โรคจิต?

แบบอักษร

Fhakram part

" ปล่อยฉันไปเถอะนะ" ร่างบางตรงหน้ายกมือไหว้อ้อนวอนขอความเมตตา หลังจากโดนผมเหวี่ยงลงบนเตียงเธอก็ถอยหนีไปนั่งติดหัวเตียงด้วยเนื้อตัวดูสั่นเท่า

"ถามว่า ชอบแบบซาดิสก์?"

"ฮืออออออ อึก" ร่างบางตรงหน้าส่ายหัวไปมา

"ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

"............" ผมไม่พูดแต่เลือกที่จะนขึ้นเตียงตามร่างบางไป นั่นยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวหนักกว่าเดิม

"ฉันขอร้อง ฉันยอมทำทุกอย่างค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

เธอยังไม่หยุดของความเมตตาจากผม ผมเลือกที่จะเงียบเเต่เคลื่อตัวเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ จนอยู่ในท่าคล่อมร่างบาง ผมยืนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ไม่อยากจะเชื่อว่าน้องสาวของไอ้ดินจะหน้าตาดีขนาดนี้ ถึงว่าทำไมมันหวงน้องมันนักหนา แถมยังกันผมไม่ให้เจอน้องมัน ถึงขั้นส่งน้องมัยไปเรียนต่อต่างประเทศ

ก็ถ้ามันไม่โกงบริษัทผมน้องมันก็คงไม่ต้องโดนแบบนี้หรอก

"หึ ทำทุกอย่างหรอ J" ผมยกยิ้มมุมปากด้วยความสนใจ

ทำไม่ผมต้องปล่อยเธอไปล่ะ ผมเสียเงินไปไม่รู้เท่าไหร่กับเธอ ถึงแม้เงินนั่นจะมีสะกิดปลายเล็บเท้าผมสักนิด แล้วที่เธอบอกว่ายอมทำทุกอย่าง ถึงไม่พูดเธอก็ต้องทำมันอยู่ดี!

"ฮึก ฮือออออ" เธอคงกลัวผมมากสังเกตุจากร่างกายเล็กที่สั่นกลัวเหมือนลูกนกตกน้ำนี่ แต่มันกลับทำให้ผมยิ่งอยากแกล้เธอมากกว่าเดิม

ผมผละออกจากร่างบางก่อนจะลงจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป โดยที่ปล่อยเธอไว้แบบนั้น จริงๆแล้วผมมีธุระที่ต้องไปนอกบ้าน แต่พอลงมาก็เห็นว่าเธอกับน้องชายผมกำลังกอดรัดกันนัวเนีย ผมไม่ได้หวงอะไรเธอหรอก แค่ผ่านคืนนี้ไปแล้วก็เขี่ยเธอทิ้งเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่ผ่านมา แต่พอเจอปฏิกิริยาประชดประชันจากเธอมันทำให้ผมอยากลิ้มลองและลงโทษร่างบางนี่เร็วๆ

ผมสั่งให้ลูกน้องพาเธอมาไว้ที่ห้องรับแขกให้รอจนถึงเวลา แต่เห็นแล้วคงปล่อยเธอไว้ตามลำพังไม่ได้ มีหวังได้ร่านไปอ่อยลูกน้องผมจนเสียงานพอดี ผมเลยจัดการพาเธอมาขังไว้ที่ห้อตัวเอง งเพราะผมมีธุระสำคัญต้องไปทำก่อน กลับมาค่อยมาจัดการหญิงร่านนี่แล้วกัน

Nannum part

ไปแล้ว เขาออกจากห้องไปแล้ว ให้ตายฉันกลัวเขาหัวใจจะวาย แค่เสียงลมหายใจของเขาฉันยังไม่อยากได้ยินเลย ทำไมถึงได้เป็นคนน่ากลัวขนาดนี้นะ ไม่แปลกที่คนในบ้านไม่มีใครกล้าขัดเขาสักคน ส่วนในห้องนี่มันก็มืดมากๆเมื่ิอกี้ฉันพยายามมองหน้าเขายังมองไม่ชัดเลย

แต็ก!

อ่า ในที่สุดฉันก็หาสวิสไฟเจอ นอกจากเขาจะเป็นคนน่ากลัวแล้ว ห้องเขาก็น่ากลัวไม่แพ้กันนะเนี่ย ทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยสีดำ แต่กลับดูเรียบหรูจนลงตัว แล้วพอมองออกจากห้องนี้ก็สามารถเห็นทุกอย่างภายนอกบ้านได้แทบจะทุกมุม

ฉันว่านี่น่าจะเป็นโอกาสดีที่ฉันจะหนี เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว การ์ดในเวลานี้ไม่ค่อยหนาแน่นเท่าตอนกลางวัน นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย เพียงแต่ฉันไม่รู้ว่านี่กี่โมงแล้ว เพราะเขาคนนั้นยังไม่กลับมา ซึ่งมันก็นานพอสมควรเลย

แล้วจะเริ่มหนีจากตรงไหนดีล่ะ ห้องนี้อยู่สูงมาก ฉันคงไม่โง่กระโดดลงไปหรอก มีหวังขาได้หักก่อนหนีแน่ๆ หรือจะเป็นทางระเบียง เพราะมันพอจะมีทางที่ฉันพอจะเดินไปได้อยู่ แต่ก็อันตรายพอสมควรถึงแม้จะมีหลังคากั้นก็เถอะ ทางประตูนี่ตัดทิ้งได้เลยเพราะเขาล็อคจากด้านนอก ดังนั้นทางระเบียงนี่เเหละดีที่สุด

แต่พอทำจริงๆ นี่ฉันทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติมันไม่ง่ายเลย หัวใจฉันเต้นแรงทุกจังหวะที่ย่างก้าว เเต่สุดท้ายความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น ฉันเดินมาเรื่อยๆจนโผล่มาที่หน้าต่างของอีกห้องหนึ่งได้สำเร็จ ฉันจัดการปีนเข้าไปในห้องในได้ในที่สุด พรึบ!! ฉันก็หนีได้แล้ว ฉันแทบจะกรี้ดออกมาดังๆที่ตัวเองทำได้สำเร็จ

..............แต่เคยได้ยินคำนี้ไหม บุญมีแต่กรรมบัง

"ทำอะไร?"

ผู้ชายที่ขังฉันไว้ในห้องมือนั่งมองฉันจากโต๊ะทำงานด้วยสายตานิ่งๆ เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เดี๋ยวนะ! พอสังเกตุดีๆถึงได้รู้ว่านี่มันห้องทำงานนี่!

"เอ่อ......" ฉันแทบจะกรี้ดจริงๆ กรี้ดให้กับความโง่ของตัวเอง ที่หนีห้องนอนมาห้องทำงานของเขาเนี่ย

"จะหนี?"

"......." ความเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุดในตอนนี้ ไปต่อไม่เป็นเลย จะบอกว่าออกมาเดินเล่น เขาคงเชื่อเนาะ

"หึ!" เขาลุกออกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนฉันถอยไปติดกับหน้าต่างที่พึ่งปีนเข้ามา

"นะ นายจะทำอะไร"

"นักโทษหนี คิดว่าต้องทำยังไง"

"ฉะ ฉันเปล่านะ" แก้ตัวน้ำขุ่นมาก

" จะปฏิเสธ?" เขามองฉันด้วยสายตาแข็งกร้าว ใบหน้าเขานิ่งมาก มากจนน่ากลัว

"ก็ได้ ฉัน....จะหนี" ฉันตอบออกไปเสียงแผ่วเบา ถึงจุดๆนี้คงต้องยอมจำนนแล้ว

"แล้วหนีได้ไหม? "

".........." เขาพูดตอกย้ำกลับมา ฉันได้แต่ส่ายหน้าอย่างหมดหวัง ทำไมพระเจ้าต้องกลั่นแกล้งฉันด้วยแทนที่จะช่วยฉันแท้ๆ

"มานี่! "

เขากระชากแขนฉันออกมาจากห้องทำงานของเขาลงบรรไดแล้วพามาอีกห้องที่เหมืิอนจะเป็นห้องใต้ดิน เขาพาฉันมาหยุดอยู่หน้าประตูสีดำที่ขัดจนมันวาวน่าหลงไหล

ใจฉันหล่นวูบไปถึงตาตุ่มเมื่อเขาเปิดประตูออก ภายในห้องตกแต่งด้วยสีดำผสมสีแดงแข้ม แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจมากกว่าคืออุปกรณ์ภายในห้อง นี่มันเป็นเครื่องทรมาณมนุษย์งั้นหรอ นี่ไม่ใช่เรื่งfifty shadesนะ อะไรจะมีครบขนาดนั้น ฉันก้าวถอยหลังทันที ไม่อยากเข้าไปในห้องนี้มันน่ากลัวเกินไป

เขาหันมามองฉันนิ่ง ก่อนจะกระชากแขนให้ฉันเข้าไปในห้อง แล้วจบที่เขาเหวี่ยงฉันลงเตียงอย่างแรงเหมือนเคย

"จะทำอะไร" ตาฉันเบิกกว้างทันทีที่เห็นเขาหยิบกุญแจมือขึ้นมา

"............"

"ไม่นะ ปล่อยฉัน!" เขาจับขาทั้งสองข้างของฉันล็อคกับโซ่ที่ยาวออกมาจากเสาปลายเตียง เขาล็อคมือทั้งสองข้างของฉันไว้เหนือหัว

"ฮึก ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว ฮือออ"

ตอนนี้ตัวฉันสั่นไปหมด ทุกอย่างมันดูน่ากลัวมันดูไร้ความปราณีและมันดูดิบเถื่อน

"............" ใบหน้าเขาไม่มีความล้อเล่นอยู่เลย เขาถอยออกไปก่อนจะกลับมาพร้อมแซ่หางม้า เขานี่มันโรคจิตของแท้เลย

"มะ ไม่นะ! "

"คนทำผิด ต้องโดนทำโทษ! "

"ฮึก ไม่นะ! "

เพี้ย!!!

กรี้ดดดดดดดดดดดด!!!