ดวงใจนายอนาวิน ตอน รักสุดใจ(ยัยเฉย)

❤ดวงใจนายอนาวิน

 

ตอน รักสุดใจ( ยัยเฉย) 1

 

วายุ + พิมพ์ฉัตร

 

บทนำ

 

ว้าย! ช่วยด้วย!

 

ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ

 

อนาวิน : ขวัญข้าว! ไม่นะ คุณจะต้องไม่เป็นอะไร

 

วายุ : พ่อ! เกิดอะไรขึ้น แม่ตกลงมาได้ยังไง

 

อนาวิน : อย่าเพิ่งถาม รีบเอารถออก พ่อจะพาไม่ไปหาหมอ

 

วายุ : ครับพ่อ

 

ผมเดินออกมาจากห้อง พอมาถึงบันไดบ้าน ภาพตรงหน้ามันทำให้ผมถึงกับหัวใจหล่นวูบ แม่ผมตกจากบันไดชั้นสอง ลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นชั้นล่าง ในขณะที่พ่อของผมกำลังร้องเรียกคนให้เข้ามาช่วย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย

 

ผมคือลูกชายคนสุดท้อง ของบรรดาแฝดสามทั้งหมด ผมชื่อ นายวายุ กุลพัฒน์ธนภรณ์ ตอนนี้ผมอายุ 35 ปีแล้ว เรื่องหน้าตาไม่ต้องพูดถึง รูปหล่อไม่แพ้พ่อผมแน่นอน ต้นตระกูลผม เปิดบริษัทว่าความและยังเป็นทนายประจำตระกูลโภคินอัครเดช แต่เราทั้งสองตระกูลก็คือญาติพี่น้องกันนั่นแหละครับ เพราะคุณอาน้ำอินทร์ท่านเป็นลูกสะไภ้ของบ้านโภคินอัครเดช อาชีพการงานของผม ไม่มีครับเพราะทุกวันนี้แค่เงินปันผล ของบริษัทที่พ่อกับพี่วาทิศแบ่งให้ทุกเดือน ก็ใช้ไม่หมดแล้วครับ ผมชอบดื่มเป็นชีวิตจิตใจ เมาทุกวัน แล้วก็ชอบควงสาวไม่ซ้ำหน้า จนใครๆต่างก็ยกตำแหน่งคลาสโนว่ามาให้ผม ก็คนมันรูปหล่อ พ่อรวย นี่ครับ

 

หนุ่มๆบ้านนี้ทุกคนโสดสนิทครับ เพราะน่าจะมาจากกรรมพันธุ์ พ่อผมก็แต่งงานตอนอายุสี่สิบกว่า แถมยังกินเด็กสะด้วย แม่ผมอายุยังไม่เยอะครับยังสวย จนสาวๆบางคนนี้เทียบไม่ติดเลยหละ พ่อผมนี่โครตรักโครตหวงแม่มากเลยละ

 

ผมกับพ่อ พาแม่มาส่งที่โรงพยาบาล ทันทีที่มาถึง พยาบาลและหมอต่างก็พากันรีบเร่งนำร่างที่แน่นิ่งของแม่ เข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อดูอาการของท่านทันที ผมกับพ่อนั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยใจที่กังวล ไม่นานนักพี่ชายคนโตของผมก็มาถึง

 

วาทิศ : ไอ้ยุ! แม่เป็นไงบ้าง

 

ผม : หมอยังไม่ออกมาเลย แล้วไอ้โยละ ผมเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นพี่ชายอีกคน

 

วาทิศ : นั่นไงมันเดินมาโน้นแล้ว

 

ผม : กว่าจะเสด็จมาได้นะ ไอ้คุณวาโย

 

วาโย : กูแวะไปหาอะไรมาให้พ่อกับมึงกินไง ยังจะมาว่ากูอีก ถ้างั้นมึงไม่ต้องกิน กูจะเอาไปให้พ่อกินหมดนี่แหละ

 

พ่อ : ทะเลาะกันตั้งแต่เด็ก ยังไม่เบื่อกันอีกหรอลูก ไม่รู้ว่าป่านนี้แม่พวกแกจะเป็นยังไงบ้าง

 

ผม : ไม่เครียดนะพ่อ แม่ขวัญของพวกเราสามคนเป็นคนดี ไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอกครับพ่อเชื่อผมนะ

 

พ่อ : ขอให้เป็นอย่างที่แกพูดนะวายุ พ่อใจจะขาดแล้ว

 

พวกเราสามคนเป็นฝาแฝดกันแต่นิสัยไม่เหมือนกันสักคน ไอ้ทิศ หรือ วาทิศมันคือพี่ชายคนโต มันเกิดก่อนผม 10 นาที มันเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ สุขุมรอบครอบ มันคือความหวังหนึ่งเดียวของพ่อเพราะมันคือคนที่จะบริหารงานแทนพ่อทุกอย่าง ส่วนไอ้โย หรือ วาโย ไอ้นี่มันจะออกแนวๆ สามีแห่งชาติ อบอุ่นสุภาพ สาวๆมักจะปลื้มมันที่สุดในบรรดาเราสามคน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีแฟนนะ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเลือกอะไรนักหนา ผมนี่ฟาดไปเป็นสิบ มันยังไม่ได้สักคนเลย

 

ผม : ไอ้โย กูปลอบใจพ่อได้ แต่ทำไมน้ำตากูมันถึงได้ไหลไม่หยุดแบบนี้ว่ะ

 

วาโย : ใจเย็นๆ ไอ้ลูกแหง่ นี่ก็เพราะว่าแม่ชอบโอ๋มึงเกินไปไง พอแม่เป็นอะไรนิดๆหน่อยๆมึงเลยจะตายก่อนเพื่อนไง

 

ผม : ก็กูเป็นห่วงแม่นี่นา รึมึงไม่ห่วงแม่ว่ะ ไอ้โย

 

พ่อ : เลิกเถียงกันเป็นเด็กๆสักทีเถอะ พวกแกสองคน

 

พอพ่อผมเอ็ด ไอ้โยกับผมได้สักพัก หมอก็เปิดประตูเดินออกมาทันที

 

หมอ : ใครเป็นญาติคุณขวัญข้าวครับ

 

พ่อ : ผมเป็นสามีเธอเองครับหมอ

 

หมอ : เชิญทางนี้สักครู่ครับ

 

พ่อเดินตามหมอเข้าไปในห้องตรวจที่ติดกับห้องฉุกเฉิน สักพักใหญ่ๆ พ่อก็เดินออกมาจากห้องตรวจ ด้วยใบหน้าที่เครียดมากๆ

 

ผม : พ่อครับ หมอว่าไงบ้างครับ

 

วาทิศ : พ่อครับ...

 

วาโย : พ่อจะนิ่งทำไม ตอบพวกเรามาสิครับพ่อ

 

พ่อ : ......แม่ของพวกแก 😭

 

พ่อผมไม่ยอมบอกอะไรพวกเราเอาแต่นั่งร้องไห้ ปานใจจะขาด ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้ฟังคำตอบ ผมรีบวิ่งไปพังประตูห้องฉุกเฉินเพื่อจะเข้าไปหาแม่ข้างใน

 

พอผมเข้าไปได้ พยายาลคนหนึ่งก็ดุผมเสียงดังทันที

 

👤 : คุณจะเข้ามาทำให้พวกเราช่วยเหลือคนไข้ลำบาก กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้คะ

 

เธอคนนั้นดุผม พร้อมกับจ้องหน้าผมแบบเอาเรื่อง ขนาดผมไม่เห็นหน้าเธอเพราะเธอใส่แมทปิดปาก แค่มองสายตาที่เธอจ้องผม ผมยังขนลุกเลย คนอะไรเสียงดุชะมัด ผมจึงรีบเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินทันที จนลืมไปเลยว่าผมจะเข้าไปดูอาการของแม่ นี่ผมเป็นอะไรไป ผมนายวายุ ตั้งแต่เกิดมาเคยกลัวใครที่ไหน แต่กับเธอคนนั้น แค่เสียงกับสายตา ทำไมผมจะต้องทำตามที่เธอสั่งด้วย...

 

.

.

.

ฝากติดตามด้วยนะคะ