เหลือเวลาวันสุดท้าย

เวลาของดาริญก็จะหมดลง

02.26 น.

ระหว่างทางกลับคอนโด

Line

คุณติม ตำรวจ

. . . . .

. . . . .

ครืด...

ผ้าม่านถูกเลื่อนปิดให้เหลือเพียงความมืด

ใต้เงาสลัวของโคมไฟมีร่างเงายืนรออยู่ตรงมุมห้อง

สวบ

ดารัญญาสัมผัสได้ถึงอ้อมกอด

ดารัญญาตัดพ้อ น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว

ฝ่ามือที่มองไม่เห็นช่วยปาดเช็ดน้ำตาเอาไว้

ดารัญญาเปิดเพลงกล่อมบรรยากาศ

ดารัญญาหัวเราะแห้งๆ ให้กับความรู้สึกตัวเอง

ในเมื่อชีวิตของเธอตอนนี้แทบไม่เหลือสิ่งใดให้เป็นห่วงอีกแล้ว

เธอเอนหลังพิงกับหัวเตียงเพราะไม่อยากขยับเขยื้อนร่างกาย

ที่มีน้องสาวสุดที่นักนอนหนุนอยู่บนตัก

ดวงตาหนักอึ้งค่อยๆ ปิดลงตามความเหนื่อยล้า

พาดารัญญาเข้าสู่ห้วงนินทราในช่วงรุ่งสางของวันสุดท้าย

วันที่เวลาของดารัญถึงเส้นตายของวิญญาณ

. . . . .

โรงพยาบาล

07.01 น.

ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าโผกอดคนรักตัวเองในความฝัน

ละอองควันสีขาวห้อมล้อมรอบตัวราวดินแดนเทพนิยาย

ที่มีเพียงคนสองคนให้ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

หมับ

อ้อมกอดแน่นๆ ของแฟรงค์โอบรัดคนรักตัวเอง

กอดแน่นๆ จนคนถูกกอดหัวเราะออกมา

ดวงดาวระยิบราวอยู่บนท้องฟ้ายิ่งเพิ่มบรรยากาศอันอบอวล

คงเป็นสิ่งที่ค้างคาในความคิดของทั้งคู่ที่ปรากฎออกมา

ดาริญพูดเสียงสั่นดวงตารื้นด้วยน้ำใสๆ ที่จะเอ่อล้นออกมา

แฟรงค์ล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงตามความรู้สึก

พร้อมกับหยิบแหวนที่ตั้งใจจะมอบเป็นของขวัญวันเกิดออกมา

แหวนถูกสวมเข้าที่นิ้วนางของดาริญ

เพียงแค่นั้นน้ำตาของหญิงสาวก็ไหลมาเป็นทางไม่อาจหยุดไว้ได้

ดาริญกระโดดโผเข้ากอดแฟนหนุ่มที่อุ้มตัวเธอหมุนไปมาดั่งงานเต้นรำ

ชู่ว...

นิ้วเรียวทาบลงบนปากชายหนุ่มให้หยุดพูด

ราวกับรู้ว่าแฟนหนุ่มจะพูดอะไรต่อ

แฟรงค์กอดดาริญแน่นยิ่งกว่าเก่าเมื่อรู้ว่า

ไม่ว่าอย่างไรความปรารถนาของเขาก็ไม่เป็นจริง

13.00 น.

คอนโดดารัญญา

ห้องยังคงมืดสนิท

กระแสโลกโซเชียลถูกปั่นป่วนอีกครั้ง

ความเห็นมากมายถูกวิจารณ์กันไปต่างๆ นานา

รายการข่าวช่วงบ่าย

15.30 น.

ดารัญญาเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารอย่างสุดฝีมือ

อาหารที่คงเป็นมื้อสุดท้ายของดาริญ

และคงเป็นมื้อสุดท้ายของเธอ

แปะ แปะ

น้ำตาหยดลงกระทบโต๊ะอาหาร

อาหารมื้อพิเศษถูกจัดวางสวยงามบนโต๊ะ

แสงเทียนตรงกลางโต๊ะสร้างบรรยากาศอบอุ่นในห้องมืดสลัว

ธูปดอกเดียวปักลงบนอาหารที่ดารัญญาวางไว้ที่นั่งฝั่งตรงข้าม

ดารัญญานั่งมองเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้ม

แม้จะไม่เห็นใครสักคนนั่งอยู่ตรงนั้น

ไม่เห็นอาหารในจานลดลงแม้แต่น้อย

แต่เธอก็มีความสุขมากพอที่จะยิ้มออกมาจากข้างในความรู้สึก