้บ้าง จนสุดท้ายเขาก็ใช้กำลังอุ้มพาดบ่าขึ้นไปบนห้องจนได้
"อยู่ในห้องจนกว่าฉันจะกลับมา"
เขาออกจากห้องไป ฉันนั่งเหนื่อยใจกับความเห็นแก่ตัวของเขาสักพัก ก่อนจะเดินออกไปชมวิวนอกระเบียง ข้างนอกนี่สวยมากแถมบรรยากสก็เย็นสบาย ยิ่งเป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังตกดินมันสวยเหมือนกับภาพวาดในนิยายเลย
พลันสายตาฉันก็หันไปเห็นฟ้าใสเธอกำลังทะเลาะกับฟ้าหลัวรึป่าวนะ ดูเหมือนสองคนนั้นจะฉุดยื้นกันไปมาและฟ้าหลัวก็ดึงเธอเขาไปจูบ นี่ฉันยืนดูพวกเขาทำอะไรกันอยู่เนี่ย ฉันรีบกลับเข้ามาในห้อง มันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วที่ฉันอยู่เฉยๆในห้องนี้ ลองลงดูไปข้างล่างสักหน่อยคงไม่เป็นไร
"อืมมม"
"อ้ะ ฟ้าครามคะ"
เสียงนั่นเสพกามอารมณ์ดังขึ้นในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องครัว ฉันเลยตัดสินใจเดินไปดูต้นตอของเสียงที่ดังขั้นอีกห้องข้างๆ ภาพเขากำลังนัวเนียกับผู้หญิงหุ่นแซบในชุดบีกินนี่สีแดง สองร่างที่เกือบจะเปลือยเปล่ากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนโซฟาห้องนั่งเล่นโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
ฉันยืนดูเหตุการณ์นี้ จนสบตากับเขา เขาเห็นฉันแต่ก็ไม่หยุดบทรักแสนเร่าร้อนนี่ ฉันทนดูต่อไปไม่ได้เลยวิ่งออกจากตรงนั้นมา ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ทำไมน้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุด ความรู้สึกเหมือนโดนทิ้งมันเป็นอย่างนี้เองหรอ ฉันคงไม่ได้คิดกับเขาแบบนั้นใช่ไหม ฉันไม่ควรรู้สึกแบบนัั้นกับเขาแม้แต่นิดเดียว
ฉันเดินมาตามชายหาดที่ทอดเป็นทางยาวไม่สิ้นสุดมาเรื่อยๆในฉันอยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นเกาะส่วนตัวของเขา
"เดินคนเดียวค่ำมืดมันอันตรายนะ"
"นายตามฉันมา?"
"เปล่า ก็แค่มาเดินเล่น"
ฟ้าหลัวเดินเข้ามาใกล้ฉัน เวลานี้ก็มืดแล้วจริงๆนั่นแหละ ฉันไม่ได้สังเกตุเลยว่าตัวเองเดินมาไกลแค่ไหน คงเพราะเดินมาเรื่อยๆปล่อยให้ใจล่องลอยไปไกลจนลืมดูว่านี่มันก็มืดพอสมควร
"เดินเล่นไกลเหมือนกันนะ"
"แล้วเธอล่ะ"
"มาซักผ้ามั้ง"
"ขำตาย ร้องไห้หรอ?"
"เปล่าสักหน่อย ทรายเข้าตาน่ะ"
"ถ้าเชื่อก็โง่เต็มที"
ฟ้าหลัวเอื้อมมือมาเช็ดคราบน้ำตาให้ ฉันรู้สึกไปเองรึป่าวว่าเขาเป็นคนอ่อนโยน เราสบตากันทุกอย่างที่อยู่รอบข้างเงียบสงบมีเพียงเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่งที่ดังแทกเข้ามาเป็นระยะ เขาค่อยๆโน้มหน้าลงมาเรื่อยๆจนริบฝีปากเราเกือบสัมผัสกัน แต่ฉันเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีก่อน เพราะภาพที่เขาจูบกับฟ้าใส
"ทำไม"
"ฉันเห็นนายกับฟ้าใส..."
"หึ ถ้ำมองหรอ?"
"เปล่าสักหน่อย ฉันแค่เผลอไปเห็นเฉยๆ"
"นั่นแหละ เขาเรียกว่าถ้ำมอง"
ผลัก! ตุบ!
ฉันผละออกจากเขาก่อนจะหมุนตัวเดินหนีกลับไปทางเดิม แต่เหมือนว่าฉันจะหมุนผิดจังหวะทำให้เท้าขัดกันจนล้มไปชนกับฟ้าหลัวอย่างแรงจนเราทั้งคู่ล้มทับกัน
"โอ้ย!"
"เป็นอะไรรึป่าว?"
"ฉันไม่เป็นไร "
"ไหนดูหน่อย"
เขาจับข้อเท้าฉันดูว่ามันพลิกไหม แต่ฉันใช้มือปัดป้อง ฉันบอกเขาแล้วว่าไม่เป็นไร เขาก็ยืนยันจะดูให้ได้
"เล่นชู้กัน สนุกไหม?"
เสียงนี่มัน! ฉันกับฟ้าหลัวหันไปมองต้นเสียงก็พบกับฟ้าครามและฟ้าใสที่ควงแขนเขาอยู่ แต่ท่าของฉันกับฟ้าหลัวมันชวนให้ข้าใจผิดมากกว่า เพราะดูเผินๆ เหมือนฉันกำลังนั่งคร่อมเขาอยู่
"ไม่ใช่นะ!"
"จะปฏิเสธทำไม? มันเข้าใจถูกเเล้วJ"
ฉันหันหน้าไปมองฟ้าหลัวด้วยความไม่เข้าใจ เขากำลังทำให้เรื่องมันแย่ลง
"นายจะบ้ารึไง เราไม่ได้"
"ต้องให้ทวน?"
"อื้ออ!"
ฟ้าหลัวจับหน้าฉันให้รับจูบจากเขา แต่มันเป็นแค่จูบหนักๆแคนั้น
พลัก!
ตุบ!
ว้ายยยยย!
ฟ้าครามเข้ามากระชากฉันออกจากเขาก่อนจะปล่อยหมัดหนักๆลงบนหน้าฟ้าหลัวรัวหลายหมัด
"นี่ หยุดดนะ!" ฉันเข้าไปจับแขนฟ้าครามให้ออกมา แต่แรงฉันสู้แรงเขาไม่ได้ทำให้ตัวเองกระเด็นออกมาล้มลงไม่เป็นท่าอีกครั้ง ส่วนฟ้าใสก็มองสองพี่น้องนั่นชกต่อยกันเฉยๆ โดยไม่คิดจะช่วยห้าม
"กูบอกมึงว่าอย่ามายุ่งกับของกู!"
ตุบ!
ผลัก!
"มึงมันโง่!"
"ไอ้หลัว!"
"พอ พอสักที!"
เสียงตะโกนสุดเสียงของฉันทำให้หมัดสองพี่น้องที่ง้างขึ้นพร้อมจะชกกันหยุดลง สายตาของฟ้าครามมันแดงก่ำจนน่ากลัว ส่วนฟ้าหลัวที่ผละออกก็ยกมือเช็ดเลือดที่มุมปากออก
"กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!"
ฟ้าครามชี้คาดโทษไปที่ฟ้าหลัว แล้วหันมากระชากแขนฉันให้เดินตามเขาไป
"ส่วนมึงมานี่ ร่านนักใช่ไหม!"
"ปล่อยนะ กรี้ดดด!"
.....................................................................................................................................................
เอาแล้วๆ ฟ้าครามองค์ลงอีกแล้ว ชะตากรรมน่านน้ำจะเป็นยังไงบ้างติดตามตอนต่อไปนะคะ
สนุกไหมคะ คอมเม้นบอกกันได้น้าาาาา
