ตอนที่ 1 คนชอบแกล้ง(1)
เรื่อง : อ้วนนักรักนะU
นามปากกา : น้ำสุวรรณ
ตอนที่ 1 คนชอบแกล้ง(1)
ฟิ้ว!!!!!
ตุ๊บ!!!!!
ลูกบอลสีขาวลอยลิ่วมาด้วยแรงเตะของใครบางคน ‘วิทยา’ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีที่เป็นคนกระทำยิ้มพอใจในเป้าหมาย สายตาของเขามองเห็นเพื่อนร่วมห้องเดินผ่านมาทางนี้ เธอเป็นหญิงตัวอ้วนหนักราวแปดสิบกิโลฯเห็นจะได้ ทุกครั้งที่มีการชั่งน้ำหนักประจำปี เธอจะเป็นคนเดียวที่วิทยาอยากจะรู้และนำมาล้อเธอ
“โอ๊ย!” ‘ยู’ หรือ ‘ยูริน’ เด็กสาวร่างอ้วนที่เพื่อน ๆ มักเรียกว่าบูริน (หมูอวกาศ) เธอจับหัวตัวเองด้วยความเจ็บจากแรงกระแทกของลูกบอล สายตามองไปยังคนกระทำที่มีคนเดียวในห้อง ทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนเขาก็ยังไม่ยอมที่จะหยุดแกล้งเธอ แม้เวลาเรียนด้วยกันมาหกปีเต็มไม่เคยมีวันไหนที่เธอไม่ถูกวิทยาแกล้ง
“ไอ้วิท! แกล้งเพื่อนทำไมวะ” ใครคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเก็บลูกบอลที่อยู่ตรงหน้าของยูริน ก่อนที่สายตาจะเห็นว่าเขาคนนั้นคือรเชษฐ์ เพื่อนร่วมห้องที่ได้รับฉายาว่าเจ้าชายของสาว ๆ
ทั้งที่อยู่ห้องเดียวกันมาหกปีแต่เธอก็ไม่ค่อยสนิทกับใคร ยิ่งรเชษฐ์เด็กหนุ่มหน้าตาดีขวัญใจของสาว ๆ อีกทั้งยังเป็นประธานนักเรียนที่ถูกอาจารย์เรียกใช้จนไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อน เขาจึงเป็นชายที่ห่างเหินและสาว ๆ หมายเข้าใกล้
“ก็อ้วนยืนบังทำไมเล่า เลิกเรียนแล้ว ไม่กลับบ้านเหรออ้วน รอแฟนเหรอจ๊ะ!” วิทยาส่งเสียงล้อ เขาตั้งใจเตะใส่ก็จริงแต่มันก็ไม่ได้แรงมาก แค่อยากแกล้งก็เท่านั้นตามนิสัยของเขา “อู้ ๆ ไม่เอาไม่โกรธนะอ้วน อย่ามาพองลมใส่เพื่อนนะ เพื่อนกลัว”
“ไอ้วิท! กลับไปเลยไป พ่อมารับแล้วไม่ใช่เหรอ” รเชษฐ์ร้องว่า สายตามองเห็นรถของพ่อเพื่อนจอดนิ่งพอดี
โรงเรียนมัธยมแห่งนี้เพิ่งมีการตั้งกฎขึ้นมาใหม่ หลังจากที่รุ่นพี่ก่อเรื่องหนีไปเที่ยวไม่ยอมกลับบ้าน เป็นเหตุให้ผู้ปกครองกับทางโรงเรียนมีปัญหากัน ด้วยรุ่นพี่โกหกว่าเลิกเรียนแล้วจึงไป นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทุกคนที่จะออกจากโรงเรียนได้ต้องมีผู้ปกครองมารับ ราวกับเด็กอนุบาลไปไหนไม่ได้
“เออ ๆ งั้นกูกลับก่อนละกัน!” วิทยาร้องบอกสายตามองไปยังสาวอ้วน เขาทำดีดนิ้วใส่เธอคล้ายจะเข้าไปหยิกแก้ม แต่สุดท้ายก็วิ่งไกลไปยังรถสีดำเงาที่จอดรอ
ยูรินจับหัวตัวเองก่อนจะเดินไปอีกด้าน เธอถูกเพื่อนร่วมห้องแกล้งแบบนี้เป็นประจำเสมอ จะมีคนเดียวที่ไม่คิดจะแกล้งเธอก็คือรเชษฐ์ ด้วยเป็นผู้ชายสุภาพและนิสัยดี รวมถึงเขาคงไม่มีเวลาแกล้งด้วยมีแต่สาว ๆ ห้อมล้อม
“อ้าว! แล้วทำไมยูไม่กลับบ้านล่ะ เย็นแล้วนะ” รเชษฐ์วิ่งมาดักหน้า ข้างตัวของเขามีลูกบอลที่กอดเอาไว้ขนาบข้างตัว เสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดตามีรอยเปื้อนของดิน ชายเสื้อหลุดลุ่ยแต่มันก็ไม่ทำให้ภาพลักษณ์ของเจ้าชายของสาว ๆ เสียหายไปเลย
“แล้ว......ทำไมเธอยังไม่กลับ”
“รอแม่มารับน่ะ อาทิตย์นี้แม่ไม่ค่อยว่าง”
“......” คนฟังเพียงพยักหน้าและไม่ได้ตอบอะไร เพราะเธอไม่รู้ว่าควรที่จะพูดตอบแบบไหน
“เธอก็คงรอแม่เหมือนกัน เจ็บไหมที่ไอ้วิทมันแกล้ง”
ยูรินส่ายหัวทั้งที่จริงแล้วเธอเจ็บ เธอโดนคนในห้องแกล้งบ่อย แต่ไม่เคยมีใครถามว่าเจ็บไหม เธอเชื่อแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นเจ้าชายของสาว ๆ จริง เพราะเวลาที่เขาพูดแววตาจะดูอบอุ่นขึ้นมาทันที ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกชอบหรือคลั่งไคล้แบบเด็กนักเรียนคนอื่น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีมาก
“ความจริงเราอยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่เคยคุยกันเลยว่าไหม เราชื่อเชษฐ์นะ”
“เราชื่อ....เธอเรียกชื่อเราแล้ว!” เด็กสาวตอบเสียงเบา ในหัวของเธอแอบคิดด้วยว่าที่ไม่เคยคุยกัน เพราะเขามีแต่หญิงสาวคุยด้วยเสียมากกว่า เธอก็เป็นแค่เด็กหน้าห้องที่เพื่อนมักบอกว่าชอบนั่งบังคนอื่นก็เท่านั้น
เด็กหนุ่มยิ้มพร้อมกับเกาท้ายทอย เขารู้จักเธอนานแล้วแต่ไม่เคยคุยด้วย แน่นอนว่าต้องรู้จักเพราะเพื่อนสนิทอย่างวิทยาแกล้งเธอเป็นประจำ แต่อีกชื่อเสียงที่รู้จักนั่นคือเธอเรียนเก่ง หลายครั้งที่อยากหาโอกาสพูดคุยเพื่อขอเทคนิควิชา แต่ก็ไม่เคยว่างจากงานที่อาจารย์มอบหมายนอกเหนือจากเรียน
“เล่นบอลไหม ระหว่างรอแม่มารับไง”
“เราเล่นไม่เป็น”
“ไม่ยากหรอก เป็นการออกกำลังกายด้วย เอาไหม!”
“......” คนฟังเงียบ เพราะเธอไม่ชอบออกกำลังกาย เธออ้วน ไม่มีคนอ้วนคนไหนชอบออกกำลังกายให้ตัวเองตัวเหม็นไปมากกว่าเดิม หรือเหงื่อออกให้รู้สึกน่ารังเกียจ
“โอเค ไม่เล่นก็ได้ แล้วเธอจะนั่งรอเฉย ๆ เหรอ ?”
“เราจะทำการบ้าน”
“งั้นเราทำด้วย เราก็ยังไม่ได้ทำ ไอ้วิทชวนเราเล่นบอลซะก่อน” ยูรินมองชายตรงหน้านิ่ง หลายปีที่เรียนที่นี่ เธอนั่งรอคนเดียวมาตลอด แต่ทำไมวันนี้มันถึงเปลี่ยนไป เธอกำลังจะมีคนมานั่งทำการบ้านเป็นเพื่อน
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น