EP 04
"อึก..ฉะ..ฉันทำไม่ได้..ฮือออ" หากต้องลั่นไกเอาชีวิตของคนอื่นเพื่อแลกกับอิสระของตัวเองแล้วชีวิตที่เหลืออยู่จะมีความหมายอะไร ทันทีที่เธอลั่นไกตราบาปนั้นจะตามหลอกหลอนเธอไปชั่วชีวิต
"นะ..นายครับ..อึก..ขะ..ขอโอกาสให้ผมได้รับใช้นายอีกสักครั้งนะครับ" คำวิงวอนของคนที่โดนปลายกระบอกปืนชี้หน้าดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางเสียงสะอื้นไห้ของนางแบบสาว แม้ว่าภายในห้องจะสว่างจ้าแต่สายตาของเธอกลับพร่ามัวไปด้วยน้ำตาจนภาพทุกอย่างเริ่มเลือนลาง ไม่กล้าแม้แต่จะสอดมือเข้าไปจับไกปืน
"เหมือนเธอจะยังไม่เห็นค่าโอกาสจากฉัน"
"อึก..พะ..เพทาย..ฮือออ..ฉะ..ฉันทำไม่ได้..อึก"
"..." มาเฟียหนุ่มเงียบไปเมื่อนางแบบสาวเอื้อนเอ่ยชื่อของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ต่างจากเนื้อตัวของเธอที่สั่นเทา
"ปล่อยมันลงมา" เขาออกคำสั่งกับลูกน้องอีกสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
เซลีนกำกระบอกปืนแน่นขณะมองลูกน้องของเพทายปลดพันธนาการให้คนที่ถูกตรึงไว้ เธอไม่สามารถคาดเดาความคิดของเขาได้เลย รู้เพียงแค่ว่าเขากำลังล้อเล่นกับชีวิตของคนอื่นอย่างเลือดเย็น
"เอามีดให้มัน"
"อึก" คำสั่งของมาเฟียหนุ่มดังก้องข้างกกหู ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกระตุกวูบเมื่อลูกน้องคนหนึ่งของเขายื่นมีดให้คนที่เพิ่งถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนที่เขาจะถอยไปยืนข้างๆ
"จะฆ่ามันหรือจะยอมโดนมันฆ่า เลือกเอา"
"อึก..ฉะ..ฉันทำไม่ได้..ฮือออ" เซลีนพูดประโยคเดิมซ้ำๆราวกับคนสติแตก ก่อนที่คำสั่งเลือดเย็นของเพทายจะดังขึ้นให้เธอและลูกน้องทรยศของเขาต่อสู้กันเพื่อโอกาสรอดของตัวเอง ชั่วพริบตาเดียวที่รู้ว่าความตายเฉียดเข้ามาใกล้ ร่างกายของเธอทำงานอัตโนมัติด้วยการลั่นไกใส่คนที่วิ่งถือมีดเข้ามาหา
ปัง!
"อ๊ากกกกกกกก!!!" เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวจนคนลั่นไกรีบโยนปืนทิ้งด้วยความตกใจ ทั้งหวาดกลัวและรู้สึกผิดในเวลาเดียวกัน เซลีนทรุดเข่าลงบนพื้นอย่างหมดแรง แม้ว่ากระสุนที่พุ่งออกไปจะโดนขาของอีกฝ่ายไม่ได้โดนจุดสำคัญ แต่การกระทำนั้นจะกลายเป็นตราบาปหลอกหลอนเธอไปตลอดชีวิต
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!" ราวกับคนเสียสติที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ นางแบบสาวกรีดร้องดังลั่น ยกมือสั่นเทาขึ้นมาปิดหูพลางหลับตาแน่น ไม่อยากได้ยินเสียงโอดครวญของคนที่นอนจมจองเลือดอยู่บนพื้น ไม่อยากเห็นว่าตัวเองทำสิ่งที่โหดร้ายลงไป
"..." มาเฟียหนุ่มมองท่าทางเสียขวัญของนางแบบสาวด้วยแววตาไม่ต่างไปจากเดิม ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากแขนเธอลุกขึ้น ลากเธอออกมาจากห้องที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด
"กรี๊ดดดดดดดดด!!..ปะ..ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว..อึก..แกมันเดรัจฉาน!" กำปั้นเล็กๆกระหน่ำฟาดใส่ท่อนแขนแกร่งเต็มแรงหวังให้อีกฝ่ายคลายพันธนาการออกขณะโดนลากขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง ทั้งที่หวาดกลัวจนหัวใจแทบหยุดเต้นแต่จิตใต้สำนึกกลับสั่งให้เธอพูดออกไปแบบนั้น
"..." ถ้อยคำด่าทอของนางแบบสาวไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เซลีนไม่ใช่คนแรกที่รู้ความลับของเขา ไม่ใช่คนแรกที่ร้องขอโอกาสจากเขาอย่างน่าสมเพช แต่เป็นคนแรกที่กล้าพ่นคำด่าทอใส่เขา
"อึก..ปะ..ปล่อยฉันนะ!..มะ..ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ..อึก..ฮือออ" รู้ทั้งรู้ว่าการข่มขู่ปีศาจอย่างเพทายเป็นการกระทำที่โง่เขลาแต่เธอก็เลือกที่จะเสี่ยง พยายามขืนตัวไม่ให้เท้าทั้งสองข้างก้าวไปตามแรงกระชาก แต่ก็สู้เรี่ยวแรงของอีกฝ่ายไม่ได้ ทำได้แต่ภาวนาในใจให้หนีรอดจากเงื้อมมือของปีศาจในตอนที่โดนลากเข้ามาในห้องๆ หนึ่ง
ตุ้บ!
"โอ๊ย!!" ความเจ็บปวดแล่นสู่แผ่นหลังเมื่อโดนเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงอย่างแรงจนศีรษะเกือบจะกระแทกกับหัวเตียง ดวงตาสั่นระริกกวาดมองรอบๆห้องโทนสีขาวดำที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงอย่างหวาดระแวง
"อยากได้โอกาสจากฉันก็ใช้ร่างกายของเธอแลกเอาสิ"
"อึก..อะ..ไอ้ชั่ว!..กะ..แกหลอกฉัน..ฮือออ..กะ..แกหลอกให้ฉันฆ่าคน..อึก..สะ..สารเลว!"
มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดา ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนเตียงช้าๆ มือหนาบีบลำคอระหงแดงเถือกอย่างแรงจนคนโดนกระทำดิ้นพล่าน
"อึก..ปะ..ปล่อย..อึก..ฉัน"
"ความพยายามแค่นั้นร้องขอโอกาสจากฉันไม่ได้หรอก"
------------------------------------
ก่อนจะได้โอกาสก็ต้องได้ผัวก่อน ข้อตกลงง่ายๆ เข้าใจไม่ยาก 😎
อ่านจบแล้วคอมเมนต์ + ถูกใจ ให้เวย์หน่อยน้าาา