ตอนที่พิเศษ
× 0
× 0
× 0
ตอนคืนเข้าหอเจ้าบ่าวใช้งานเจ้าสาวหนักไปหน่อย ผลปรากฏว่าภรรยาสาวลุกไม่ขึ้นไปอีกหลายวัน พวกเขาจึงต้องเลื่อนวันฮันนีมูนออกไป ต้องรอให้คุณหมอพักผ่อนจนพอถึงจะออกเดินทางได้
ร่างแกร่งที่นอนหงายเอามือประสานกันอยู่ใต้ศีรษะมองภรรยาที่ฮัมเพลงเบาๆ เธอกำลังเช็ดขวดแก้วที่บรรจุนกกระเรียนกระดาษหลายพันตัวที่เขานั่งหลังขดหลังแข็งพับให้ตอนที่เธอประสบอุบัติเหตุ
กวางน้อยหวงแหนนกกระดาษทุกตัวราวกับเป็นของล้ำค่า เธอต้องเป็นคนเช็ดถูขวดโหลแก้วพวกนั้นเองกับมือ ไม่ยินยอมให้สาวใช้เป็นคนทำความสะอาดให้
นัยน์ตาคมทอดมองภรรยาด้วยแววตาทอประกายรักใคร่ลึกซึ้ง
ถ้าหากความสุขมีหน้าตามันคงจะมีหน้าตาแบบนี้
จู่ๆเขาก็คิดเรื่องบางอย่างออก ร่างสูงเด้งตัวขึ้นจากเตียง สาวเท้ายาวๆไปหยิบของบางอย่างจากชั้นวางของ
“เสียดายจริง”
“เสียดายอะไรคะ” เธอหันกลับมามองสามี ในมือของเขามีของบางอย่าง
“เสียดายที่ช่วยชีวิตได้แค่ตัวเดียว” เขายื่นสิ่งนั้นให้เธอ
ดวงตาคู่สวยเบิกโตพินิจดูนกกระดาษสีแดงในมือ…เป็นนกกระเรียนที่เธอพับให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด
ตอนเกิดอุบัติเหตุผู้พันเรเอาขวดโหลที่บรรจุนกกระเรียนกระดาษหนึ่งพันตัวมาด้วย แต่เสียดายที่เหลือแค่เพียงตัวเดียว
ถือว่าเป็นนกนำโชค…นำทางให้เขากลับมาหากวางน้อยอย่างปลอดภัย
ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มเบิกบาน “ถ้างั้นกวางจะพับนกให้พี่เรใหม่นะคะ”
“แต่คำขอพร…ต้องขอให้พวกเราสองคนนะ”
เธอเอียงคอครุ่นคิดชั่วครู่แล้วพยักหน้ารัวแรง “ขออะไรดีคะ?”
มือหนารวบเอวบางให้นั่งลงบนตักสูดเอากลิ่นหอมบนเรือนผมนุ่ม “ขอให้พวกเราอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า…ดีไหม”
“เฉยสุดๆเลย” เธอส่งค้อนให้เขาน้อยๆ กอดเอวหนาไว้แน่น ขยับตัวหามุมเหมาะได้แล้วจึงซุกหน้ากับแผ่นอกกำยำ มือน้อยซุกซนไต่ๆเข้าไปลูบไล้ซิคแพคแน่นตึง
“กวางน้อยไม่ชอบ?”
“ถึงจะเฉย แต่ก็…” เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย” เป็นคำขอที่ดีที่สุดในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด” เสียงหัวเราะใสๆประสานกับเสียงห้าวของสามี
“เราจะใช้กระดาษสีอะไรดี? สีขาว?”
“น่าเบื่อจะตาย”
“สีแดง?”
“เฉยสุดๆ”
“กวางน้อยอยากใช้สีอะไรก็เลือกได้ตามสบายเลย” เขายอมแพ้แล้ว
“ก็ต้องเป็นยังงั้นอยู่แล้ว” เธอเชิดหน้าอย่างถือดี
สามีภรรยาต่อปากต่อคำกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นกันยิ่งขึ้น…ราตรีนี้ยังอีกยาวนาน
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่คุณหมอมีความสุขมากที่สุด เพราะได้ทำในสิ่งที่เธออยากทำ นั่นคือการพาสามีมากราบคุณแม่ ถึงแม้ว่าคุณแม่จากเธอไปนานแล้ว แต่เธอเชื่อว่า ท่านต้องรับรู้ว่าตอนนี้ลูกสาวคนเดียว...มีคนยินดีจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต
สามีจูงมือเล็กของภรรยามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโถบรรจุอัฐิ ด้านหน้ามีรูปถ่ายของคุณแม่กวางน้อย ใบหน้ากวางน้อยละม้ายคล้ายคุณแม่อยู่หลายส่วน เสียดายที่เขาไม่มีโอกาสได้กราบท่านตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
เพราะเขาจะบอกเธอว่า…
ตราบใดที่ผมยังมีลมหายใจ ผมจะปกป้อง คุ้มครอง…ให้ความสุขกับกวางน้อย...คุณแม่หลับให้สบายเถอะครับ
“พี่เรเร็วๆเข้า” กำลังนอนดูหนังกันอยู่ดีๆภรรยาสาวก็ลุกขึ้นพรวด
“มีอะไรเหรอกวางน้อย”
“คืนนี้พี่เรต้องทำกวางท้องให้ได้นะ” เธอลืมเรื่องข้อแม้ของพ่อสามีไปเสียสนิท
“หา!!!” สามีทำตาโตตามเธอไม่ทันจริงๆ
“ถ้ากวางไม่ท้อง เราต้องจ่ายเงินคืนคุณพ่อนะคะ”
ใบหน้าหล่อเหลากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เรื่องนั้นเป็นเรื่องโกหก ไม่คิดว่าจะหลอกกวางน้อยได้สนิท งานนี้คนที่ได้รับผลประโยชน์เต็มๆก็คือสามี
“มีท่าหนึ่งที่พี่เคยได้ยินมาว่าทำให้ภรรยาตั้งท้องได้เร็วกว่าท่าอื่น” เขาซุกซ่อนแววตาเจ้าเล่ห์แล้วพูดต่อ “กวางอยากลองไหม”
ภรรยาสาวพยักหน้าแรงๆ งานนี้เธอสู้ไม่ถอย
มีภรรยาหลอกง่ายแบบนี้...ก็ดีเหมือนกัน
อีกครึ่งชั่วโมงจะเที่ยงคืนคุณหมอที่วาดฝันเอาไว้อย่างสวยหรู เขย่าแขนสามีแรงๆหลายที “พี่เรตื่นเร็วเข้า เดี๋ยวไม่ทันนะ”
สามีที่น่าสงสารปรือตามอง “ไม่ทันอะไร”
นึกแล้วว่าเขาต้องลืม เพราะตอนหัวค่ำเธอบอกเขาเรื่องนี้แต่เขากลับสนใจดูข่าวภาคค่ำ พยักหน้าเออออไปอย่างนั้นเองที่แท้ก็ไม่ได้ฟังคำพูดของเธอเลย
“ข้าวต้มโต้รุ่งตอนเที่ยงคืนไงล่ะ พี่เรลืมไปแล้วใช่ไหม” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแง่งอนแฝงความน้อยอกน้อยใจ งัดเอาไม้นี้มาใช้แล้วก็ได้ผลทันใจเพราะสามีตื่นขึ้นมาเต็มตา
“ไม่ลืมหรอกน่า” ที่บอกว่าไม่ลืมก็เพราะไม่ได้ฟังเธอพูดตั้งแต่แรก “กวางน้อยเตรียมตัวเสร็จแล้วเหรอ” ร่างสูงลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า มองภรรยาแล้วส่ายหน้า
แต่งงานแล้วได้ภรรยาควบลูกสาวมาด้วย นับว่าคุ้มค่าสินสอดทองหมั้น
“แค่นี้ยังอุ่นไม่พอหรอกนะกวางน้อย” มือหนาคว้าผ้าพันคอไหมพรมในตู้เสื้อผ้า จัดการพันคอให้ภรรยาสาวเองกับมือ
“คืนนี้พี่เรไม่ต้องถักเปียให้กวางหรอกค่ะ…เดี๋ยวไม่ทัน” เธอแหงนหน้ามองนาฬิกาติดผนัง กลัวว่าจะไปถึงร้านข้าวต้มโต้รุ่งเลยเวลาเที่ยงคืน แล้วสิ่งที่เธอวาดความฝันโรแมนติคสวยหรูก็จะพังไม่เป็นท่า
ไม่รู้จริงๆว่าสมองน้อยๆของกวางน้อยคิดได้อย่างไร ‘ข้าวต้มโต้รุ่งเที่ยงคืน’ ไม่เห็นจะโรแมนติคตรงไหน แค่นั่งดูดาวที่บ้านก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ
แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ เขาเล่นตามใจเธอจนจะเสียคนอยู่แล้ว
พวกเขาเดินมาถึงที่รถแล้วพันตรีนเรศก็เกือบลืมของสำคัญ ร่างสูงหมุนตัวกลับเข้าบ้าน
“พี่เรจะไปไหนคะ” เขาคงไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ
“พี่ลืมของ กวางน้อยรอแป๊บนึง” เขาตะโกนบอกโดยไม่หันกลับมามอง
ข้าวต้มมื้อดึกผ่านพ้นไปด้วยดี ใบหน้างามของคุณหมอมีรอยยิ้มแต่งแต้มตลอดเวลา แต่ตอนกลับบ้านจู่ๆสามีก็หักพวงมาลัยหยุดรถข้างทางเสียดื้อๆ
“พี่เรหยุดรถทำไมคะ”
เขาหันมาพูดยิ้มๆ “เซอร์ไพส์”
อยากรู้ว่าเซอร์ไพส์เรื่องอะไรกัน เธอจึงเปิดประตูลงรถเดินตามสามีมาติดๆ
ภายใต้ทะเลดาวสุกสกาวเบื้องบน ดวงจันทร์แขวนอยู่บนท้องฟ้าสาดแสงสีนวลลงมากระทบกับน้ำค้างที่เกาะอยู่บนใบหญ้า เขายื่นของสิ่งหนึ่งให้เธอ
“พี่ช้างบอกว่ากวางน้อยชอบดอกไม้ไฟ” ดวงตาสุกใสคู่นั้นมองตอบเขาด้วยความตื้นตันใจ “ต่อไปเราจะได้เลิกหาว่าพี่เป็นคนไม่โรแมนติคซะที” จุดนี้สำคัญที่สุด
ภรรยาสาวหัวเราะคิกคักเสียงใส “พี่เรเป็นคนโรแมนติคที่ซู้ด…กวางรักพี่เรที่ซู้ดในโลกเลย”
คำนี้เธอมักจะพูดให้เขาฟังบ่อยๆ จะฟังเท่าไหร่เขาก็ไม่เคยเบื่อ อยากให้เธอพูดคำนี้ให้ฟังทุกๆวัน…บอกรักเขาไปตลอดชีวิต
ดอกไม้ไฟถูกจุดขึ้นภายใต้ทะเลดาวที่เปล่งแสงระยิบระยับ
…หัวใจสองดวงร้อยรัดผูกผันเป็นหนึ่งเดียว
(จบบริบูรณ์)
