นเย็นหลังจากที่เรียนทั้งวันผมก็กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน
ผมรีบเก็บกระเป๋าแล้วลุกออกไปจากห้องอย่างรีบเร่งเพื่อจะได้ไม่ต้องเจอกับเขา ก็ใครอยากจะเจอละอยู่ๆก็จะให้ไปที่บ้านไม่รู้จะพาไปฆ่ารึเปล่าผมก็กลัวเป็นนะ
"กูไปก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน"
"ไม่เจอมันหน่อยเหรอ"
"ไม่อะกูรีบ"
แล้วผมก็รีบวิ่งออกจากห้องเรียนไปเพื่อจะกลับบ้านพอวิ่งไปได้ถึงชั้นล่างก็เห็นอาร์ตดักรออยู่ ซวยจริงมาดักรอถึงใต้อาคาร
"วิ่งเร็วขนาดนี้เดี๋ยวก็แท้งพอดีสิ"
"จริงด้วย"
ผมรีบเอามือมาลูบท้องของผมทันที เกือบไปแล้วผมลืมไปเลยว่าห้ามวิ่ง
"นี้ถ้ากูไม่มาดักรอป่านนี้มึงคงแท้งไปแล้วมัง รู้อยู่ว่าท้องยังวิ่งอีกไม่ห่วงลูกหรือไง"
"เรื่องของกู ลูกกูมึงไม่ต้องมายุ่งไปเลยนะ"
พอได้ยินอาร์ตพูดผมก็รีบเอามือมากุมท้องทันทีผมลืมไปเลย'ลูกแม่แม่ขอโทษนะครับ แม่จะระวังตัวมากกว่านี้'
"ไปได้และพ่อแม่กูรออยู่"
"กูไม่ไป กูจะกลับบ้าน"
"รีบกลับไปไหนวะ ไปบ้านกูแป๊ปเดียวจะตายหรือไง"
"ใช้! กูจะตาย"
"ถึงตายมึงต้องไป"

ต่อ

"ทำไมขี่โมโหจังวะ"
"กูเป็นแบบนี้ตั้งนานและเหอะ"
"แล้วจะปะ"
"ไม่ไป!"
อาร์ตพูดไม่ทันจบผมรีบพูดแทรกทันที จะให้ผมไปในถานะอะไรให้ไปหาพ่อกับแม่เขาเหรอขนาดเขายังทำให้ผมไว้ใจไม่ได้เลยแล้วจะให้พาไปหาพ่อแม่แล้วถ้าเกิดเขาทำอะไรผมกับลูกละถึงผมจะรู้จักพ่อของเขาแต่ยังไงผมก็ยังกลัวอยู่ดีเพราะผมเคยเห็นตอนที่พ่อเขาโมโหละก็น่ากลัวมากยิ่งกว่าอาร์ตเสียอีกแล้วถ้าคิดจะรับผิดชอบละก็ผมคงจ้องปฎิเสธเพราะเราไม่ได้รักกันสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงผลพลอยได้(เสีย)จากการกระทำอันเลวทรามของเขาที่จะลบออกไปเทาไหร่ก็ไม่มีวันหมดแล้วอย่างนี้จะให้เชื้อใจผู้ชายคนนี้ได้ยังไง
"เหตุผล"
"ไม่มี"
"แต่กูมีและมึงก็ต้องฟัง"
"ไม่ฟัง"
ผมพูดออกไปแล้วนะว่าไม่ฟัง ฟังภาษาคนรู้มั้ยเนี้ยแล้วก็เหตุผลนะถ้าฟังไม่ขึ้นไม่มีเหตุผลที่ดีพอละก็น่าดู
"กูรูว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันไม่ใช้ความรักแต่มันเกิดจากการกระทำของเราทั้งสองคนที่ไม่ได้รักกัน"
'ยิ่งพูดเหมือนยิ่งตอกย้ำเลย ทำไมรู้สึกเจ็บจัง'
"แต่ถึงยังไงเด็กคนนี้ก็เกิดขึ้นเพราะความรักที่กูรักเขาและมึงก็รักเขา ถึงตอนนี้กูจะยังพูดไม่ได้ว่ารักมึงแต่กูรู้สึกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมากูขาดมึงไม่ได้กูก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ตั้มเรายังเด็กทั้งคู่เรายังเรียนไม่จบกูทำลายอนาคตที่สดใสของมึงแต่กูอยากให้มึงรู้ว่ากูพร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตมึงกับลูกไปตลอดชีวิตของกู"
"มึงกำลังฝืนทำ"
"กูไม่เคยฝืนทำอะไรที่กูไม่ชอบและที่กูทำเพราะตั้งใจ"
"แต่เราไม่ได้รักกัน"
"เรื่องนี้กูว่ามึงรู้อยู่แก่ใจว่าเรารู้สึกต่อกันยังไงเพราะกูบอกมึงไปและแต่กูว่ากูรักมึงเข้าแล้วละ 55"
"ไอบ้าหัวเราะทำไม"
"ไปหาพ่อแม่กูกันพรุ่งนี้ค่อยไปหาพ่อกับแม่มึง"
'รู้สึกดีจังเหมือนใจมันโล่งๆยังไงไม่รู้ '

ต่อ

"จะบ้าหรอกูไม่ได้ชอบมึงสะหน่อย"
ไม่ได้ชอบหรอใช้ผมไม่ได้ชอบมันแต่ผมรักมันและเรื่องของเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเราเป็นผู้ชายทั้งคู่ผมไม่อยากให้ใครมาว่าพวกเราเป็นพวกวิปริตผิดเพศแค่ผมท้องได้ก็ไม่รู้จะมองหน้าคนอืนยังไงอยู่แล้วผมไม่อยากให้ใครมาพูดว่าด่าทอผมอีกถึงจะรู้สึกดีก็เถอะ
"แต่กูรักมึง"
"บะ บ้ามึงจะรักกูได้ยังไงกูเป็นผู้ชาย"
"กูว่าเราอยู่ตรงนี้นานไปแล้วนะไปกันเถอะ"
"เดี๋ยวๆ"
ยังไมทันที่จะพูดอะไรเลยมันก็ลากผมขึ้นรถมันแล้ว อายุยังไม่ถึงเลยขับถึงได้ไงวะเกิดตำรวจจับจะว่ายังไงเนี้ยถึงจะ17ไกล้18และก็เถอะขนาดผมยังไม่กล้าขับเลย 'กลัวจัง'
ไม่รู้ว่ากลัวเรื่องอะไรกันแน่แต่ผมรูู้สึกเหมือนใจมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้นี้ผมกลัวอะไรกันแน่นะ กลัวโดนตำรวจจับเหรอหึคนอย่างอาร์ตคงไปเสี่ยงตัวเองให้โดนจับง่ายๆหรอก😪555อย่าไปนึกถึงมันเลยดีกว่าแต่มันก็อดกลัวไม่ได้เหมือนกันไม่รู้ว่า ผอ.จะว่าอะไรบ้าง
"หน้ามึงนิเหมือกล่องของขวัญเนอะ"
"หะ หน้ากูเนี้ยนะ เหมือนยังไง"
ใช้หน้าผมไปเหมือนกล่องของขวัญตอนใหนแล้วก็ส่วนใหนกัน!
"ก็หน้ามึงมันจะผูกเป็นโบว์เหมือนอยู่บนกล่องของขวัญอยู่แล้ว"
"ไม่ใช้สักหน่อย"
"แล้วคิดเรื่องอะไรวะหรือเรื่องพ่อกู ถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงพ่อกูรู้แล้วแค่ไม่รู้ว่าเป็นมึง"
หลังจากร่างสูงพูดจบผมก็รู้สึกดีขึ้นมานิดนึงแต่ก็แค่นิดนึงอะนะแต่ก็'ดี'
"ถึงแล้วลง"
"ห๊ะทำไมเร็วจังอะ"
นั้นสิผมยังนึกอะไรต่อมิอะไรได้แป๊ปเดียวอยู่อีกนะแล้วยังกลัวอยู่เลยแล้วยิ่งตอนนี้ผมก็กลัวมากกว่าเดิมสะด้วย
"ก็ตอนที่พูดอยู่หน้าปากซอยเข้าบ้านกูแล้วไม่เร็วนะสิแปลก"
"..."
"ไป"
แล้วเราทั้งสองคนก็เดินเข้าบ้านกันตั้งแต่ลงจากรถอาร์ตก็จับมือผมไว้ตลอดทางเลยจนถึงห้องรับแขกแล้วเราสองคนก็รอท่านทั้งสองคนลงมาด้านล่าง(อาร์ตถ้าแม่บ้านเขาว่าท่านอยู่ไหนแล้วให้ขึ้นไปตามท่านว่าอาร์ตกลับมาแล้ว) ด้ายสักพักผอ.และแม่ของอาร์ตก็ลงมา
"คนไหนละที่แกบอกว่าท้องกับแกฉันไม่เห็นผู้หญิงสักคนแล้วนั้นใคร"
"พ่อเชื่อเรื่องผู้ชายท้องได้มั้ยละครับ"
"อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้เมียแก"
"ครับ ผมรักตั้ม"
"ไม่ต้องมาบอกฉัน"
"กูว่ากูกลับก่อนดีกว่า"
ผมกระซิบบอกอาร์ตไปเพราะดูจากน้ำเสียงก็พอจะรูแล้วว่าผอ.ไม่ชอบผม
"มึงอยู่นี้และถึงพ่อไม่ชอบมึงแต่กูรักมึง"
"แต่""
"กูรักมึงและลูกกูไม่ยอมให้มึงกับลูกไปจากกูหรอกนะ"
"รักกันจังเลยนะ"
"ครับเรารักกัน"
"แต่แกเป็นผู้ชายแล้วเด็กคนนี้ก็เป็นผู้ชาย"
"ความรักสำหรับผมมันไม่เกี่ยวกับเพศแต่เกี่ยวกับใจ"
"แล้วแกแน่ใจได้ไงว่ามันไม่ใช้รักวัยรุ่นที่พอเลิกรักก็จากไปคนละทางแล้วเด็กในท้องจะเป็นยังไงที่พ่อแม่ต้องเลิกกันเพราะไม่ได้รักกัน"
"ผมแน่ใจว่าไม่ใช้รักวัยรุ่น ถึงผมจะเคยมีอะไรกับคนอื่นเพื่อสนองความต้องการแต่พอมาเจอตั้มผมก็เลิกทำเรื่องแบบนี้กับคนอื่นทุกคน"
"แต่มาทำกับเด็กนี้จนท้อง"
"ผมไม่ได้ตั้งใจแต่ในเมื่อเขาเกิดมาแล้วผมก็รักเขาและตั้ม"
"เอาเถอะกินข้าวก่อนค่อยมาพูดกันอีกที"


............................................................

คุณป้าต้องขอโทษนักอ่านทุกคนด้วยนะคะพอดีอาทิตย์นี้คุณป้าสองเลยไม่ว่างแต่ก็ยังดีกว่าไม่มานะคะ

มาต่อแล้วนะคะเหลืออีก20%ที่เจอพ่อแม่อาร์ต555แต่ก็นะถึงจะ20%แต่ก็ยังเจอตามชื่อตอนไว้เจอกันคะอีก20%ที่เหลือ