หลังจากกลับจากงานวัด

"นี่ ติดสายออกซิเจนเป็นมั้ย จะติดให้ปลาน่ะ"

เมษาเดินยกตู้ปลาขนาดเล็กในนั้นมีก้อนหินสีสวยกับชุดออกซิเจนที่ถูกบรรจุอยู่ในถุงพลาสติก ใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขเพราะกำลังได้สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ ถึงจะเป็นแต่ปลาธรรมดาก็เถอะ เขาเดินหาคิมหันต์ที่กำลังผ่อนคลายด้วยการนั่งดูภาพยนตร์เรื่องโปรดอยู่หน้าทีวี

"เป็น แต่ฉันไม่ใช่คนใช้"

ร่างสูงที่นั่งชันเข่าข้างเดียว มือข้างขวาคีบบุหรี่ขึ้นสูบมันก่อนพ่นควันสีขาวออกมา เขาใช้ตาเฉี่ยวคู่นั้นปรายตามองเมษาที่ยืนขอร้องให้ช่วยทำในสิ่งที่ทำไม่ได้

จากใบหน้าที่สดใสตอนนี้ดวงตาของเขาเอ่อไปด้วยหยาดน้ำตาแต่พยายามกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหล ริมฝีปากถูกเม้มไว้แน่นไม่ให้เสียงสะอื้นเร็ดรอดออกมา สองเท้าพาเขาเดินให้ออกห่างจากคิมหันต์

22.00 น

กว่าหนังจะจบ เวลาเลยผ่านไปสี่ทุ่มตรง จังหวะเดียวกันที่คิมหันต์เดินเข้าห้องมาเพื่อเตรียมตัวนอน ของเหลวสีแดงสดไหลซึมออกจากปากแผลของคนตัวเล็กที่นั่งขมักเขม้นติดสายออกซิเจน มันไหลออกมาจากปลายนิ้วชี้ข้างซ้าย ความเจ็บปวดจากปากแผลทำให้เมษาต้องหนิ่วหน้า ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

"กึด!!!/ โอ้ย..."

"เห้ยอะไรน่ะ!!!!"

ว่าแล้วยังกับหนังน้ำเน่าตามหลังข่าวค่ำต้องมีฉากมีดบาดครับท่านผู้อ่าน

"จะตัดสายออกซิเจนมันยาวเกินไป"

"มันมืดแล้วฉันว่านายควรนอน ไปล้างแผลแล้วปิดไฟซะ ฉันง่วง เข้าใจมั้ย"

"ไม่ได้ มันตายไปสองตัวแล้วเพราะไม่มีออกซิเจน ตัวสีส้มที่ผมชอบก็ว่ายไม่ไหวแล้วด้วย"

"ฉันพูดไม่ชัดรึไง"

"..........." 

"อีกอย่าง เลือดนายจะเปื้อนผ้าห่มฉัน ฉันไม่ชอบให้ที่นอนฉันสกปรก"

เรื่องราวคำสนทนาต่างๆเหมือนเกิดขึ้นและผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ายืนกอดอก คิ้วขมวด ท่าทางไม่พอใจ เมษาเงียบนิ่งนั่งก้มหน้าและเก็บข้าวของที่วางกองเต็มที่นอน ทั้งตู้ปลา หินสีสวย และชุดออกซิเจน เขารู้อยู่เต็มอกว่าเวลานี้มันไม่ใช่เวลาอันสมควรที่จะมาทำเรื่องแบบนี้ ใช่พวกเราควรจะนอนได้แล้วเมื่อเก็บข้าวของเสร็จเมษาดันมันไว้ที่หัวนอน ปลาตัวน้อยใหญ่ว่ายวนอยู่ในขันน้ำ เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อย คิมหันต์ตบไปที่สวิตไฟข้างกำแพงห้อง ภายในห้องตอนนี้มืดและเงียบสนิท ทั้งสองทิ้งตัวลงนอนลงบนที่นอน ต่างคนต่างหันหลังให้กัน

"ทำให้หน่อยไม่ได้หรอ"

สิ้นเสียงข้อร้องเอื่อยๆของเมษาที่เอ่ยขึ้นจากที่นอนอีกฝากฝั่งข้างหลังคิมหันต์ดวงตาคู่เฉี่ยวที่หลับสนิทลืมขึ้น เขารับรู้และเข้าใจในสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามพูดและขอร้อง แทนที่จะเอ่ยปากตอบไปแต่สิ่งที่เมษาได้รับคือความเงียบงัน ร่างสูงนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ใต้ผืนผ้าห่มสีขาวสะอาด เขานอนคุดคู้ซุกใบหน้าไว้ในนั้นเห็นเพียงไรผมที่ปลิวไหวอยู่นอกผ้าห่ม

"......."       

ตอนนี้ง่วงก็คือง่วง คนง่วงก็ต้องนอนไม่ใช่มานั่งทำอะไรเพื่อคนอื่น

 1โหวต 1 ถูกใจ 1 Comment เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนได้เยอะเลย 

10.01.16