LOVE MISCREANT พันธะร้าย..ทำลายรัก

LOVE MISCREANT : CHAPTER 5 

สามสี่วันมานี้ทิมและวูฟต่างพากันเคลียร์งานที่คาสิโนจนไม่มีเวลาส่วนตัวกันสักเท่าไหร่ เพราะบัญชีและเอกสารรายได้นำเข้าทำให้ทิมต้องคุมเข้มทุกอย่าง ดูเหมือนว่าการทำงานให้แด๊ดจะทำให้ทิมลืมเรื่องเฟียน่าไปเลย แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาลืมเธอไปได้เลยสักครั้ง ใบหน้าหล่อโหดกำลังง่วนกับเอกสารพร้อมกับวูฟที่เปิดบัญชีรายรับรายจ่ายดู หมอนี่มันทำงานเก่งมากจนเขาทึ้งอาจจะเป็นเพราะว่าแด๊ดเขาไว้วางใจหมอนี่อย่างมากถึงได้ให้มาคอยคุ้มครองและช่วยเขาดูงานของคาสิโนที่เขาไม่เคยย่างกายไปเลยสักครั้งนอกจากแด๊ดของเขา

“จะมีงานวันเกิดของคุณ..”

“วันเกิด? ฉันนะเหรอ”

“ครับ คุณโทมัสโทรมาหาผมและให้ผมจัดการจัดงานวันเกิดให้คุณและเปิดคฤหาสน์ตระกูลเตชะภักดี เชิญบรรดานักธุรกิจและผู้ที่อยากจะร่วมลงทุนคาสิโนของคุณครับ”

“เหอะ แล้วไงล่ะแด๊ด..คิดจะทำอะไรของเขากัน” ทิมวางแฟ้มอย่างหงุดหงิด อันที่จริงเขาเป็นคนที่ไม่ชอบจัดงานวันเกิดของตัวเองสักเท่าไหร่และก็ลืมไปแล้วด้วยว่าวันไหน

“คุณโทมัสบอกว่า..อยากให้คุณได้เปิดหูเปิดตาและรู้จักผู้ร่วมลงทุนและบรรดาแขกที่จะมาที่นี่ครับ”

“ไร้สาระชะมัด ว่าแต่วันไหนล่ะวันเกิดฉัน?”

“อีกประมาณสองวันครับ นี่คุณจำวันเกิดตัวเองไม่ได้เหรอครับ?” วูฟมองทิมที่ส่ายหน้าไปมา จริงสิ? คนอะไรจะจำวันเกิดตัวเองไม่ได้ ทิมยักไหล่เพราะเขาไม่อยากจะจำมันหรอก..จำวันที่เขามีความสุขและเสียใจ วันเกิดเขามันเป็นวันแรกที่เฟียน่า..ยอมเป็นของเขาและเขาก็รักเธอเพราะเธอคือคนแรกและเขาก็คือคนแรกของเธอ ทำไมเขาจะจำไม่ได้ แต่เลือกที่จะไม่จำมากกว่า ทิมถอนหายใจออกมาแล้วมองตรงออกไปที่นอกหน้าต่าง..

“กาแฟมาแล้วค่ะพี่วูฟ..” น้ำเสียงใสๆ ดังขึ้นอย่างร่าเริงเรียกให้ทิมหันไปมองร่างบางที่ยิ้มให้กับวูฟ ตั้งแต่วันนั้นเธอเองก็หลบหน้าเขาตลอดจนเขาเองก็รู้สึก..แปลกๆ แต่ช่างสิ มันก็ดีแล้วนี้ที่ไม่ต้องมองหน้ายัยนี่! ไหมฟ้าเดินตรงมาหาทิมก่อนที่ใบหน้ายิ้มแย้มจะก้มหน้าลงแล้ววางกาแฟลงอย่างนิ่งๆ โดยที่ไม่มองหน้าเขา

“หน้าฉันมันเหมือนปีศาจหรือไง? ถึงได้ไม่กล้ามอง..”

“เปล่าค่ะ..ไหมแค่..” ใบหน้าหวานเงยหน้ามองเขาที่จ้องมองอยู่แล้ว จะให้กล้าสบตากับเขางั้นเหรอ? ก็ในเมื่อเรื่องวันนั้นมันยังคงติดตาเธอมาตลอด อีกอย่างเธอก็เปลี่ยนความคิดตัวเองแล้วว่าเขาคือคุณทิม ไม่ใช่พี่ทิมคนที่เธอเคยรู้จัก ทิมมองร่างบางที่มองหน้าเขานิ่งๆ

“ไหม..พี่ว่ากาแฟขมไปนะครับ”

“เอ๋? เหรอคะ..ไหมไม่รู้ว่าพี่วูฟชอบทานแบบไหน”

“พี่ชอบหวานครับ น้ำตาลสักสามช้อน..”

“อ่อได้ค่ะ เพราะไหมชงให้คุณทิมบ่อยก็เลยติด..” ทิมมองร่างบางที่เดินไปหยิบแก้วของวูฟออกจากห้องไป ก่อนจะจิบกาแฟที่เป็นรสชาติของเขาคือกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลและครีมเทียม สักพักร่างบางก็เดินเข้ามาพร้อมกับกาแฟแก้วใหม่

“นี่ค่ะ..มีคุกกี้ด้วยนะคะ ไหมทำเองเมื่อเช้าลองชิมดูสิคะ”

“อืม..อร่อยดีนะ ทำไมไม่ทำขายเลยล่ะครับ”

“ไหมก็อยากเปิดร้านนะคะ แต่ไม่ดีกว่า..เพราะไหมไม่มีเงิน”

“รู้ตัวก็ดี..” เสียงทิมดังขึ้นทำให้วูฟและไหมฟ้ามองเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ ทิมแสะยิ้มที่มุมปากก่อนจะมองไหมฟ้าด้วยสายตาที่เหยียดหยาม

“เพราะที่มีกินมีใช้ทุกวันนี้ก็เพราะเงินของแด๊ดทั้งนั้น..ยังจะมีหน้ามาขอเงินเขาใช้แบบนี้ มันไม่น่าอายไปหน่อยเหรอไหมฟ้า”

“ไหม..ขอโทษค่ะ”

“หึ เกาะเป็นปลิงแบบนี้..ลองขอแด๊ดสิคงจะยกให้หมดเลยละมั้งในเมื่อสิ่งที่เธอต้องการคือการสูบเงินของตระกูลเตชะภักดี”

“ไม่ใช่นะคุณทิม ไหมไม่ได้คิดแบบนั้น..”

“อ่อเหรอ..ไม่ได้คิดแบบนี้เหรอ แล้วเงินที่เข้าให้ใช้ทุกเดือนๆ เนี้ย ไม่ได้คิดเหรอ?” ไหมฟ้าน้ำตาคลอทันทีที่มองสายตาเหยียดหยามของเขา ทำไมคุณทิมถึงคิดแบบนี้กัน..วูฟที่มองทิมพูดจาถากถางไหมฟ้าก็เลยเอื้อมมือไปจับมือบางไว้แน่นจนเธอหันมามองเขาที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรนะครับ..ถ้าอยากเปิดร้านขนมจริงๆ พี่ยินดีเปิดให้”

“พี่วูฟ...”

“เงินของพี่..พี่หามาด้วยตัวเอง ถ้าไหมอยากยืมพี่ก็ให้ยืม..แต่ถ้าเป็นไปได้พี่เปิดร้านให้ฟรียังได้เลยนะ” วูฟยิ้มให้ร่างบางที่เริ่มยิ้มให้เขาออกมาแล้ว เขาไม่ชอบที่ทิมพูดจาแบบนี้กับเธอเพราะเวลาไหมฟ้าโดนทิมด่าว่า..วันทั้งวันเขาจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ นอกจากใบหน้าที่เศร้าสร้อยเท่านั้นและเขาก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ทิมมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่โกธรแค้นพร้อมกับกำหมัดแน่นทันที เหอะสำออยดีนี่ไหมฟ้า ทำให้วูฟสงสารขนาดนี้..ทำไมใครต่อใครก็พากันสงสารเธอกัน เพราะเธอหว่านเสน่ห์ไปทั่วใช่ไหม? หึร้ายจริงๆ ยัยเด็กเก็บมาเลี้ยง!!! ไหมฟ้าที่เห็นว่าทิมมองมาด้วยสายตาที่น่ากลัวเลยรีบบิดมือออกจากมือวูฟทันทีแล้วเดินออกไป วูฟที่เห็นแบบนี้ก็เลยก้มหน้าทำงานต่อแต่อีกคนกลับไม่มีอารมณ์ทำงานแล้วลุกขึ้นทันที

“ฉันจะไปสูดอากาศข้างนอก..นายก็ตรวจเช็คบัญชีไปก่อนแล้วกัน”

“ครับ” ทิมเดินออกจากห้องไปแล้วเดินตามร่างบางที่เดินหายไปในครัวก่อนจะตรงไปกระชากแขนบางทันทีจนไหมฟ้าเซซบลงกับอกหนาพร้อมกับเงยหน้ามองใบหน้าหล่อโหดที่ส่งสายตาอาฆาตมาให้เธอก่อนจะดันร่างบางไปติดกับตู้เย็นขนาดใหญ่

“อึก..ไหมเจ็บ..คุณทิมต้องการอะไรค่ะ?”

“ต้องการ? ทำไม..ฉันจะมาในครัวเนี้ยจะต้องถามหรือไงว่าฉันต้องการอะไร”

“ก็..ปกติคุณไม่เคยเข้ามาในครัว..” ไหมฟ้าก้มหน้าลงทั้งที่เจ็บข้อมือที่ถูกมือหนาบีบไว้อย่างแรง เธอไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้เพราะมันทำให้เธอนึกเรื่องวันนั้นที่เขาทำแบบนั้น มันทำให้เธอกลัวเขามากที่สุดในตอนที่เขาพันธนาการเธอไว้แบบนี้

“อ่อยวูฟยังไงล่ะ? หมอนั่นถึงได้ยอมลงทุนเปิดร้านขนมให้อะห๊ะ!!”

“ไหมเปล่า..พี่วูฟพูดเองและไหมก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้น”

“เหรอ? ไม่ต้องการเหรอ..หึฉันคงเชื่อละนะยัยปลิง!!”

“คุณทิม!!!”

“ทำไม? ตะคอกฉันงั้นเหรอ ได้..”

“คุณ..จะทำอะไร ปล่อยนะ!!”

“ปิดปากเธอไง!!!”

“อ่ะ อย่านะคุณทะ..อื้อ!!!” ทิมประกบจูบร่างบางทันทีก่อนจะกดข้อมือบางที่บิดมือไปมาก่อนจะใช้เข่ากดไปที่ขาทั้งสองข้างของเธอแล้วดุนดันลิ้นของตัวเองเข้าไปในโพรงปากที่เปิดกว้างเพราะเขากัดปากบางให้เปิดออก ลิ้นร้อนของเขากวัดเกี่ยวไปมาจนไหมฟ้าหลับตาลงหมดแรงที่จะดิ้นไปมา ทิมมองใบหน้าหวานที่น้ำตาไหลออกมาก่อนจะหลับตาลงเพื่อหลบน้ำตาของเธอแล้วดุนดันลิ้นกวาดเลียไปทั่วโพรงปากเพื่อตักตวงความหวานที่เขาไม่เคยได้ลิ้มลองที่ไหนมาก่อน มือหนาคลายมือออกแล้วเลื่อนลงโอบเอวบางให้ยกตัวสูงขึ้นก่อนจะผละจูบออกแล้วไล่ลิ้นไปตามซอกคอหอมทำรอยแดงไว้หลายจุด

“อื้ออ..พอแล้ว..คุณทิม..”

“อืมม..” ทิมไม่หยุดแต่กลับดันร่างบางให้นอนราบกับโต๊ะกินข้าวในครัวแล้วทาบทับร่างบางก่อนจะจูบปากเธออีกครั้งมือบางพยายามผลักร่างหนาให้ออกไปเพราะนี่มันในครัวถ้าใครมาเห็นมันจะไม่ดีต่อเธอแน่

“ปล่อยไหมคุณทิม..ฮึก..”

“ทำไม ทีกับฉันทำหน้าเหมือนคนจะตาย..ทีกับแด๊ด กับไอ้วูฟ คงจะชอบละสิแต่พอดีฉันเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงเพราะงั้นจะให้ฉันอ่อนโยนด้วยคงยาก!!!”

“ไหมไม่ได้..ฮือๆ คุณฟังไหมหน่อยได้ไหม??” ไหมฟ้าร้องไห้ออกมาก่อนจะมองเขาที่เงยหน้ามองเธออีกครั้งชะงักมือตัวเองที่กำลังจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวก่อนจะแสะยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมองคอนวลที่เป็นรอยแดงอย่างสะใจ

“ฟังอะไร? ฮึ..จะให้ฉันฟังอะไรจากปากของเธอล่ะไหมฟ้า”

“คุณทิม ไหมขอร้อง..อย่าทำแบบนี้กับไหมเลยค่ะ..ไหมไม่ใช่แบบที่คุณคิดหรือถ้าคุณคิดว่าไหมเป็นแบบนั้นคุณก็ควรไม่ทำแบบนี้อีก ถ้าสิ่งที่คุณพูดว่าไหมกับคุณท่านและพี่วูฟมีอะไรกันแล้ว คุณก็ควรหยุดทำแบบนี้”

“....”

“ในเมื่อไหมพูดเท่าไหร่คุณก็ไม่เคยเชื่อเพราะงั้น..คุณจะคิดยังไงไหมจะไม่ขอพูดแก้ตัวอีกเพราะถึงพูดไปคุณก็ไม่เชื่ออยู่ดี ไหมขอเถอะค่ะ..ไหมไม่ได้มีค่าขนาดที่คนอย่างคุณต้องลดตัวมาทำแบบนี้ ผู้หญิงของคุณมีสวยๆ รวยๆ ทั้งนั้น พวกเธอยอมเป็นของคุณโดยที่ไม่ขัดขืนเพราะฉะนั้นไหมขอนะคะ..อย่าทำแบบนี้กับไหมเลย” ทิมมองร่างบางที่ก้มหน้าลงก่อนจะเดินสวนเขาไปทันที ทิมถอนหายใจออกมาแล้วเสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างหงุดหงิด..เขาเองก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้ แต่ดีนี่ไหมฟ้า..กล้าพูดแบบนี้

“คิดเหรอว่าฉันจะสน..ขอกลืนคำพูดตัวเองแล้วกันนะ..เพราะต่อให้เธอโดนแด๊ดและวูฟแล้ว..ฉันก็จะเอา และจะเอาจนกว่าเธอจะทนไม่ได้ และไปจากที่นี่!!!” รอยยิ้มมุมปากของทิมบ่งบอกได้ว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ไหมฟ้าได้มีความสุขแน่ๆ สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการที่ยัยเด็กนี้กระเด็นออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เขารู้ดีว่าถ้าแด๊ดเขากลับมายัยเด็กนี้ก็จะทำตัวเองให้น่าสงสารและแด๊ดของเขาก็จะต้องหลงกลเล่ห์เหลี่ยมของยัยนี้แน่ เหมือนที่วูฟมันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมใครต่อใครถึงพากันหลงยัยเด็กนี้กันหมด ทิมเดินออกจากครัวแล้วเดินเข้าห้องไปทำงานต่อทันทีอย่างนิ่งๆ สงสัยคืนนี้คงต้องหาหญิงมาสนองเองซะแล้วละมั้ง.. ไหมฟ้าที่โดนทิมกระทำในครัวก็ออกมานั่งซึมอยู่ที่แปลงดอกไม้อย่างเศร้าๆ พูดให้คอแตกยังไงคุณทิมก็ไม่มีทางเชื่อเธอหรอก..แต่ช่างเถอะเขาเกลียดเธอมากนี่น่า เพราะผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ แต่อีกสองวันก็จะถึงวันเกิดเขาแล้วเธอตั้งใจจะทำเค้กให้เขาและที่สำคัญตอนนี้อากาศที่อเมริกาเริ่มหนาวแล้วด้วย เธอเลยคิดว่าจะถักผ้าพันคอไหมพรมให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดแค่คิดเธอก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่ก่อนทิมชอบที่จะเปิดของขวัญที่เธอทำให้เสมอๆ และชอบกินเค้กที่เธอกับป้าแพทช่วยกันทำ ทิมชอบกินเค้กครีมสดเพราะฉะนั้นเธอจะทำเค้กและผ้าพันคอ สองวันน่าจะมีเวลาทำทันนะ..ต้องไปซื้อไหมพรมก่อน เขาชอบสีดำเพราะงั้นเย็นนี้เธอจะไปซื้ออุปกรณ์มา ทันเท่าความคิดไหมฟ้ารีบตรงขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีพร้อมกับเดินออกมาจากห้องก็เจอกับวูฟที่ขมวดคิ้วมองเธอที่แต่งตัวได้น่ารักมาก ไหมฟ้าสวมเสื้อขนสีน้ำเงินเข้มกับกระโปรงบานๆ สีน้ำตาลสวมถุงน่องสีดำและผมสีน้ำตาลดำก็ปล่อยยาวลงมาพร้อมกับสวมหมวกไหมพรมสีขาว ช่างดูขัดตากับวูฟมาก

“จะไปไหนครับไหม..แต่งตัวซะเต็มเชียว”

“พอดีไหมจะไปข้างนอกนะค่ะพี่วูฟ..จะไปซื้อของหน่อย?”

“เหรอ แล้วไปยังไงครับ?”

“ก็เดินไปค่ะ เพราะของที่ไหมจะไปซื้อไม่ไกลเท่าไหร่”

“อืมงั้นพี่ไปด้วยดีกว่าได้ไหม?”

“พี่วูฟว่างแล้วเหรอค่ะ”

“ครับ รอพี่แป๊บนะ” วูฟยิ้มแล้วเดินเข้าห้องไปหยิบเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำออกมาสวมพร้อมกับกระเป๋าเงินก่อนจะมองไหมฟ้าที่ยืนยิ้มให้อยู่ ทั้งสองคนเดินออกมาโดยที่มีสายตาของใครบางคนมองมาอยู่

“จะไปไหนกันไม่ทราบ?” เสียงเข้มดังขึ้นก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปมองร่างสูงที่เดินออกมาจากหน้าห้องทำงานพร้อมกับกุญแจรถในมือ ทิมมองไหมฟ้าที่แต่งตัวไปข้างนอกอย่างนิ่งๆ ปกติเขาจะไม่ค่อยได้เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้สักเท่าไหร่

“ไหมจะไปข้างนอกหน่อยนะค่ะ..”

“เหรอ? วูฟแล้วนายล่ะ”

“ครับ ผมก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน”

“ไปพร้อมกัน?”

“คือ..”

“ครับ ผมจะไปซื้อของกับไหม..คุณมีอะไรหรือเปล่าครับ?” วูฟมองทิมที่หรี่ตามองเขาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์และเลื่อนสายตามามองคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่

“แล้วเรื่องงานวันเกิดฉันล่ะ จัดการแล้วงั้นสิ?”

“ครับ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว..พรุ่งนี้ทีมงานจะมาจัดตกแต่งคฤหาสน์เตชะภักดี และการ์ดเชิญผมก็จัดการแล้วเรียบร้อย คุณก็แค่เตรียมตัวออกงานก็เท่านั้นล่ะครับ” ทิมมองวูฟอย่างนิ่งๆ กับคำพูดที่อวดดีแบบนั้น หึอยากจะเล่นกับฉันงั้นเหรอไอ้วูฟ? อย่าคิดว่าเป็นคนที่แด๊ดให้ความสำคัญแล้วจะมาทำอะไรในคฤหาสน์นี้ได้นะ

“ไหมฟ้า..”

“ค่ะคุณทิม”

“จะไปไหน..ไปกับฉันสิฉันไปส่ง”

“เอ๋? แต่ว่า..” ไหมฟ้าตกใจกับคำพูดของทิมที่มองเธออย่างนิ่งๆ ก่อนจะมองวูฟที่ยืนมองหน้าทิมอย่างไม่เข้าใจ เขาคิดจะทำอะไรของเขากันแน่..สายตาแบบนี้ไม่ดีแน่

“ว่าไงล่ะ? หืม..”

“กะ ก็ได้ค่ะ..พี่วูฟ”

“ไม่เป็นไรไหม..ไปเถอะ” วูฟยิ้มให้ร่างบางที่ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป แต่ใบหน้าของทิมที่หันมาแสะยิ้มให้เขามันทำให้วูฟรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ ไหมฟ้านั่งรถเฟอร์รารี่สีดำของทิมออกมาจากตัวคฤหาสน์ก่อนจะมองทิมที่มีใบหน้านิ่งเฉย

“เดี๋ยวคุณทิม..ส่งไหม..เอ๊ะ?? คุณทิมค่ะเลยแล้วค่ะ”

“แล้วใครว่าฉันจะไปส่งเธอล่ะไหมฟ้า หึ”

“มะ หมายความว่ายังไงคุณทิม” ทิมหันไปมองร่างบางที่ทำหน้าตาตื่นตกใจ เขารู้ดีว่าเธอไม่เคยออกมาจากคฤหาสน์เลยสักครั้ง อย่างมากก็แค่ย่านการค้าแถวคฤหาสน์ที่ไม่ไกลมากเท่าไหร่..ทิมขับรถออกมาไกลมากจนไหมฟ้ากวาดตามองสถานที่ที่ไม่คุ้นเลย

“คุณทิม..คุณทิมจอด!!”

“จอดเหรอ ได้สิ..” รถเฟอร์รารี่จอดลงทันทีแถวๆ ย่านชุมชนที่แออัด ไหมฟ้ามองไปทั่วอย่างหวาดกลัวเพราะรู้ดีว่าเธอไม่เคยมาที่นี่และก็ไม่เคยมาไกลขนาดนี้

“ลงไปสิ..”

“คุณทิม ไหม..ไม่รู้จักที่นี่”

“เหรอแล้วไงล่ะ ฉันต้องสนหรือเปล่าล่ะ?”

“คุณทิม..ทำไม..”

“ก็เห็นหน้าระรื่นกับไอ้วูฟเลยนี่..ห่างกันบ้างก็ได้เดี๋ยวจะท้องขึ้นมาซะก่อน”

“คุณทิม!!!”

“ลงไปสิ กลับให้ได้ล่ะ..เพราะแถวนี้มาเฟียข้างทางมันเยอะ หึ”

“แต่..ฮึก..”

“ลงไป!!!” น้ำเสียงเข้มตะคอกจนเธอสะดุ้งก่อนจะเปิดประตูรถลงไปแล้วมองทิมที่แสะยิ้มให้เธอแล้วขับรถออกไปทันทีอย่างรวดเร็ว ไหมฟ้าถึงกับน้ำตาไหลทันทีกับสิ่งที่เขาทำ..ทำไม? ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วย เกลียดเธอมาขนาดนี้เลยเหรอ..ทั้งที่เธอรักเขามากที่สุด ทิมแสะยิ้มที่มุมปากมองกระจกหลังก็เห็นร่างบางยืนนิ่งอยู่แบบนั้น มันสมควรแล้วล่ะไหมฟ้า..มันสมควรแล้ว!!!

“ทิมค่ะ วันนี้ไปคอนโดแอนนะ..” ทิมนั่งกินเหล้าอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งอย่างนิ่งๆ โดยที่ไม่ได้สนใจหญิงข้างกายสักนิด เพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องที่ทิ้งไหมฟ้าไว้ที่ย่านมาเฟียข้างทางแบบนั้น แล้วจะคิดทำซากอะไรว่ะทิม..สมควรแล้วที่จะโดนอะไรแบบนั้น

“ทิม..เป็นอะไรหรือเปล่า? ดูใจลอยๆ”

“เปล่า..”

“เนี้ยแอนเพิ่งได้ยินข่าวมานะคะว่าที่ย่านมาเฟียข้างทางอ่ะ..จับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งได้ หน้าตาดีมากเลยนะคะ เห็นว่าส่งออกไปขายที่เรือแล้วล่ะ หึอยู่ดีไม่ว่าดีมาเดินหลงแถวนั้น สมควร” หัวใจทิมกระตุกทันทีก่อนจะผลักหญิงสาวที่นั่งอยู่จนล้มลงพื้นแล้วรีบออกจากผับขับรถไปที่ย่านมาเฟียข้างทางทันที..ห่าเอ๋ย!!! แล้วกูมาทำเหี้ยอะไรตรงนี้ว่ะ ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ยัยเด็กนั่นไปไกลๆ จากแด๊ดอ่ะ..แต่ทำความรู้สึกแปลกๆ มันถึงเกิดขึ้นในร่างกายของเขาแบบนี้ว่ะ..ทิม มึงเป็นอะไรกันแน่!!! ร่างหนาขับรถไปตามย่านมาเฟียข้างทางเรื่อยๆ กวาดตามองหาร่างบางที่เขาปล่อยทิ้งไว้ตอนเย็นจนตอนนี้มันเลยเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ที่แอนพูดจะจริงหรือเปล่า? โดนไอ้พวกนั่นส่งขายไปแล้วอ่ะ..

ตุ้บ!! มือหนาทุบลงที่พวงมาลัยอย่างแรงก่อนจะขับรถกลับคฤหาสน์ทันทีเพื่อเตรียมลูกน้องของเขาไปตามหาไหมฟ้า ร่างสูงเดินตรงเข้ามาในบ้านก็ต้องผงะกับร่างบางที่กำลังจัดอาหารอยู่บนโต๊ะ ไหมฟ้าหันมามองเขาอย่างตกใจแล้วก้มหน้าลงทันที..แต่ทำไมเขารู้สึกดีใจแปลกๆ นะที่เห็นยัยเด็กนี่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“คุณทิม..มาพอดีป้ากะแล้วว่าคุณทิมต้องกลับมาเวลานี้ มาทานข้าวก่อนดีกว่าหรือไงค่ะ?”

“ครับ..” ทิมเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะก่อนจะมองไหมฟ้าที่รินน้ำใส่แก้วให้เขา ดวงตากลมโตสบตากับเขาแต่ก็เลือกที่จะหลบสายตาเขาทันทีเพราะวันนี้เขาทำให้เธอเกือบแย่ถ้า..ถ้าไม่ได้พี่วูฟไปช่วยไว้ ใช่พี่วูฟที่ไปช่วยเธอไว้..

“ไหม..”

“พี่วูฟ..”

“ไปกินข้าวกันพี่จัดโต๊ะแล้ว เดี๋ยวจะหิววันนี้ก็โดนหลอกไปทิ้งไว้ที่ย่านมาเฟียข้างทางนี้” วูฟมองทิมที่วางช้อนลงอย่างแรงจนไหมฟ้าเดินไปจับแขนวูฟไว้แต่ก็ช้าไปเพราะทิมเดินมาประจันหน้ากับวูฟแล้ว

“หึเป็นอัศวินขี่ม้าขาวไปช่วย..ยัยกาฝากงั้นสิ?”

“ครับ เพราะผมมีหน้าที่ปกป้องไหมฟ้าตามที่คุณท่านสั่ง”

“เหรอ? หน้าที่..รวมถึงหน้าที่บนเตียงด้วยหรือเปล่า..”

“สมองของคุณคงคิดได้เท่านี้นะครับคุณทิม..ผมไม่เลวพอที่จะทำร้ายผู้หญิงที่บอบบางน่าสงสารแบบนี้ ได้ลงคอหรอกครับ” ทิมแสะยิ้มแล้วกอดอกมองไอ้ลูกครึ่งนี้ที่กล้าต่อปากกับเขาทั้งที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะเถียงเขาเลย มันคงคิดว่ามีแด๊ดให้ท้ายแต่ฝันไปเถอะ..ขนาดแด๊ดก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้ถ้าเขาคิดจะทำอะไร..

“ใช่..เพราะสมองฉันมันคิดแต่เรื่องใต้สะดือแบบนี้ตลอดล่ะ ทำไงได้ก็ฉันมันมีความต้องการสูงนี่น่า อย่างเช่นว่าถ้าเกิดอารมณ์ขึ้นมา..” วูฟมองทิมที่ส่งสายตามาหาร่างบางที่ก้มหน้าลงทันที ก่อนจะจับมือบางไว้แน่น..และนั่นยิ่งก่อไฟในตัวของทิมเป็นอย่างมากจนเขาเบ้ปากอย่างเหยียดหยาม

“นี่เอากันอ่ะ..ระวังด้วยนะจะท้องซะก่อน”

“คุณทิม!!!”

“ทำไมล่ะวูฟ ฉันพูดอะไรผิดล่ะ..ยัยกาฝากเนี้ยจอมอ่อยจะตาย อ่อยแด๊ดฉันจนหลงไปคนหนึ่งแล้ว..และนี่จะยังนายอีกเหรอ?”

“....”

“เฮ้ออ..แด๊ดกับนายนี่ชอบกินของเหมือนกันเลยนะ อร่อยไหมอ่ะ? เพราะบางทีรสชาติแบบนี้ฉันอาจจะลองกินบ้าง แต่มันจะเป็นยังไงนะ..เพราะกว่าจะมาถึงฉันมันคงจะเน่าไปแล้วล่ะ”

“คุณทิม..พูดอะไรควรให้เกียรติไหมบ้างนะครับ? อย่างน้อยเธอก็คือลูกบุญธรรมของคุณท่าน”

“ลูกบุญธรรมที่..ท้องชนกันนะเหรอ?”

“คุณทิม!!!”

“หึเดือดร้อนหรือไง? นายเองก็น่าจะรู้นะว่ายัยนี้อ่ะ มันผ่านแด๊ดฉันมาแล้ว..เลิกหวังเถอะว่ายัยนี้จะบริสุทธิ์” ทิมแสะยิ้มแล้วมองไหมฟ้าที่น้ำตาไหลออกมาทันทีแล้วกุมมือวูฟแน่น แต่วูฟกลับกำหมัดแน่นเพราะถ้าเขาทำอะไรทิมไป..คุณท่านอาจจะไม่พอใจก็ได้..แต่สิ่งที่เขาพูดมันช่างน่าโดนสักที และไอ้ใบหน้านี้อีกที่มันกวนเขามาก สายตาของวูฟมองไหมฟ้าที่ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดคิดดูถ้าวันนี้เขาไม่ตามไปจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง..ดีที่มาเฟียข้างทางแถวนั้นยังเป็นคนดีที่เห็นไหมฟ้าร้องไห้อยู่ก็พาไปนั่งรอเขาที่ป้ายรถเมล์ ไหมฟ้าเห็นเขาก็วิ่งเข้ากอดเขาทันทีก่อนจะพาเธอไปซื้อของและพากลับมาที่คฤหาสน์ เขาไม่คิดเลยว่าคนๆ นี้คือลูกชายของคุณโทมัสคนที่ดีกับเขา คุณโทมัสกับคุณทิมช่างแตกต่างกันมากเลยจริงๆ

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้?”

“แบบนี้? แบบไหนล่ะวูฟ เพราะฉันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วด้วย..อย่าถือว่าแด๊ดหนุนหลังนะ เพราะฉันไม่สนใครทั้งนั้นต่อให้เป็นแด๊ดก็ตามที!!!”

“....”

“ส่วนเธอยัยกาฝาก..ตราบใดที่เธอยังเป็นปลิงเกาะแด๊ดอยู่ ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยให้เธอเสวยสุขมาเป็นแม่เลี้ยงฉันหรอกนะ จำไว้ด้วย!!” ทิมผลักหน้าไหมฟ้าก่อนจะเดินขึ้นด้านบนไปทันทีอย่างหงุดหงิดส่วนไหมฟ้าที่ได้ฟังก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งจนวูฟต้องดึงร่างบางมากอดทันที ป้าแพททำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะห้าม..ทิมร้ายกาจเกินกว่าใครจะรับมือไหว และยิ่งคุณท่านไม่อยู่แบบนี้..มันยิ่งร้ายแรงมากในความคิดของป้าแพท วูฟประคองร่างบางไปที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง

“ขอบคุณค่ะพี่วูฟ..”

“ไหม ทำไมถึงไม่ไปอังกฤษกับคุณท่าน”

“....”

“คุณท่านบอกพี่ว่าไหมไม่ยอมไป..ทำไมล่ะไหม? ทำไมต้องอยู่ให้คุณทิมเขาทำร้ายด้วย” ไหมฟ้ามองวูฟที่มองเธออย่างไม่เข้าใจว่าเหตุผลอะไรกันที่ทำให้เธอต้องทนกับผู้ชายสารเลวแบบทิม มันเพราะอะไรกัน?

“แต่ก่อนคุณทิมไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกคะ..แต่มีบางอย่างที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป”

“เหอะเปลี่ยนก็เปลี่ยนสิ..ทำไมต้องมาทำร้ายไหมด้วย?”

“คุณทิม..เกลียดที่ไหมมาอยู่ที่นี่ เกลียดที่ไหมไม่มีหัวนอนปลายเท้า เกลียดไหมทุกอย่างไม่ว่าไหมจะทำอะไร” วูฟ มองไหมฟ้าที่มองมือตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองเขา ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาจนเขาเห็นแล้วสงสารจับใจ

“แต่ไหมก็อยากจะดูแลเขา..อยากให้เขากลับมาเป็นคนเดิม คนเดิมที่ไหมรู้จัก”

“....”

“ไหมรู้ว่าคุณทิมทรมานกับเรื่อง...ไหมรู้ว่าเขาเจ็บปวดแค่ไหนกับเรื่องที่เขาเก็บมานาน ไหมอยากดูแลเขาเพราะได้บอกกับคุณท่านไว้ ไหมอยากให้คุณท่านสบายใจ..เพราะคุณท่านเองก็เป็นห่วงคุณทิม เหมือนที่พี่วูฟห่วงคุณท่านถึงได้มาดูแลไหมและคุณทิมไงคะ”

“แต่มันไม่เหมือนกันนะไหม คุณทิมเขามัน.. เฮ้ออ”

“ช่างเถอะค่ะ ไหมทนได้..และไหมก็จะทนจนกว่าไหมจะไม่ไหวและวันนั้น ไหมก็จะไป..” และเลิกรักเขา? ใช่..ถ้าถึงวันที่เธอจะไปจากที่นี่เพื่อให้เขาสบายใจและมีความสุข เธอจะลืมว่ารักเขา..จะลืมว่ารักเขามากแค่ไหน แต่ตอนนี้ขอเวลาได้อยู่กับเขาก่อนที่คุณท่านจะกลับ ขอให้ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขา..ถึงแม้ชีวิตของเขาจะไม่มีเธออยู่ก็ตามที

“เฮ้ออ..พี่จะปกป้องไหมเองนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่วูฟ เราทานข้าวกันดีกว่านะคะ” วูฟมองร่างบางที่ยิ้มให้เขาก่อนจะกินข้าวกัน..เขารู้ดีว่าเธอรู้สึกยังไง? แต่เธอแค่เข้มแข็งผิดเวลาเท่านั้น วันไหนที่เธอออกจากขุมนรกนี้เมื่อไหร่เขานี่ล่ะจะเป็นคนดูแลชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอเอง

มาแล้วจ้าาา..ณ เวลานี้ อยู่ทีมใคร?

*ทีมเถื่อนโหด อย่างเฮียทิม

*ทีมน่าสงสาร อย่างไหมฟ้า หรือ 

*ทีมสุภาพบุรุษ อย่างเฮียวูฟ

รักใคร ทีมใครก็เลือกเอา? (ไรท์ทีมไหมฟ้านะ..T^T)

เม้นท์ โหวตให้กันเยอะๆ นะ กำลังใจที่ดีจริงๆ ที่จะมาอัพต่ออีก

อยากอ่านต่อต้องทำยังไง?? โหวต เม้นท์ 5555 ขอบคุณ รักลีดนะ

โหวตเยอะก็เจอกันเร็วเนาะ