สกายตื่นเช้าไปเรียน ส่วนลินลดาก็รีบไปฝึกงาน เธอเสียใจนิดหน่อยที่ไม่ได้ฝึกงานที่แผนกต้อนรับของสายการบิน แต่ได้ไปฝึกกับเลขาของรองประธานบริษัทแทน
“พี่ชื่อหวานใจนะเป็นเลขาท่านรอง ตอนนี้ท่านติดงานอยู่ต่างประเทศ อีก2อาทิตย์กลับ ช่วงนี้พี่จะสอนงานน้องลินก่อนนะ เพราะพี่จะลาคลอด”
“ค่ะ ให้ลินทำอะไรบอกได้เลยค่ะพี่หวาน”
2 อาทิตย์ผ่านไป
ลินลดาเรียนรู้งานจากคุณหวานใจอย่างรวดเร็ว จนวันสุดท้ายที่หวานใจทำงาน รองประธานให้หวานใจชวนพนักงานในแผนกไปทานอาหารเย็นเลี้ยงส่งเธอวันนี้
ณ ร้านอาหารญี่ปุ่นย่านทองหล่อ
“ร้านหรูมากเลยพี่หวาน” เสียงพนักงานในแผนกต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
“สั่งเลยนะน้องๆ วันนี้ท่านรองจ่าย เอาๆ สั่งเลยจ๊ะ ลินสั่งเลยนะมานั่งข้างๆพี่สิ”
ลินลดาเดินตามหวานใจไปนั่งหัวโต๊ะ พนักงานราว10กว่าชีวิตกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่อย่างสนุกสนาน สักพักศิวะก็เดินทางมาถึง
“สวัสดีค่ะคุณศิวะ” เสียงพนักงานต่างพากันยกมือไหว้ชายหนุ่มรูปงาม
ลินลดากำลังคีบแซลม่อนเข้าปากถึงกับอ้าปากค้างที่เห็นหน้าศิวะที่นี่ จนพี่หวานใจต้องรีบสะกิดบอกเธอว่านั่นคือคุณศิวะ รองประธานบริษัท
“สะ สะ สวัสดีค่ะคุณศิวะ”
“ตามสบายนะทุกคน สั่งให้เต็มที่ผมเลี้ยเอง”
ศิวะยิ้มอย่างอบอุ่นและเป็นกันเองให้พนักงาน ดูเขาไม่แปลกใจสักนิดที่เจอลินลดาที่นี่ เด็กสาวหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกพลัก มือเย็นเฉียบ "เค้าคือผู้ชายคนนั้นนี๋" เธอคิดในใจ
“เด็กฝึกงานเหรอคุณหวานใจ”
“ใช่ค่ะ น้องลินนี่เก่งมากเลยนะคะคุณศิวะ หวานสอนงานแป๊บเดียวรู้เรื่องหมด”
“อืมม ดีครับ ผมชอบคนเก่งๆ”
คำพูดและน้ำเสียงของศิวะทำให้ลินลดารู้สึกหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย มันดูสุขุมอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเธอรุ้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้ๆพ่ออีกครั้ง
“ทานเยอะนะครับน้องลิน ไม่ต้องเกรงใจ”
หลังจากทานอาหารกันเสร็จทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ลินลดาเดินมาที่ลานจอดรถพบว่ารถของเธอยางแบน เธอยืนกระวนกระวายกำลังจะเดินออกไปเรียกแท็กซี่
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าน้องลิน”
“เอ่อคือ...รถลินยางแบนค่ะคุณศิวะ”
“งั้น ขึ้นมาสิเดี๋ยวผมไปส่ง เร็ว ดึกแล้วอันตราย ขึ้นมาสิ”
ลินลดาเปิดประตูรถสปอร์ตคันงาม เธอนั่งเบี่ยงตัวติดหน้าต่างจนศิวะถึงกับอมยิ้มและหัวเราะเบาๆ
“ทำตัวตามสบาย ไม่ต้องเกร็ง นั่งท่านั้นเดี๋ยวก็เมื่อยตายเลย”
“แล้วนี่พักอยู่แถวไหน”
“คอนโด เอสวี แถวมหาลัยค่ะ”
ศิวะขับรถไปยังคอนโดเอสวี ที่เธอบอก เขารู้จักดีเพราะนั่นก็เป็นอีกหนึ่งธุรกิจในเครือเอสคอร์ปอร์เรชั่น ดูเหมือนคอนโดที่ลินลดาอยุ่จะเป็นที่เดียวกับที่เขาซื้อเป็นของขวัญให้หลานในวันเข้ามหาลัยด้วยสิ
รถสปร์อตของศิวะขับสวนออกไปกับรถของสกายตรงหน้าคอนโด สกายรีบบีบแตรรถเรียกลินลดาที่กำลังจะเดินเข้าคอนโด
“ลิน เพิ่งกลับเหรอ รอเฮียด้วยดิ จอดรถแป๊บ ”
“อืมม”
“อ้าวแล้วรถไปไหนอ่ะ ทำไมไม่เห็นจอดในช่องจอด”
“ยางแบบน่ะ ลินเลยนั่งแท็กซี่กลับ”
“โหลำบากแย่เลย ที่หลังโทรบอกเฮียนะ ห้ามกลับแท็กซี่เองอีก รู้ป่าว”
“ค่ะ ลินรู้แล้ว”
“วันนี้เรียนเหนื่อยมากเลยอ่ะ ไม่รู้จะมีใครใจดีนวดให้เฮียบ้างนะ”
“อะไรกันลินฝึกงานทั้งวันยังไม่เหนื่อยเลย ลินว่าเฮียต้องนวดให้ลินมากกว่านะ”
“งั้นคืนนี้ไปผับกัน นะ นะ พรุ่งนี้วันเสาร์ตื่นสายได้”
สกายแต่งตัวไปเที่ยวผับกับลินลดาในเวลาต่อมา แถวทองหล่อ ลินลดาสวมเดรสสีดำเว้าหลังซีทรูช่วงหน้าท้อง เธอเดินควงคู่กับสกายเข้าไปนั่งดื่มกับเพื่อนๆของเขา
“ไฮ้ สกาย แฟนยูสวยว่ะ ยังกะแองเจิลเลย”
สายตาเพื่อนสมัยไฮท์สกูลที่อเมริกาของสกายจ้องมองที่ลินลดาอย่างหื่นกระหายจนเธอรู้สึกอึดอัด ที่ถูกสายตาพวกนั้นแถะโลม
“ลินขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเฮีย”
“รีบไปรีบมานะ เฮียเป็นห่วง”
ลินลดาเดินไปเข้าห้องน้ำ ผ่านโต๊ะของผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่เป็นลูกนักการเมือง กามินเด็กหนุ่มถูกใจลินลดาจึงเดินตามเธอไปห้องน้ำและดักรออยุ่หน้าห้องน้ำ
“หวัดดีจ๊ะคนสวย ไปดื่มกับผมที่โต๊ะหน่อยได้ไหม”
กามินผายมือไปที่โต๊ะของสกายให้เธอดู ลินลดาเห็นพวกสาวๆมานั่งลุมล้อมสกายและเขาก็ทั้งกอดทั้งหอมผู้หญิงพวกนั้นจนเธอรู้สึกหมั่นไส้จึงอยากประชด ยอมเดินไปนั่งดื่มที่โต๊ะของกามิน
“พี่ชื่อกามินนะ เป็นลูกรัฐมนตรี กาไว”
“ค่ะ ลินค่ะ”
ลินลดายิ้มอ่อนให้กับความอวดเบ่งของกามิน เธอแกล้งนั่งดื่มและพูดคุยกับผู้ชายในโต๊ะนี้สักพักจนสกายมองเห็นและไม่พอใจอย่างมาก ปรี่เข้ามาที่โต๊ะทันทัน
“เอ้ย มึงยุ่งอะไรกับเมียกู”
“อ้าว ไอ้สกาย ลินเป็นเด็กมึงเหรอ ทำไงดีว่ะ กูชอบว่ะ” กามินทำหน้ากวนตีน
“ลินมานี่ ไปให้มันจับตัวทำไมหา แรดนักนะ”
“อะไรกัน ลินแค่นั่งคุยกับพี่เขาแค่นั่น เฮียจะมาว่าลินทำไม”
“กูไม่ให้คุย มึงเป็นเมียกู ห้ามคุยกับผู้ชายคนอื่น”
“เพื่อนสกายนี่ยังเป็นหมาหวงกางเหมือนเดิม ตัวเองนั่งกอดกับผู้หญิงอื่นได้แต่ห้ามลินคุยกับผู้ชายตลกว่ะ”
สกายปล่อยมัดเข้าไปที่มุมปากของกามินอย่างแรง จนเขาเซถลาเกือบล้ม ทั้งคู่ชกต่อยกันจนเพื่อนๆและการ์ดต้องมาจับแยก คนของท่านกาไวรีบพากามินกลับเพราะไม่อยากให้มีเรื่องกลัวภาพลักษณ์ของท่านกาไวจะเสียหาย
“กูฝากไว้ก่อนนะไอ้กาย วันหลังกูจะเอาคืน”
“กูคิดดอกแพงนะไอ้มิน รีบๆมาเอาคืนด้วยล่ะ”
“เฮียพอได้แล้ว หยุดเป็นหมาบ้าได้แล้ว”
“เพราะใครล่ะ เพราะมึงไปอ่อยมันไงกูเลยต้องทำแบบนี้ ป่ะกลับ ไม่แดกแม่งล่ะ”
