คุณพิมพา
× 0
× 0
× 0
16.45
เมื่อแพรดาวเรียนเสร็จร่างบางเดินไปทางตึกคณะวิศวะเพื่อไปหาโดมินิค ถ้าให้เดาตอนนี้เขาคงวุ่นกับงานเขาอยู่เธอไม่อยากกวนเขาเลยเดินมาหาที่ตึกเลย แต่เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหนมือเรียวจึงกดโทรหาโดมินิคทันที
ตุ๊ด ๆ ๆๆ
"เรียนเสร็จแล้วเหรอ รอแปปนะเดี๋ยวไปรับ" คนปลายสายเอ่ยบอกทันที
"เดี๋ยว เอ่อ คือว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ตึกวิศวะแล้วอ่ะ " เสียงหวานบอกอุบอิบ
"อยู่ตรงไหน" ร่างสูงเอ่ยถามเสียงดุดัน ไม่อยากให้แพรดาวมาที่ตึกวิศวะเพราะเสือ ตะเข้ มันเยอะ ทำไมดื้อจังว่ะบอกให้รอที่ตึกบริหารก็ดันเดินมาหาเขาที่ตึกอีก
"อยู่ตรงหน้าตึก"
"อยู่ตรงนั้นรอ เดี๋ยวไปหา"
"อืม" พูดเสร็จก็กดวางทันที
หลังจากวางสายได้ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าหงุดหงิด จะหงุดหงิดอะไรกันนักกันหนา
"บอกให้รอทำไมไม่รอ" มาถึงก็ถามร่างบางด้วยเสียงดุดัน
"ก็ไม่อยากให้นายเสียเวลาไง " ร่างบางเอ่ยเสียงอ่อน
"ทีหลังไม่ต้องเดินมาหานะ มันไกล" คนตัวโตเอ่ยเสียงอ่อน แค่ได้ยินเสียงหวานใจก็อ่อนยวบโกรธคนตรงหน้าไม่ลงแล้ว
"อื้อออ แล้วนายทำงานเสร็จยัง"
"ยังเลย หิวมั้ย" คนตัวโตเอ่ย
"ยังไม่หิว รอได้ รีบไปทำงานต่อเถอะ" ศรีษะเล็กส่ายไปมา พร้อมบอกคนตัวโตให้รีบไปทำโปรเจคต่อ
โดมินิคพยักหน้าเข้าใจ แล้วกุมมือบางไว้ให้เดินตามเขาไป คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไร เท้าเล็กก้าวตามคนตัวโตไปเงียบ
"โอ้โหวว พามาเปิดตัวแล้วโว้ย" เมื่อมาถึงจุดที่พวกเขาทำงาน ซันก็เอ่ยแซวโดมินิคทันทีเมื่อเห็นว่ามีร่างบางตามมาด้วย
"ว่าแต่ว่า น้องแพรคนสวยสนใจไปกินข้าวกับพี่มั้ยจ๊ะ" แพนเพื่อนร่วมคณะเอ่ยถามคนตัวเล็กเพื่อแกล้งโดมินิค
"ยุ่ง หุบปากไปเลยพวกมึง" โดมินิคตะโกนด่าเพื่อน เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มก้มหน้างุด ขยับเข้ามาหลบหลังกว้าง แก้มนวลแดงระเรื่อ หึๆคงจะอาย
"โว๊ะะ มีหวงด้วยเว้ย" แพนแซว
"รีบทำงานเลยอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว " โดมินิคเอ่ยเสียงดุดัน แล้วพาแพรดาวไปนั่รอตรงโต๊ะหินอ่อนข้างๆๆ แล้วกลับไปทำงานต่อ
แพรดาวนั่งมองคนตัวโตทำงาน สีหน้าที่ดูจริงจัง มุ่งมั่น ยิ่งทำให้โดมินิคมีเสน่ห์ไปอีกแบบ เธอพึ่งเคยเห็นมุมนี้ของเขานะเนี่ย รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ
นั่งรอได้ไม่ถึงชั่วโมงคนตัวโตก็พาแพรดาวไปกินข้าว ร้านที่โดมินิคพาไปกินก็เป็นร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางธรรมดาแต่รสชาติไม่ธรรมดาเลย
"เดี๋ยวไปเอาของที่คอนโดก่อนนะ" เสียงเข้มเอ่ยบอกขณะขับรถกลับเมื่อกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ
"อืม" เสียงหวานตอบ ถ้าเป็นอาทิตย์ก่อนเวลานี้เธอคงวุ่นอยู่กับการทำงานที่ร้านพี่คะนิ้ง แต่ช่วงนี้เธอขอลาเตรียมอ่านหนังสือสอบ ว่าแล้วก็คิดถึงพี่ๆที่ร้านเหมือนกันนะเนี่ย
นั่งคิดเรื่อยเปื่อยได้ไม่นานคนตัวโตก็เลี้ยวเข้าคอนโดของเขา ร่างสูงคว้ามือเล็กมากุมไว้ให้เดินไปพร้อมกัน เมื่อถึงห้องโดมินิคก็เปิดประตูห้องทันที
"หืม " เสียงเข้มเอ่ยด้วยความแปลกใจเมื่อมีคนอื่นอยู่ในห้องเขา
"เซอร์ไพร์..." เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมปรากฎร่างคนสูงวัย
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีที่ทั้งสามเห็นหน้ากัน โดมินิคแปลกใจเล็กน้อยที่แม่เขามาหาเขาที่ห้องในเวลานี้
"จะมาทำไมไม่บอกล่ะครับคุณพิมพา" เสียงเข้มเอ่ยทำลายความเงียบพร้อมกระชับมือเล็กให้แน่นขึ้น
"แม่จะมาไม่ได้รึไง" พิมพาเอ่ยกับลูกชายตัวดีแต่สายตากลับจ้องร่างเล็กที่โดมินิคพามาด้วย
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เอ่อ แพรนี่คุณแม่ แม่ครับนี่แพรดาวว่าที่ลูกสะไภ้คุณแม่ครับ" โดมินิคเอ่ยเสียงผ่อนคลาย เขาก็คิดว่าจะพาแพรดาวไปให้แม่รู้จักอยู่แล้ว แบบนี้ก็ดีเหมืิอนกันจะได้รู้จักกันเร็วขึ้น
"สวัสดีค่ะ คุณป้า" ร่างเล็กเอ่ยพร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"สวีสดีจ๊ะ " พิมพาพอใจกริยาอ่อนหวานนอบน้อมของแพรดาว ลูกชายเธอก็สายตาแหลมคมใช้ได้นะเนี่ยที่เลือกแม่หนูคนนี้มาเป็นลูกสะไภ้ของเธอ แต่คงต้องพิสุจน์อะไรอีกสักหน่อย
"แล้วคบกันนานแล้วเหรอ" พิมพาเอ่ยถามทั้งคู่หลังจากที่ย้ายมานั่งกันที่โซนรับแขก
"สักพักแล้วครับ"
"อ่อ แล้วหนูแพรอยู่ปีอะไรแล้วจ๊ะ"
"เอ่อ อยู่ปีสามค่ะคุณป้า" เสียงหวานเอ่ยตอบ ร่างบางเกรงไปหมดไม่ได้เตรียมตัวและเตรียมใจมาพบแม่ของโดมินิคเลย
"เรียกแม่ซิจ๊ะ" พิมพาเอ่ยอย่างใจดี
"เอ่อ..." แพรดาวชะงักพร้อมหันไปขอความเห็นจากโดมินิค ใบหน้าคมที่มองเธออยู่แล้วพยักหน้าเชิงบอกให้เรียกตามที่แม่เขาบอกนั่นแหละ
"ค่ะ คุณแม่"
"แล้วหนูแพรเป็นลูกเต้าเหล่าใครจ๊ะ"
"เอ่ออ คือ"
"พ่อแม่แพรเสียหมดแล้วครับ อยู่ตัวคนเดียว" แพรดาวยังไม่ทันเอ่ยโดมินิคก็ชิงตอบก่อน แม่เขาคิดจะทำอะไรกันแน่
"อุ้ย แม่ขอโทษนะจ๊ะ ยังไงก็มาเป็นลูกสาวแม่แล้วกันเนาะ" พิมพาเอ่ยอย่างรู้สึกผิดที่ถามไป
"เอ่อ ขอบคุณค่ะ" เสียงหวานเอ่ยตอบ
"นี่จะไปทำอะไรก็ไป สาวๆเค้าจะคุยกัน" ตอนแรกว่าจะพิสุจน์อะไรสักหน่อย แต่เมื่อดูๆไปร่างบางก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเธอจึงล้มเลิกความคิดนั้นซะ แล้วหันมาไล่ลูกชายตัวดีให้ไปไกลๆ
"หึๆ อย่าแกล้งเมียผมนะครับ เดี๋ยวตื่นกลัวหนีผมไป คุณแม่อดมีลูกสะไภ้นะ" โดมินิคยอมอย่างง่ายดาย เพราะรู้ว่าแม่ของเขาไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น เขารักใครแม่ก็รักหมด ดูจากท่าทางแล้วคงเอ็นดูแพรดาวไม่น้อยเลยแหละ
"เอ๊ะเห็นแม่เป็นคนยังไงกัน" เอ่ยบอกลูกชายเสียงงอนๆ
"หึๆๆ คนสวยไงครับ"
แพรดาวนั่งเงียบฟังสองแม่ลูกคุยกัน ซึ่งมีเธออยู่ในหัวข้อสนทนาด้วย แต่เดี๋ยวนะลืมไปรึเปล่าว่าเธอยังนั่งอยู่ตรงนี้ เมื่อโดมินิคเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วก็เหลือแค่เธอกับแม่ของเขาสองคน ร่างบางเกรงจนไม่รู้จะทำตัวยังไง
