"ขอบคุณนะคะที่เตือน แต่คนอย่างโดมินิคเขาก็ไม่สนผู้หญิงที่เป็นแค่คู่นอนเหมือนกันแหละค่ะ แล้วอย่ามายุ่งเรื่องของแพรอีกนะคะ" ร่างบางเอ่ยเสียงฉุน เธอเองก็เริ่มมีน้ำโหแล้วเหมือนกันนะ

"เชอะ ฉันจะค่อยสมน้ำหน้าเธอละกัน" ยัยพี่นาเดียร์พูด

"เดี๋ยวค่ะ อย่าคิดว่าแพรไม่สู้คนนะคะ ถ้าครั้งหน้าพี่มาเรื่องแพรอีกแพรจะไม่ทนแล้วนะคะ" ร่างบางเอ่ยเสียงเข้ม รุ่นพี่ก็รุ่นพี่เถอะ

"เชอะ" ยัยนั่นพูดเสียงสะบัดพร้อมเดินหนีไป

"อย่าไปฟังยัยนั่นเลยแพร ความรักมันขึ้นอยู่กับแค่คนสองคนนะ อย่าเอาคำพูดของคนอื่นมาคิดให้รกสมองเลย" ป่านที่คอยกุมมือฉันไว้ตลอดพูดขึ้น

"อื้อ จะพยายามละกัน"

มีแวบหนึ่งที่แพรดาวเผลอคิดไปตามคำพูดของนาเดียร์ ผู้หญิงธรรมดาๆอย่างเธอคงไม่สามารถหยุดความเจ้าชู้ของโดมินิคได้หรอก คำว่ารักเราทั้งคู่ยังไม่เคยบอกกันเลย อย่าว่าแต่คำว่ารักเลยคำว่าชอบก็ยังไม่มีใครเอ่ยขึ้นมาบอกกันและกันเลย นี่มันคบกันประเภทไหนว่ะ แต่ช่างมันเถอะเธอยังเชื่อที่การกระทำมากกว่า เธอไม่โง่ให้ยัยพี่นาเดียร์มาปั่นหัวเธอเล่นหรอกไม่มีทาง!!

คะนิ้งคาเฟ่ 16.50 

เมื่อแยกจากป่านแล้วแพรดาวรีบไปเข้างานที่คะนิ้งคาเฟ่ทันที

"สวัสดีค่ะพี่คะนิ้ง พี่มะนาว" ร่างบางเอ่ยทักพี่ทั้งสอง

"จร้าา วันนี้น้องโดมินิครูปหล่อของพี่ไม่มาส่งเหรอจ๊ะ" พี่คะนิ้งเอ่ยถาม

เอาอีกล่ะเสน่ห์แรงเลยเกินไปไหนก็มีแต่คนถามหา

"เขาติดงานหน่ะค่ะเลยไม่ได้มาส่ง งั้นเดี๋ยวแพรไปช่วยโตโต้เสริฟอาหารก่อนนะคะ" เสียงหวานเอ่ยตอบ

ติ๊ดๆๆๆๆ พูดจบเสียงมือถือของแพรดาวก็ดังขึ้น เมื่อหยิบขึ้นมาดูคนโทรมาก็พบว่าคือโดมินิคนั่นเอง

"แหมๆๆ ตัวไม่มาแต่โทรมาคุมเชียว" พี่มะนาวเอ่ยแซวเมื่อรู้ว่าเป็นโดมินิค

ร่างบางได้แต่ยิ้มด้วยความเขินแล้วกดรับสายคนหน้าโหดทันที

"ฮัลโหล" เสียงหวานเอ่ย

"ช้า " เสียงเข้มเอ่ยดุดัน

"นี่รีบรับสุดๆแล้วนะ" แพรดาวเอ่ย

"อยู่ไหน ทำอะไร " ร่างสูงเอ่ยเสียงอ่อนลงเมื่อได้ยินเสียงแพรดาว

"อยู่ที่ร้านพี่คะนิ้ง กำลังจะเข้างาน" เสียงเอ่ยตอบ

"อือ เลิกกี่โมงเดี๋ยวไปรับ"

"สองทุ่ม แล้วงานนายเสร็จแล้วเหรอ"

"ยัง กำลังเร่งทำกันอยู่ " เสียงเข้มตอบ

"เดี๋ยวฉันกลับเองก็ได้นะ นายจะต้องไปคุมร้านอีกไม่ใช่เหรอ" เธอไม่อยากให้เขาเหนื่อยมารับเธอ

"ไปรับได้ อย่าดื้อ!!" โดมินิคเอ่ยเสียงดุดัน

"อืม .....กินข้าวยัง" เสียงหวานเอ่ยถามโดมินิคเมื่อดูเวลามันห้าโมงเย็นแล้ว ข้าวเที่ยงไม่รู้จะกินรึเปล่าไม่รู้เลย

"หึๆ ห่วงเหรอ" เสียงเข้มเอ่ยอารมณ์ดี

"เอ่ออ แค่นี้นะฉันต้องเข้างานแล้ว" แก้มนวลแดงระเรื่อแล้วรีบตัดบทสนทนา

"หึๆๆ กินแล้ว แล้วกินข้าวยัง?" คนตัวโตย้อนถามคนตัวเล็ก คิดถึงจังว่ะ ไม่เจอหน้ายังไม่ถึงวันเอง

"กำลังจะกินที่ร้านนี่แหละ" เสียงใสตอบอุบอิบ

"หึๆ งั้นแค่นี้นะเดี๋ยวรีบไปรับ"

"อืม" พูดจบโดมินิคก็กดตัดสายไป ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันคนหน้าโหดก็จะคอยโทรหาเธอตลอด ย่ิงถ้าครั้งไหนเธอยุ่งไม่ทันได้รับนะคนตัวโตก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แค่เห็นชื่อเขาโทรมาร่างบางก็รีบรับทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย