Ep.2
-
ภายในห้องพัก
-
ชานยอลรื้อเสื้อผ้าออกมาแล้วเก็บเข้าที่ให้เรียบร้อยโดยไม่พูดกับคุณสักคำ
-
ยู
จะเงียบอีกนานมั้ย ทำไมคีย์การ์ดถึงได้มีแค่อันเดียว
-
ชานยอล
อยากรู้ก็เมลล์ไปถามหัวหน้าดิ
-
ยู
จะบ้าหรอ
-
ยู
นายเป็นหัวหน้าฉันนะนายต้องรู้สิ
-
ชานยอล
ฉันไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องปะ
-
ชานยอล
แล้วนี่เธอคิดว่าฉันอยากนอนกับเธอนักหรือไง
-
ยู
!!!!!
-
คุณรีบเดินมาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาจัดเก็บโดยแย่งพื้นที่ตู้เสื้อผ้าของชานยอลให้เขาหัวเสียเล่น
-
ชานยอล
นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย!
-
ชานยอล
จะมาแย่งฉันแขวนผ้าทำไมห้ะ!?
-
ยู
ก็เผื่อว่าฉันจะไม่ได้ใช้ไม้แขวนเสื้อของโรงแรมน่ะสิ นายเอาแต่แขวนๆๆ แล้วก็แขวน! ไม่คิดจะแบ่งกันบ้างหรือไง
-
ชานยอล
อยากใช้เธอก็เตรียมมาเองสิ
-
ยู
นี่นายปาร์ค! ในเมื่อนายไม่ยอมบอกฉันว่าทำไมคีย์การ์ดถึงมีแค่อันเดียว นายก็ต้องยอมให้ฉันใช้ของร่วมกับนายเข้าใจใช่ไหม?
-
ชานยอล
ไม่เข้าใจ
-
ชานยอล
เอามานี่!
-
ชานยอล
ฉันจะใช้คนเดียวให้หมดเลย
-
เขาแย่งไม้แขวนเสื้อจากมือของคุณแล้วเอามาแขวนเสื้อผ้าของตัวเองจนไม่เหลือให้คุณได้แขวนบ้างเลย
-
ยู
ปาร์คชานยอล!!!!!
-
ชานยอล
เห้ยเธอจะทำอะไรของเธอยู!
-
คุณปลดเสื้อผ้าของเขาจากไม้แขวนเสื้อออก แล้เอาไปใส่ในอ่างล้างหน้าและเปิดก๊อกน้ำเพื่อให้เสื้อผ้าของเขาเปียก
-
ชานยอล
หยุดนะ!
-
ชานยอล
ทำอะไรของเธอเนี่ย เสื้อผ้าฉันเปียกหมดแล้ว
-
ยู
ก็นายไม่ยอมแบ่งของให้ฉันใช้บ้างเลยยังไงล่ะ
-
ยู
คนเห็นแก่ตัว!
-
ชานยอล
ใครกันแน่ที่เห็นแก่ตัว นิสัยเสีย!
-
ชานยอล
เอาเสื้อผ้าคนอื่นมาทำแบบนี้เธอนี่มันนิสัยแย่มากเลยนะ เสื้อผ้าพวกนี้แฟนของฉันเป็นคนซื้อให้ด้วยซ้ำ เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำลายข้าวของของคนอื่นอะห้ะ?!
-
ยู
นี่เดี๋ยว แล้วนายจะทำอะไรน่ะ!
-
เขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าของคุณแล้วโยนออกไปนอกห้อง
-
ยู
เห้ย!!!
-
เมื่อคุณก้าวขาออกมาเก็บเสื้อผ้านอกห้อง เขาก็จัดแจงปิดประตูและล็อกห้องในทันที
-
แกร๊ก แกร๊ก!!
-
ยู
เอ๊ะ?!
-
แกร่ก
-
คุณไม่สามารถเปิดประตูห้องเข้าไปได้
-
ยู
เห้ยนายปาร์คเปิดประตูห้องให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!
-
เธออาละวาทอยู่หน้าห้องสักพักก็เงียบไป
-
ชานยอล
ค่อยสบายหูหน่อย
-
ชานยอล
หึ!
-
เขายืนตากผ้าอยู่ที่ระเบียงห้อง ไม่นานประตูก็เปิดออก
-
พนักงานโรงแรม
คุณผู้หญิงบอกว่าประตูห้องปิดลงก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องค่ะ เรียกคุณผู้ชายเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิด เธอเลยลงมาขอคีย์การ์ดสำรองจากทางเรา ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ให้สำรองไว้ตั้งแต่แรก
-
ชานยอล
ครับ ไม่เป็นไร
-
พนักงานโรงแรม
มีอะไรเรียกใช้บริการได้ตลอดเวลาเลยนะคะคุณลูกค้า
-
ยู
ขอบคุณค่ะ
-
คุณเดินหอบผ้าเข้ามาในห้องแล้วมองค้อนใส่ชานยอล
-
ชานยอล
หึ!
-
เขาแสยะยิ้มให้คุณและตากผ้าต่อ
-
แกร๊ก!
-
เสียงล็อคประตูดังขึ้น เขาหันมามองพบว่าคุณยืนกอดอกมองเขาอยู่ด้านนอก
-
ชานยอล
เห้ย เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะยู! ฉันบอกให้เปิดไง
-
ยู
ขอโทษฉันก่อนสิ
-
ชานยอล
ไม่มีทาง มาเปิดประตูเดี๋ยวนี้
-
ยู
ถ้าไม่ขอโทษก็อย่าหวังว่าจะได้เข้ามานอนตากแอร์ในห้องเย็นๆนี่
-
ชานยอล
โถ่เว้ยย!!
-
ใจเย็นไอชาน หัวเสียไปตอนนี้ก็เท่านั้น
-
ชานยอล
...
-
ยู
???
-
ชานยอล
เออๆ
-
ชานยอล
ฉันขอโทษ
-
ยู
จริงใจกว่านี้
-
ชานยอล
จะจริงใจได้ยังไง ฉันจริงใจกับคนที่ฉันเกลียดขี้หน้าไม่ได้หรอกนะ
-
ยู
งั้นก็ตามใจนะ~
-
คุณเตรียมจะปิดผ้าม่านกั้น
-
ปึง!
-
แต่เขาก็ทุบกระจกขึ้นมาและพูดขึ้น
-
ชานยอล
ฉันขอโทษ
-
ชานยอล
เปิดประตูให้ฉันเถอะ ฉันหิวจะแย่แล้ว...นะคุณยู
-
ยู
...
-
คุณยืนมองเขาสีหน้าเรียบเฉย
-
และตัดสินใจเปิดกระจกระเบียงให้เขาเข้ามา
-
เขาเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ครุกรุ่น แต่ยังก่อนต้องใจเย็นไว้ก่อน ค่อยคิดบัญชีทีหลัง
-
ยู
หิวแล้วไม่ใช่หรือไง
-
ชานยอล
อืม
-
ยู
นี่ก็ดึกแล้วด้วย จะออกไปไหนก็ยังไม่คุ้นเคย กินนี่ก่อนก็แล้วกัน
-
คุณหยิบรามยอนที่เตรียมมาให้เขาดู
-
ชานยอล
เธอพกมาด้วยหรอ
-
ยู
แค่ไม่กี่ห่อ
-
ตุบ!
-
คุณโยนมันลงบนพื้นแถวๆปลายเท้าของทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่
-
ชานยอล
ฉันเป็นหัวหน้าเธอนะ โยนอย่างกับให้อาหารหมา
-
ยู
จะนุ่มนวลได้ยังไง ฉันนุ่มนวลกับคนที่ฉันเกลียดขี้หน้าไม่ได้หรอกนะ!
-
คุณล้อเลียนคำพูดเขา
-
ชานยอล
ฮึ่มมม!
-
เขาสูดอากาศหายใจลึกๆข่มความโมโหของตัวเองลง
-
ยู
อากาศที่ญี่ปุ่นมันดีนักหรือไง สูดอากาศอยู่ได้ ไปทำรามยอนกินสิคะคุณหัวหน้า~
-
ชานยอล
เออ!
-
เขาก้มลงหยิบรามยอนที่พื้นขึ้นมาและเดินไปต้มกินด้วยเสียงที่ดังตึงตัง
-
ยู
เบาๆหน่อยค่าาาา นายปาร์คคคค
-
ยู
นายคงไม่อยากจ่ายเงินค่าของชำรุดเสียหายให้กับโรงแรมใช่ไหมล่ะ?!
-
ชานยอล
น่ารำคาญเว่ย!!!!!
-
คืนนี้จะผ่านไปได้ไหม
-
ติดตามตอนต่อไปค่ะ :)
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()