18.00

ก๊อกๆ

แกร๊ก🚪

ผมละสายตาจากเอกสารขึ้นมามองคนที่ขึ้นชื่อว่าคนไข้

ปากแข็ง

เม้มปากแน่นขนาดนั้น

ผมกระชากแขนเธอ จนเธอนั่งบนตักผม

ผมค่อยๆเลิกเสื้อเธอขึ้น

ผมสัมผัสไปที่หน้าท้องเธอเบา แล้วลากวนบริเวณนั้น

เธอจับมือผมแน่น

ลมหายใจติดขัด

เธอลุกจากตักผมแล้ววิ่งออกนอกห้องไป

ไลน์

ผมให้ความสนใจกับข้อความตรงหน้า

นักสืบ : ผมได้เรื่องที่คุณขอให้สืบแล้ว

นักสืบ : คุณว่างเมื่อไหร่ค่อยนัดผม

ฉันจะได้รู้สึกที ว่าเธอปิดบังอะไรฉันอยู่

โรงอาหาร

ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

เธอหันหน้ามาเป็นจังหวะเดียวกันที่หน้าเราชนกัน ปากเราอยู่ห่างกันไม่ถึงนิ้ว

ผมค่อยๆก้มหน้าเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอผลักผมล้ม

ไพโบล่าชัว

________

วันต่อมา

17.00

ว่าแล้วเธอก็เดินมาจูงแขนผมไป

บ้านน้ำริน

ที่แท้จะพามาเปิดตัวอะดิ้

พี่น้องคู่นี้ดูรักกันจริงๆ

ว่าแต่พี่ชายยัยนี่หน้าตาคุ้นๆ

ทำไมออร่าเค้าดูน่าเกรงขามจังวะ

คนตัวเล็กลากพี่ชายเข้าไปในห้องนึง

____

โปรดติดตามตอนต่อไป