ย้อนอดีต

______

หลังจากวันนั้น... เธอก็เอาเรื่องที่ฉันเป็นน้องมาเฟียไปบอกทุกคน จนไม่มีใครอยากคบกับฉันอีก

ในสายตาคนอื่น ไม่มีเพื่อนคบ อาจเป็นแค่ปัญหาเล็กๆน้อย

แต่คุณไม่รู้หรอก ว่าการไม่มีเพื่อน มันเหงาแค่ไหน

กินข้าวคนเดียว ถูกทุกคนมองข้าม แม้กระทั่งครู

โตขึ้น

เมื่อฉันโตขึ้น ฉันก็เรียนรู้ที่จะอยู่ โดยไร้เพื่อน

เฮียก็เริ่มให้ฉันเรียนศิลปะป้องกันตัวทุกอย่าง ทั้งใช้อาวุธและไม่ใช้

มวย เทควันโด คาราเต้ ยิงปืน ยิงธนู ใช้มีด ฉันเป็นหมด

ฉันล้มตัวนั่งลงบนพื้นด้วยความอ่อนล้า

มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างนานเลยแหล่ะ

วันนั้นฉันไปโรงเรียนแล้วเลิกดึก

ฉันก็เดินกลับบ้านตามปกติ

ชายร่างผลักฉันติดต้นไม้ข้างถนน แล้วออกแรงบีบแขนฉันไว้

บึก

ชายร่างล้มลงไปกอดกับพื้นตามแรงชกของผู้ที่มาใหม่

แบดบอยเว่อ

ชายร่างสูงใส่เกียหมาวิ่งป่าราบไปเลย

คนตัวสูงพาฉันกลับบ้านอย่างปลอดภัย

เค้าคือฮีโร่ของฉันเลยแหล่ะ

พอฉันกลับบ้านก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้เฮียฟัง

ผลหรอ.. หึหึ โดนเฮียสวดยับเลยอะดิ

หลังจากนั้นฉันก็เรียนศิลปะป้องกันตัว แล้วมันก็ใช้ได้จริง

ปัจจุบัน

ฉันตักข้าวต้มป้อนเค้า เหมือนป้อนอาหารเด็กเลยอะ

______

ก๊อกๆ

_______

เฮียตะโกนไล่หลังฉันมา

_________

วันต่อมา

ก๊อกๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป