หลังจากที่กินข้าวเสร็จบรรยากาศในตอนที่กินข้าวนั้นช่างอึดอัดเหลือเกินแต่เมื่อออกมาจากที่ตรงนั้นแล้วร่างบางรู้สึกว่าบรรยากาศหน้าอึดอัดนี้ก็เริมบางลงแต่ก็ไม่วายที่จะกลับมาอึดอัดอีกครั้งเพราะในตอนนี้พ่อ แม่และอาร์ตได้มานั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหลังบ้านร่างบางที่คิดว่าจะออกมาเตรียมตัวก่อนก็ใจหายวาบในทันที

"ฉันอยากให้เรื่องนี้มันจบเร็วๆถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่อ่อมค่อมเรื่องเลยแล้วกัน"
แล้วพ่อของอาร์ตก็พูดขึ้นมาทันที่ที่เริ่มนั่ง
"ฉันคิดว่าเธอคงไม่เหมาะสมกับลูกฉัน"
"คุณคะอย่า"

"ผมคิดดีแล้วถึงฉันจะสงสารเธอแต่ฐานะทางบ้านชาติตระกูลเธอมันไม่เหมาะที่จะมาเป็นลูกสใภ้ฉันหรอกนะแถมเธยังเป็นผู้ชายอีกเรื่องนี้ฉันยิ้งรับไม่ได้"
"พ่อครับแต่ว่าเรารักกัน"

ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันทั้งเสียใจและดีใจเสียใจที่ครอบครัวอาร์ตไม่ยอมรับและดีใจที่เขาบอกว่ารักผม
"ยังไงแกกับเด็กคนนี้ก็ไม่เหมาะสมกันถึงแม้ว่าจะเรียนเก่งก็เถอะแต่ความเก่งมันกินเข้าไปไม่ได้"
มันก็จริงนะเพราะถึงเราเก่งยังไงแต่ถ้าไม่รวยพอเขาก็ไม่เอาเราอยู่ดี
"แต่ตั้มเขากำลังตั้งท้องลูกของผมอยู่"

ผมรู้สึกว่าตอนนี้น้ำจากตามันกำลังไหลผ่านแก้มของผมอยู่

ต่อ

"เอาออกสิ เธอก็ยังเรียนอยู่ไม่ใช้เหรอแถมอนาคตเธอก็ยังอีกไกลฉันว่ามันดีทั้งสองฝ่ายดะ"
เอาออก หึ ผมไม่มีวันให้ใครพรากผมกับลูกไปหรอกถึงจะไม่มีเขายังไงผมก็อยู่กับลูกได้ไม่ต้องให้เขามารับผิดชอบหรอกในเมื่อพ่อของเขาไม่ยอมรับผมก็คงต้องอยู่ในโลกของตัวเอง

"ครับผมจะไม่ทำให้ลูกชายของท่านต้องเดือดร้อนกับเรื่องของผมแน่นอน ผมกับลูกจะไม่เรียกร้องอะไรจากพวกคุณให้ต้องเดือดร้อนแน่นอน ลาก่อนนะไม่ต้องไปส่งฉันฉันกลับเองได้"

ประโยคหลังผมหันไปพูดกับเขาสายตานั้นช่างดูเศร้าและหมองหม่นและสายตาแห่งการขอโทษ ไม่ต้องขอโทษหรอกผมไม่โกรธเขาเลยผมต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่ทำให้ผมได้มีตัวเล็กเป็นตัวแทนของเขา เป็นตัวแทนของความสุขที่ผมไม่เคยได้รับ

"ตั้มรักอาร์ตนะ"
ผมพูดหลังจากที่เดินออกมาจากที่ที่ผมไม่ควรยืนให้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อคนและเป็นผอ.ด่าทอผมและลูก
ผมขึ้นรถแท๊กซี่จากหน้าบ้านเจามาถึงบ้านผมจ่ายเงินค่ารถแล้วเดินลงมาด้วยน้ำตาที่เอ่อนองหน้าของผมเพราะความเสียใจ คนที่บ้านยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมไปบ้านอาร์ตมาพอผมเดินเข้ามาถึงหน้าห้องรับแขกก็เห็นพ่อกับแม่นั้งอยู่ที่โซฟา

"ลูไปไหนมาทำไมกลับเอาตอนนี้ใครทำอะไรลูกรึเปล่าแล้วเด็กในท้องเป็นยังไงลูกยังไม่ได้ไปทำอะไรที่ไม่ดีมาใช้มั้ย"
"ผมไม่ได้ทำอะไรครับขอโทษที่กลับช้าคือผมไปบ้านเขามา"
"พ่อของลูกแก"
คราวนี้เป็นพ่อผมที่เป็นฝ่ายถาม

"ครับ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรผมนะครับ"
"แล้วทำไมแกถึงร้องไห้ละ"
"ความจริงอาร์ตเขารู้ว่าผมท้องแต่ผมก็ไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงแต่เขาตั้งใจจะบอกเรื่องของผมกับเขาให้พ่อเขารู้แต่พ่อของเขาไม่ยอมรับนะครับ แต่เขาบอกว่ารักผม"

ต่อ

"แกแน่ใจนะว่ามันรักแกจริงไม่ได้สักแต่พูดอย่างเดียว"
"ผนมันใจว่ามันรักผมจริงๆ นะให้โอกาสอาร์ตสักครั้งนะครับพ่อ"
"ถ้ามันรักแกจริงๆฉันก็จะให้โอกาสมัน"
"ผมรักพ่อที่สุดเลย"

ต่อจากนี้ไปไม่ว่าพ่อของอาร์ตจะว่ายังงัยแต่ผมก็จะพิสูจเพื่อรักของผมและลูก
ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตอนไหนตื่นอีกทีก็เช้าแล้วผมไม่อยากไปโรงเรียนเลยแต่ผมต้องไปเพื่อที่จะบอกเรื่องที่พ่อผมยอมรับเขาแล้วถึงว่าพ่อของเขาจะไม่ยอมรับผมก็เถอะแต่ก็ดีกว่าไม่ยอมรับทั้งสองฝ่าย

ผมรีบอาบน้ำทำธุระส่วนตัวแล้วรีบมาที่ รร เลยเพราะผมใจร้อนที่จะบอกเรื่องนี้กับอาร์ตมากแต่..
ผมยังไม่ทันได้เข้าไปหาก็ได้ยินคำพูดที่ทำให้ผมเจ็บที่สุด

"หึ ใครจะไปชอบวะคนผิดเพศแบบนั้นแถมแม้งท้องได้อีก กูละไม่ค่อยอยากจะเชื่อ"

...................................................................................................................

ขอโทษด้วยนะคะที่มาสายแถมยังมาให้นิดเดียวอีก55

ปล.คุณป้าขอปัดไปเป็นตอนต่อไปเลยนะคะนักอ่าน