ติ๊ดดด...ติ๊ดดดด...ติ๊ดดด

เสียงเครื่องวัดเครื่องหัวใจกำลังดังระงมอยู่ในห้องทีเงียบสนิท

ผู้เป็นแม่และผู้เป็นพ่อจับมือลูกชายสุดที่รักที่กำลังนอนไม่ได้สติมาเกือบอาทิตย์

พวกเขาได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าให้ลูกชายของเขาตื่นเสียที

และคำขอนั้น...วันนี้ก็สัมฤทธิ์ผลแล้ว

ปลายนิ้วของผู้ป่วยค่อยๆขยับ พร้อมกับเปลือกตาที่ขยับถี่ๆนั่นบ่งบอกได้ว่า...เขาฟื้นแล้ว

นั่นเป็นเรื่องดีที่สุดแล้ว แต่ในความโชคดีก็ยังมีความโชคร้ายอยู่

เขาค่อยๆลืมตามองตามเสียงที่ดังขึ้นข้างหูของเขา

ผู้เป็นแม่แทบจะล้มลงตรงนั้นเมื่อทราบว่าลูกชายสุดที่รักของตนจำตนเองไม่ได้

เขาพูดออกมาด้วยความติดตลก แต่หารู้ไม่เรื่องที่ทำให้เขาเข้าโรงพยาบาลนั้นไม่ตลกซักนิด

ผู้เป็นพ่อไม่กล้าแม้แต่จะพูดความจริงนี้ออกมาได้