หลับแล้วรึ

 ดวงตาคู่เฉี่ยวลืมขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กข้างๆหลับสนิทไปแล้ว เขาค่อยๆเอื้อมหยิบตู้ปลา ที่ข้างในใส่ชุดออกซิเจนกับหินสีสวยเอาไว้ สองเท้าค่อยๆก้าวเดินทิ้งน้ำหนักเบาๆ พาเขาเดินออกนอกห้อง มือข้างขวากอดตู้ปลาเอาไว้ มือซ้ายถือขันน้ำที่มีเจ้าปลาตัวน้อยใหญ่เวียนว่ายแทบไม่ไหว อย่างถนุถนอม พวกมันทิ้งตัวอ้าปากผงาบๆ คล้ายจะขาดอากาศหายใจ

ห้าววววว~.

คิมหันต์ ชายหนุ่มที่พึ่งปฏิเสธกลับไปกับการติดสายออกซิเจนให้เจ้าปลาพวกนี้  ตอนนี้เขานั่งอยู่คนเดียวที่หน้าทีวี ใช้คมมีดตัดสายออกซิเจนให้สั้นลงแล้วหย่อนลงในน้ำที่เตรียมไว้ หินสีสวยถูกวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ไม้ประดับจำพวกพืชน้ำถูกหย่อนลงในตู้อย่างเบามือ

เจ้าตัวสีส้มที่กำลังน๊อคน้ำ มันเป็นตัวที่เมษารักที่สุด คิมหันต์ใช้มือช้อนมันขึ้นอย่างถนุถนอมก่อนจะค่อยๆหย่อนลงในตู้ ออกซิเจนอ่อนๆถูกเปิดขึ้นส่งผลให้มีฟองพวยพุ่งขึ้นเหนือผิวน้ำ ร่างสูงนั่งท้าวคางเฝ้ามองปลาตัวน้อยที่กำลังฟื้นตัว ไม่นานนักมันเริ่มแหวกว่ายอยู่ในตู้ หางและคีบสะบัดไปมา เมื่อเห็นอย่างนั้นว่ามันฟื้นตัวได้ เจ้าตัวที่เหลือถูกเทลงไปให้อยู่ด้วยกันกับเจ้าตัวสีส้ม

 ง่วงแหะ เวลาตี3ผมควรจะง่วงในรถเพราะพึงกลับจากเที่ยวไม่ใช่มานั่งง่วงข้างตู้ปลา ขี้เกียจเข้าห้องแล้วตอนนี้ นอนเฝ้าปลามันนี่แหละ ใช่ครับความง่วงไม่เคยปราณีใคร ไม้กระดานผมก็นอนได้ ไม่ปงไม่ปูที่นอนมันแล้ว ว่าแต่...หมอนั่นล้างแผลยังนะ เห็นอยู่ว่าลึกจนเห็นเนื้อขาว ลุกไปดูซักหน่อยคงดี 

ใบหน้าหวานนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ใต้ผืนผ้าห่ม คิมหันต์เปิดไฟจากจอสมาร์ทโฟนของเขาเพื่อเพิ่มแสงสว่างแทนการใช้ไฟในห้อง มือหนาค่อยๆเปิดผ้าห่มเบาๆ เผยเห็นนิ้วชี้ที่มีคราบเลือดแห้งกรังติดอยู่ เขาค่อยๆใช้นิ้ววนลูบที่ปากแผลเบาๆเกรงว่าอีกคนจะเจ็บ ทางด้านขวามือมองเห็นตู้ยาเขาเดินไปเปิดมันออก หยิบชุดผ้าก๊อต และเบตาดีนมาวางไว้ข้างตัว ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหัวเมื่อมองคนที่หลับอยู่

"อื้อ!!"

 เมษาสะดุ้งเล็กน้อยส่งเสียงครางเพราะรับรู้ถึงความเจ็บปวดเข้าที่ปากแผล เมื่อมันถูกสัมผัสเบาๆด้วยมือของคิมหันต์ สำลีชุบเบตาดีนถูกโป่ะเบาๆไปที่ปากแผล ตามด้วยผ้าก๊อตสีขาวเขาบรรจงพันรอบนิ้วเรียวสวยนั้นอย่างเบามือ

คิมหันต์กระชับผ้าห่มให้คนตัวเล็กอีกครั้ง เมื่อเลิกผ้าห่มขึ้นเผยเห็นตุ๊กตาเด็กผู้ชายที่คิมหันต์ให้ไว้เมื่อตอนไปเที่ยวงานวัดด้วยการมา แขนเรียวเล็กโอบกอดตุ๊กตาไว้แน่น อดใจไม่ไหวที่จะมองใบหน้าหวานๆขณะหลับ แพขนตาช่ำเยิ้มเพราะคราบน้ำตาที่พึงผ่านการร้องไห้มาไม่นาน แน่นอนไม่ใช่ฝีมือใคร พระเอกของเราเองที่ทำให้เมษาต้องเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า แทนที่จะทิ้งตัวนอนด้วยแต่กลับสาวเท้าก้าวเดินออกจากห้อง เขาพูดเบาๆก่อนจะเดินพ้นออกจากประตูห้องไป

"โง่เอ้ย...กอดตุ๊กตาที่ฉันให้ทำไมกัน"

เช้าวันต่อมา 

เมษาตื่นขึ้นเพราะรู้สึกปวดตุ้บๆที่ปากแผล สายตาพร่ามัวกวาดมองไปรอบห้อง พื้นที่ที่คุ้นเคยกลับไม่พบตู้ปลาวางอยู่  แขนข้างขวายันขึ้นเพื่อพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอน แปลกใจที่ข้างกายไม่มีร่างสูงคนที่คุ้นเคยนอนอยู่ด้วย

ตู้ปลา หายไปไหนนะเมื่อไม่เห็นมันเลยตัดสินใจรีบลุกออกนอกห้อง คิมหันต์ก็ไม่อยู่ในห้องปกติเขาตื่นทีหลังผมตลอด เขาเอามันไปทิ้งรึเปล่า……….

 เมษาพยุงร่างกายที่ยังตื่นไม่เต็มที่ออกเดินสำรวจรอบบ้านจนมาหยุดที่หน้าทีวี ร่างสูงที่คุ้นเคยไม่ได้อยู่ในห้องแต่กลับมานอนคุดคู้นอนขดอยู่ข้างตู้ปลา แขนแกร่งสองข้างโอบกอดตัวของเขาเองเอาไว้แก้หนาว ขายาวคู่นั้นนอนขดเข้าหาลำตัว เมษาเห็นก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะข้างตัวร่างสูงมีตู้ปลาพร้อมชุดออกซิเจนตั้งอยู่ เจ้าตัวสีส้มกำลังสะบัดหางแหวกว้ายในน้ำกับเพื่อนของมันในตู้

"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคิมหันต์"

คนตัวเล็กตัดสินใจทิ้งตัวนอนลงข้างๆ ในขณะที่มีตู้ปลากลางกลั้นอยู่ เขาใช้นิ้วชี้ไปตามตัวเจ้าตัวสีส้ม จนสังเกตเห็นผ้าก๊อตที่ปลายนิ้วชี้ตัวเอง มันถูกปิดไว้พร้อมสำลีสีขาว ใบหน้าหวานๆยิ้มออกมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว เขาเลื่อนมือไปลูบที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าที่กำลังหลับสนิท สัมผัสได้ถึงความเย็นบนใบหน้านั้น

ห่วงคนอื่นทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้างนะ มานอนข้างนอกแบบนี้แทนที่จะเอาผ้าห่มมาห่ม

มือเรียวสวยยังคงลูบไล้ไปที่ใบหน้าหล่อเหลานั้น นิ้วเรียวเลื่อนมาที่สันกรามเขาสัมผัสมันเบาๆซ้ำ จนกระทั่ง………………….

[!!!!!!!!!!!!!!!!!] 

"ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ย...ว่าไม่ให้กวนเวลาฉันหลับน่ะ"