รักสุดท้ายนายบ้านนอก [NC20+] (อ่านฟรี)

เช้าของวัน

อื้ออออหลับสบายเหมือนกันอากาศที่นี่ดีกว่าที่กรุงเทพเยอะ สภาพแวดล้อมก็ดี แถวบ้านผมเช้ามาป้าข้างบ้านก็ด่าหลานแล้ว

คิมหันต์ตื่นขึ้น บิดขี้เกียจเป็นการยืดเส้นยืดสาย ใบหน้าของเขายังคงงัวเงียมือข้างขวาควานหาหยิบผ้าขนหนูแล้วสะบัดมันเอามาพาดบ่า เตรียมอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวในตอนเช้า

ห้องครัว

 "มากินข้าวสิ"

ภาพของเด็กหนุ่มที่วันนี้สีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีผิดปกติ ดวงตาคู่นั้นดูสดใสรอยยิ้มที่ออกมาจากริมฝีปากนั้นดูแปลกตาต่างจากวันอื่น

อารมณ์ดีจนน่าหมั่นใส้

"มีไรบ้างล่ะ"

ร่างสูงยืนกอดอกพิงเสา สายตามองไปที่อาหารเช้ามื้อนี้ กลิ่นมันหอมเตะจมูก ปลาตัวใหญ่ทอดสีเหลืองทองทอดกรอบวางอยู่ในจาน พร้อมเครื่องเคียงเป็นผักสด น้ำพริกเผา

"พอกินได้รึเปล่า"

เมษาเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตรงหน้าสีหน้าไม่โอเคกับอาหารเช้ามื้อนี้

"ไม่ชอบกินปลา กลัวก้าง"

ปากเอ่ยไม่ชอบแต่ก็เดินตามมาทิ้งตัวลงนั่งเพื่อพร้อมทานอาหาร เขานั่งมองเมษาใช้ช้อนตักเนื้อปลาสีขาวออกเป็นแว่นๆ ควันขมงลอยออกจากชิ้นปลาชิ้นขาวฟู

"ส่วนของคุณ"  

เมษาตัดตักชิ้นเนื้อปลานั้นแล้วนำมาวางไว้ในจานของคิมหันต์ อย่างที่ใบหน้าในวันนี้ยิ้มแย้มผิดแปลกจากทุกวัน ช่วงเวลาอาหารเช้าหมดปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองแยกย้ายไปทำสิ่งที่ตัวเองควรทำ

   ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังทอดมองไปยังทุ่งหญ้าทุ่งนาตรงหน้าสายตาเหม่อลอยมองออกไปโดยไม่มีจุดหมายต้องหยุดชะงักลง เมื่อสมาร์ทโฟนในกระเป๋าเสื้อสั่นขึ้น

‘‘พ่อ’ ชื่อของปลายสายปรากฏที่หน้าจอ

"โทรมาจะโอนเงินมาให้หรอ"  ชายหนุ่มพูดเย้าแหย่ผู้เป็นพ่อที่ปลายสาย

"เป็นไงไอ้ลูกชาย กับหนูเมษาสนิทกันรึยัง" 

"พ่อเลี้ยงผมมาไม่รู้หรอว่าผมเลือกคบเพื่อนแบบไหน"

"ฮ่าาาๆซักวันแกจะชอบเขา" เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้น

"โน!!!"  คิมหันต์กรรโชกเสียงก่อนจะกดวางสายผู้เป็นพ่อ

จบบทสนทนาในสายก็เอนหลังนอนเล่นที่หน้าบ้าน ร่างสูงนอนหงายหนุนข้อมือตัวเองที่รองรับศรีษะของตนไว้ ดวงตาเฉี่ยวคู่นั้นกำลังปรือ มันพร่ามัวไปหมดไม่นานนักดวงตาคู่นั้นก็หลับสนิท

19.00 น.

"เห้!จะไปไหนน่ะ"

คิมหันต์งัวเงียลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอยู่บริเวณที่เขานอนเล่นจนงีบหลับไปเมื่อกลางวัน     

"อ้อ ที่วัดมีงานวัดน่ะว่าจะไปซักหน่อย"          

  เมษาตอบพรางยิ้มปลายนิ้วชี้ไปที่งาน เมื่อมองจากทางบ้านเห็นแสงไฟติดประดับระยิบระยับ

"ทำไมไม่ชวนฉัน"

ได้ยินอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวยืนกอดอกพิงเสา หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่คนตรงหน้า

"ผมคิดว่าคุณคงไม่ชอบ" 

 เมษาตอบพรางก้มหน้าเพราะไม่คิดว่าจะทำให้เขาหงุดหงิด

"ฉันไม่เคยไป จะรู้ได้ไงว่าฉันไม่ชอบ" 

   งานวัด

แสงไฟระยิบระยับประดับประดาอยู่ตรงหน้า ทั้งแสงสีส้มอ่อน สีฟ้าสด ที่มีความสวยงามในแบบของมัน เสียงคนคุยกันจ้อแจ้ มีทั้งเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่มากมายเดินเที่ยวกัน เสียงพ่อค้าแม่ขายตะโกนโวยวายเพื่อโฆษณาขายของของตัวเอง โป๊ะ!!!! เสียงลูกโป่งแตกดังขึ้นจากทางด้านขวา มันคือร้านปาโป่งเพื่อรับของรางวัล  คิมหันต์เงยหน้าขึ้นมองชิงช้าสวรรค์ตรงหน้าซักพักมันถูกประดับด้วยหลอดไฟพันกระดาษแก้วหลากสีมากมาย พรางคิดว่าแท้จริงแล้วที่นี่มีอีกหลายอย่างที่เขาไม่เคยพบเคยเห็น สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณกว้างมองเห็นกลุ่มเด็กกำลังนั่งมุงร้านตักปลาที่ทำจากไม้กระดาษ

 น่าสนุก

"5ไม้20 เองหรอเมษานั่งรอหน่อยสิฉันจะไปตักปลา"

คิมหันต์ฉุดดึงข้อมือเมษาเบาๆ เขาทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ มองปลาตัวเล็กตัวใหญ่แหวกว่ายไปมาในน้ำ บางตัวสีส้ม สีขาว สีดำ บางตัวอ้วนบางตัวผอม

"เอาตัวสีส้มๆสิ น่ารักดี ตัวนี้ๆ" 

เมื่อเห็นเจ้าตัวที่น่ารักถูกใจ เมษาใช้นิ้วชี้ไปตามตัวของปลาตัวสีส้มที่กำลังแหวกว่ายในน้ำ คิมหันต์เห็นอย่างนั้นจึงค่อยๆหย่อนไม้ช้อนปลากระดาษลงในน้ำ มันบางจนสามารถมองเห็นทะลุผ่านได้

‘ฟื้บบบ!!! จ๋อม’

ปลาตัวสีส้มถูกคิมหันต์ช้อนขึ้นด้วยไม่ช้อนปลาที่ทำขึ้นด้วยกระดาษบาง                                    

"ได้แล้วๆ!!!!!เย้!!" 

เสียงหวานเจื้อยแจ้วตะโกนขึ้นสองมือคว้ากอดแขนข้าซ้ายของคิมหันต์คนที่ถือแก้มน้ำกับไม้ช้อนปลากระดาษอยู่ แก้มเนียนกำลังซุกพิงแขนและยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"แม่จ๋าๆ พี่ชายคนนั้นตักปลาให้แฟน"

เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักมัดผมแกะสองข้างสวมชุดกระโปงจูงมือแม่ด้วยมือซ้าย มือขวาชี้มาที่คิมหันต์ที่กำลังยื่นถุงลูกปลาให้เมษา

 ยัยเด็กบ้าเอ้ย….

เขาได้ยินเด็กแก่แดดผูกแกะสองข้างพูดจาพาไม่เข้าหูอยู่ข้างหลัง แต่กลับไม่ได้สนใจซักเท่าไรเขาหันมาตรงหน้าแล้วยื่นถุงลูกปลาให้เมษา ในนั้นมีปลาตัวน้อยใหญ่ว่ายอยู่ หก ถึง เจ็ดตัว

"อ่ะ ฉันให้" 

"อื้มม ขอบคุณ"

ใบหน้าหวานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับแค่ปลาหกเจ็ดตัวในถุง ความน่ารักแบบนี้มักเกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ขอซื้อสายไหมหน่อยนะ"

มือบางเรียวจูงมือคนร่างสูงอย่างลืมตัว ทั้งคู่วิ่งไปที่ร้านสายไหมด้วยกัน ถึงแม้สิ่งที่เขาทำนั้นสร้างความไม่พอใจให้ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรซักนิด

"หึ.........."

คิมหันต์ยืนกอดอกมองเมษาที่กำลังต่อแถวซื้อขนมหลอกเด็กที่เรียกว่าสายไหม มันมีรูปร่างฟูฟ่องเหมือนก้อนเมฆ คนตัวเล็กชี้ไปที่กระปุกสีชมพู คนขายเปิดฝากระปุกโรยไปทั่วถังใช้ไม้เกี่ยๆข้างในซักพัก สายไหมสีชมพูก็ฟูพันขึ้นรูปเป็นก้อนกลมๆเต็มไม้

"กินมั้ยอร่อยนะ"

เมษาวิ่งมาตรงหน้าพร้อมสายไหมในมือเขายื่นให้คิมหันต์กินมันก่อน

"ไม่"

ตอบนิ่งๆก่อนสะบัดหน้าหนีแล้วเดินนำหน้าไป

ให้ตายเถอะโตแล้วจะมายืนกินไอ้น้ำตาลก้อนเรื่องน่าอายแบบนั้นผมไม่ทำหรอก

"แก้มเลอะ" 

"อื้ม" 

เมษาได้ยินจึงรีบยกมือขึ้นปัดๆที่แก้มตัวเอง หวังจะเช็ดสายไหมสีชมพูนั้นออก แต่ดันทำให้มันยิ่งเลอะมากขึ้นกว่าเก่า ใบหน้าไร้เดียงสา แววตาที่สดใสไม่รู้ว่าแก้มของตัวเองนั้นเลอะยิ่งกว่าเดิม ร่างสูงเห็นแบบนั้นเขาจิ๊ปากเบาๆ ขมวดคิ้วหนิ่วหน้าอีกครั้ง เขาจับใบหน้านั้นอย่างเบามือ หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเช็ดไปที่พวงแก้มนุ่มนิ่มนั้น

"ขอบคุณนะ"  

เลือดฝาดผุดขึ้นที่พวงแก้มทั้งสองข้างอีกครั้ง เขาได้แต่ก้มหน้าหลบความเขิลอายยนั้นไว้

"ฉันแค่ไม่ชอบคนสกปรก"

ร่างสูงพูดจบเขากลับหลังหันเดินนำหน้าเมษาไป ส่วนสูงที่โดดเด่น ผมรองทรงสูงที่สังเกตเห็นได้ชัด ทำให้ในสายตาเมษานั้นถึงแม้จะยืนอยู่กลางผู้คนมากมายกลับเห็นคิมหันต์ชัดเจนเพียงคนเดียว

ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่..ผมคิดว่าเขาใจดีนะ ต่างจากวันแรกที่เจอกัน 

"ฉันจะเลี้ยงแกอย่างดีเลยปลาน้อย" 

เมษาหยุดเดินมัวแต่เหม่อลอย เขาเอามือจิ้มๆถุงลูกปลาเป็นการหยอกล้อกับปลาที่คิมหันต์ช้อนมาให้เมื่อครู่

"มัวยืนทำอะไรของนาย ฉันเห็นร้านยิงปืนแลกตุ๊กตา ไปยิงกันมั้ย"

เสียงคุ้นหูเสื้อผ้าคุ้นตาของใครคนนึงเดินย้อนมาหยุดตรงหน้าของเมษา

"อ่อ อื้มมม ไปสิ"

            ทั้งคู่มาหยุดที่ร้านยิงปืนแลกตุ๊กตา บนชั้นวางมีตุ๊กตาตัวเล็กนับร้อยตัว สีสันแตกต่างกันไปให้ผู้คนเลือกเอาว่าจะยิงตัวไหน ที่พื้นเกลื่อนกลาดไปด้วยปลอกจุกยางที่เอาไว้สวมปลายกระบอกเพื่อยิงตุ๊กตาให้หล่นลงผืนผ้าที่รองรับ คิมหันต์ถือกระบอกปืนชันศอกขึ้นตั้งฉากกับกลางลำตัว สายตาทาบทางไปที่ปลายกระบอกจ่อไปที่จมูกตุ๊กตา ปัง !!!! ปัง !!!.... แรงอัดลมส่งมาที่ไกลปืนทำให้ปลายผมของเขาพัดปลิวไหวเบาๆ ตัวแล้วตัวเล่าที่ตกใส่ผืนผ้าที่รองรับ

  "73 74 75 เจ็บสิบห้าตัวเลือกตุ๊กตาเลยครับพี่" 

เมื่อเลือกตุ๊กตาตัวที่ถูกใจได้และคิดว่าเหมาะกับคนที่ยืนกินสายไหมอยู่ข้างๆ เขาชี้ไปที่ตุ๊กตาเด็กผู้ชายสวมกางเกงสีชมพูอ่อน

"ตัวกางเกงสีชมพูครับ"

ร้องบอกกับเจ้าของร้าน เมื่อเจ้าของร้านถือมาเขารีบรับมาแล้วยื่นให้คนข้างๆ

" ถือซะ" 

"ให้หรอ" 

เมษายืนงงๆ ใช้นิ้วชี้ชี้เข้าหาตัวเอง อ้าปากหวอ ดวงตาเบิกกว้างนิดหน่อยเพราะแปลกใจ เมื่อคิมหันต์ยื่นตุ๊กตาให้เขา

"ฉันแค่ไม่ชอบเล่นตุ๊กตา"

"ขอบคุณนะ"

 "แม่จ๋าๆ พี่ชายคนที่ช้อนปลาเก่งๆยิงตุ๊กตาให้แฟนอีกแล้ว"

 วอท วอทอีสยิงตุ๊กตาให้แฟน ยัยเด็กบ้า

"พี่ชายๆ แฟนพี่ชื่ออะไรคะ" 

แน่นอนว่าเป็นเด็กสาวคนเดียวกับที่แซวเขาทั้งสองตอนช้อนปลาให้กัน แววตาไร้เดียงสาเด็กน้อยยืนบิดไปมาอย่างเขิลอาย พร้อมกับชี้นิวไปที่เมษา

"เดี้ยวก็จับกินตับซะหรอก ไปหาแม่ไป!!!"

 คิมหันต์ยืนท้าวเอวก้าวขาไปข้างหน้าเพื่อเดินไปหาเด็กน้อย แกล้งทำคิ้วขมวดจัดแจงดึงขากางเกงแล้วนั่งยองๆ พร้อมพูดกระซิบออกรอดไรฟัน

"แม่จ๋าาาาา ผีจะกินตับบบบบ" 

ฮ่าๆวิ่งหนีร้องไห้ไปแล้วครับ ผมแหย่ไปงั้นแหละจริงๆรักเด็กจะตาย

"แกล้งน้องทำไม ร้องไห้เลยเห็นมั้ย"

1 โหวต 1 ถูกใจ 1 Comment เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนได้เยอะเลย 

09.01.16