ในขณะที่ฉันกำลังนอนอยู่ที่สวนหลังบ้าน จู่ๆ ภาพตรงหน้าฉันก็มีลูกบอลลอยผ่านหน้าไป และกระแทกเข้ากับแจกันดอกไม้ ซึ่งเป็นแจกันดอกไม้ที่ฉันรักมากที่สุด...

ฉันมองไปที่กำแพงบ้านก็พบกับร่างของเด็กผู้ชายที่มีท่าทางเหมือนจะกำลังปีนมาเก็บเจ้าลูกบอลเฮงซวยนี้ "เธอๆ เก็บบอลให้เราหน่อยดิ" เด็กชายพูด

"ได้ดิ" ฉันลุกไปหยิบลูกบอล แล้วมองไปที่เศษแจกันสุดที่รักของฉัน ฉันควรจะเอาคืนนั้นคือสิ่งที่คิด แต่ยังไม่ทันจะได้ไตร่ตรองความคิดนั้น มือฉันมันก็ปาลูกบอลไปเสียแล้ว

พลั่ก !

"โอ้ยย" เสียงร้องโอดโอยอย่างทรมานจากความเจ็บปวดที่ได้รับดังขึ้นจากอีกฟากของกำแพงที่สูงจนไม่สามารถเห็นภาพทิวทัศน์ของอีกฝั่ง

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เด็กชายที่เคยอาศัพอยู่หลังกำแพงนั้น ก็หายไป ไม่มีเสียงโวกเวกโวยวาย ไม่มีลูกบอลที่เด้งมาโดนแจกันดอกไม้ของบ้านฉันอีก

ศุกร์, 12 ม.ค. 25××

16.00

วันนี้ก็เป็นวันที่อากาศดีเหมือนเมื่อ 7 ปีก่อนวันที่แจกันสุดที่รักของฉันได้แตกสลายไปต่อหน้าต่อตา

ในขณะที่ฉันกำลังนอนอยู่ที่สวนหลังบ้าน จู่ๆ ภาพตรงหน้าฉันก็มีลูกบอลลอยผ่านหน้าไป และกระแทกเข้ากับแจกันดอกไม้ ซึ่งเป็นแจกันดอกไม้... อีกแล้ว !

ฉันมองไปที่กำแพงบ้านก็พบกับร่างของผู้ชายที่มีท่าทางเหมือนจะกำลังปีนมาเก็บเจ้าลูกบอลเฮงซวยนี้

ฉันไม่สามารถที่จะฆ่าคนได้ เพราะทั้งกลัวบาปและติดคุกที่ฉันทำได้ก็มีแค่ หยิบเศษแจกันมาจิ้มๆ ให้ลูกบอลมันแตก

ฉันปาลูกบอลที่ไม่เป็นทรงกลมใส่ผู้ชายที่พยายามจะปีนมาเก็บลูกบอลของเขา

ครั้งนี้ต่างไปจากเมื่อ 7 ปีก่อน ครั้งนี้ไม่ใช่ เสียงร้องโอดโอยอย่างทรมานจากความเจ็บปวดที่ได้รับ แต่เป็นเสียงก้นด่า อย่างฟังไม่ได้ศัพท์

จากกำแพงที่เคยสูงจนไม่สามารถมองเห็นภาพทิวทัศน์ของอีกฝั่ง ในวันนี้เป็นเพียงรั้วกั้นระหว่างบ้านสองบ้านเท่านั้น...