We’ll melt into the bedroom floor Never knew I’d stay for so long เราละลายลงไปบนพื้นห้องนอนของเรา ไม่เคยรู้ว่าฉันจะอยู่ได้นาน And this truth cuts not through one, but both Not through one, but both of us But it’s deeper if I hold on

และความเป็นจริงนี้ มันไม่เพียงแต่กรีดแทงใครคนใดคนหนึ่งแต่กลับเป็นเราทั้งคู่ มันจะยิ่งลึกลงไป หากฉันยังคงยื้อเอาไว้

And it’s killing me, me to say “I’m fine,” “I’m fine” When I really mean, mean to say.. และมันเจ็บปวดเหลือเกินสำหรับฉัน ที่ต้องบอกว่า “ฉันไม่เป็นไร” ทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะบอกว่า

You’re my all and more All I know you taught me You’re my all and more But I need room to breathe เธอคือทุกๆสิ่งของฉัน และเป็นมากยิ่งไปกว่านั้น ทุกๆสิ่งที่ฉันรู้ คือสิ่งที่เธอสอนฉันมา เธอคือทุกๆสิ่งของฉัน และเป็นมากยิ่งไปกว่านั้น แต่ฉันต้องการพื้นที่ไว้ให้ตัวเองได้หายใจบ้าง

Gotta breathe for me, it’s now or never I should leave, ’cause you deserve better, better ฉันอยากหายใจบ้าง ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ ก็ไม่มีเวลาอีกแล้ว ฉันควรจะจากเธอไป เพราะเธอคู่ควรกับคนที่ดีกว่านี้.......

Warning!! ฟิคเรื่องนี้อาจมีบางฉากบางตอนที่อันตรายต่อหัวใจ😅โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ อาจมีบรรยายเยอะนิดนึงนะคะรี้ด><

ไลน์ : เฉิงอัน

นี่คือเหตุผลที่ตอนนี้ผมมานั่งอยู่บนรถ Porsche Cayenneคันสีดำเงาคู่ใจของผม เป็นเช้าที่ยังคงวุ่นวายเหมือนเดิมกับทุกๆวันจนผมต้องเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ระหว่างรอสัญญาณไฟบนถนน

🎼 I know it’s not the same but I feel it any way Tell me if thats ok No, I’ll be on my way, should’ve known Now I feel insane Am I insane

(ฉันรู้ว่ามันไม่เหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังรู้สึกอยู่ บอกฉันทีว่าแบบนั้นโอเค ไม่สิฉันจะไปตามทางของฉัน น่าจะรู้แต่แรกแล้วนะ ฉันรู้สึกเหมือนคนบ้าเลย ฉันบ้าไปแล้วรึเปล่านะ)...

เพลงของPeter Manosยังคงเพราะเสมอ แต่พอได้มาฟังตอนนี้ผมกลับรู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูกมันว่างเปล่าและมักจะมีใบหน้าของคนๆนึงโผล่เข้ามาในความคิดของผมอยู่เสมอ

🎼 And nothing else is right, you’re laced inside my mind.. i’m holding on, i know it’s wrong but i can’t see your side (ไม่มีอะไรที่ถูกต้องเลย เธอผูกติดอยู่ในใจฉัน ฉันยังยึดเหนี่ยวอยู่กับเธอ ฉันรู้ว่ามันผิด แต่ฉันมองในมุมของเธอไม่ได้)

Everything has changed, you’re only in my brain.. i can’t seem to let this be but i guess i’ll refrain (ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เธออยู่ในความคิดฉันเท่านั้น ฉันปล่อยมันไปไม่ได้ แต่ฉันก็คงต้องถอยแล้วล่ะ) 🎼

นับเป็นเวลาสี่เดือนหลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่เกิดขึ้น ผมยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอทุกครั้งและแทบจะตลอดเวลาที่อยู่คนเดียว หัวใจของผมไม่เคยรู้สึกมืดหม่นเหมือนขาดอะไรบางอย่างไปมากขนาดนี้มาก่อน

อยากจะสืบค้นหาตัวเธอแต่นั่นช่างเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากเหลือเกินกับชีวิตวัยทำงานอันแสนยุ่งเหยิงของผม

ผมมองแก้วกาแฟร้อนห่อกระดาษสีน้ำตาลอ่อนจากร้านกาแฟแบรนด์ดังอย่างประหลาดใจ คนอย่างจางเหว่ยเนี่ยนะเลี้ยงกาแฟผมมหัศจรรย์มากเพราะเพื่อนผมช่วงนี้มันงกเป็นพิเศษเห็นบ่นๆว่าจะเก็บเงินไปซื้อรถอีกคันให้แม่มัน

จริงๆแล้วจางเหว่ยไม่ใช่คนขี้เหนียวอะไรนะแต่ถ้าช่วงไหนมันอยากได้อะไรช่วงนั้นมันจะเป็นแบบที่เห็นนี่แหละครับ อาจเป็นเพราะมันก็ไม่ใช่คนที่นี่เหมือนผมด้วยมั้งทุกๆอย่างเลยต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง

ผมเดินเข้ามานั่งประจำตำแหน่งในห้องทำงานตัวเอง ไร้วี่แววบุคคลที่สองในห้อง ผมมองไปรอบๆแล้วก็ต้องส่ายหัว เหลวไหลตั้งแต่วันแรกเลยนะเด็กใหม่คนนี้

จู่ๆก็มีกาแฟดำกลิ่นหอมกรุ่นมาตั้งอยู่ตรงหน้าผม อ้อ....ที่แท้เธอก็แอบไปชงกาแฟมานี่เอง สงสัยบอสคงเป็นคนบอกเธอไว้ก่อนแน่ๆ

พอผมเงยหน้าขึ้นก็ต้องเจอกับใบหน้าอันแสนคุ้นเคย แม้จะมีแว่นสายตามาบดบังดวงตาโตชวนให้ผมได้หลงไหลไปกับมันครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว

ไฮยาซินท์เธอต้องเป็นไฮยาซินท์แน่ๆ แม้วันนี้เธอจะแต่งหน้าบางเบาแค่ไหนแต่ผมก็จำเธอได้

ผมรีบลุกจากเก้าอี้ตรงดิ่งเข้าไปหาเธอทันที ไฮยาซินท์ดูเหมือนจะตกใจกับท่าทีของผมเล็กน้อยเพราะเธอถอยห่างจากผมไปก้าวนึง

ผมเดินเข้าไปกอดเธอแน่นมืออีกข้างเชยคางเล็กขึ้นจูบเธอเบาๆและเริ่มลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะผมคิดถึงเธอมากจนไม่อยากจะผละจูบนี้ออกไป

ซินท์แอบกัดลิ้นผมเล็กน้อยแต่เจ็บจี้ดเหมือนมดกัดจนผมต้องถอนจูบออกไปอย่างน่าเสียดาย มือทั้งสองข้างของผมยังโอบเอวเธอไม่ยอมปล่อย

ชอบจังเวลาเห็นแก้มเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ผมรีบดันตัวเธอให้นั่งลงพร้อมกับล็อคไหล่ทั้งสองข้างไม่ให้ขยับไปไหน ส่งยิ้มกวนๆให้กับคนหน้ามุ่ยตรงหน้า

อาจเป็นเพราะผมกระซิบชวนเธอเลยทำให้เธอหน้าแดงหนักกว่าเดิมรึเปล่า แล้วทำไมถึงไม่ชอบกันล่ะหรือเพราะผมเอาแต่เกยคางตัวเองที่ไหล่ของเธอและแทบจะโอบรอบตัวเพื่อช่วยสอนงานไปในตัวรึเปล่า

ถ้าไม่ชอบทำไมถึงหน้าแดงกันล่ะ แต่ผมกลับชอบนะน่ารักเหมือนแมวดื้อๆตัวนึงเลย

: : ตกเย็นของวันเดียวกัน : :

ผมยอมรับเลยว่าเธอเป็นคนหัวดื้อคนนึงแตกต่างจากคืนนั้นมากจนตัวผมเองยังรู้สึกประหลาดใจ

การนั่งมองไฮยาซินท์กำลังตั้งใจหั่นชิ้นเนื้อเสต็กบนจานแล้วเอาเข้าปากอวบอิ่มนั้น เป็นอะไรที่เพลินตามากสำหรับผมไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูจะน่ามองไปซะหมด

บรรยากาศระหว่างเราก็ยังคงดำเนินต่อไปแบบนี้ จนผมขับรถมาส่งเธอถึงหน้าบ้านหลังนึงไม่ใหญ่นักแต่ตกแต่งสวยและโทนสีของบ้านไปในทิศทางเดียวกัน สมกับเป็นบ้านของคนที่ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่งออกแบบภายในเลยแฮะ

จริงๆใจผมนี่อยากจะให้เธอเชิญผมเข้าไปในบ้านใจจะขาด แต่ทำไงได้เจ้าของบ้านไม่เชิญผมคงต้องกลับไปทั้งๆแบบนี้

ก่อนผมจะขึ้นรถไปก็ได้ยินเสียงแม่ของซินท์ พอหันไปมองเจอท่านกำลังเปิดประตูรั้วรอซินท์ให้เดินเข้าไป แม่เธอดูไม่แก่มากนักแม้จะมีรอยย่นจากวัยที่มากขึ้นแต่ผมว่าในอดีตท่านคงเป็นคนสวยคนนึงแน่ๆ ซินท์ยิ้มนั่นเป็นรอยยิ้มแรกของวันนี้เลยมั้งที่ผมเห็น

นึกๆไปก็แอบท้อใจนะที่ตลอดวันนี้เธอไม่ค่อยจะยิ้มให้ผมเลย ทำไมกันทำไมเธอถึงไม่เหมือนไฮยาซินท์คนนั้นที่สัญญาว่าจะกินข้าวเช้ากับผมและส่งยิ้มบางๆแต่หวานเหมือนน้ำตาลเคลือบดูสดใสทุกครั้งที่มองให้ผมบ้าง...

พอกลับมาถึงห้องทำงานตัวเองก็ต้องเจอกับโต๊ะทำงานอีกชุดนึงตั้งอยู่ข้างๆผม โดยมีซินท์ที่กำลังนั่งตรวจแปลนงานออกแบบแทนผมอยู่

เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงคงจะแปลกใจกับอาการที่เปลี่ยนไปของผมแล้วก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง บอกตรงๆผมเหนื่อยกายแล้วก็เหนื่อยใจน่ะนั่งคิดไม่ตกอยู่ทั้งคืนว่าจะเอายังไงกับเธอดี

🎼 Are you afraid of something? Baby, let me know ‘Cause i don’t need love from no one if i can’t have it all

(คุณรู้สึกกลัวอะไรบางอย่างไหม? ที่รัก ได้โปรดบอกให้ฉันรู้ เพราะฉันไม่ต้องการความรักจากใครทั้งนั้น ถ้าฉันไม่ได้มันมาทั้งหมด)

Would you die for me? I would die for you Would you shoot for me? I would kill for you Would you run up the bag if i needed you to? Girl, all the things that i’d do for you Would you do for me too?

(คุณจะสละชีวิตเพื่อฉันได้ไหม? เพราะฉันน่ะตายแทนคุณได้ คุณจะยิงใครเพื่อฉันไหม? เพราะฉันน่ะฆ่าเพื่อคุณได้ ถ้าฉันต้องการ คุณจะเก็บกระเป๋ามาหาฉันไหม? ที่รัก ทุกสิ่งที่ฉันทำเพื่อคุณ คุณจะทำเพื่อฉันเหมือนกันใช่ไหม) 🎼

พอเปิดเพลงในเพลย์ลิสต์ของตัวเองในคอมเพื่อคลายความเครียดผมนี่เครียดหนักกว่าเดิม เพลงของPink sweatหลายๆเพลงเป็นเพลงโปรดของผมนะแต่พอฟังและรู้ความหมายของเพลงนี้ผมนี่แทบอยากจะปิดมันเดี๋ยวนั้นเลย

พอเธอรู้ตัวว่าจะหลุดความเป็นตัวเองกับผมเธอก็รีบกลับมาทำท่าทางขึงขังเหมือนเดิม ระหว่างเรามักเป็นแบบนี้เสมอบางทีผมก็เริ่มไม่โอเคกับอะไรหลายๆอย่าง ดูเธอพยายามจะปิดกั้นตัวเองออกจากผมมากเกินไป

จบคำพูดของเธอผมรีบเดินเข้ามากอดเธอแน่น

มือทั้งสองข้างค่อยๆประคองใบหน้าเธอขึ้นมา ใบหน้าของเราทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากันช้าๆจูบในครั้งนี้ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ต่อต้านมัน ตรงข้ามเธอกลับจูบตอบผมอย่างดูดดื่มเช่นกัน รสกาแฟเฝื่อนขมกระจายอยู่เต็มปากของเราทั้งคู่ ลิ้มชิมรสของกันและกันยาวนานจนยากจะผละออกได้ในตอนนี้

เราจ้องตากันอยู่นานมือผมกุมมือเล็กของเธอแน่น พยายามเชื่อและมั่นใจว่าเธอจะไม่หนีผมไปไหนอีกแล้ว นัยตาโตหวานซึ้งนั้นสะท้อนเงาผมไม่เบือนหนีไป เหมือนครั้งนี้ซินท์พยายามจะสื่อว่าตัวเธอเองจะไม่ทำอย่างคราวที่แล้วอีก

: : : :

ที่บ้านไฮยาซินท์

ไฮยาซินท์ทำหน้างอนคุณแม่ได้น่ารักจริงๆ แต่สุดท้ายเธอก็หันมาอมยิ้มขยิบตาให้ผม ผมถึงได้ขำออกมา คุณแม่มองเราทั้งคู่งงๆแต่ท่านก็ยิ้มและนั่งลงข้างๆผมพร้อมกับตักเนื้อไก่ในแกงเขียวหวานใส่จานข้าวให้ผมก่อน

ตั้งแต่เราคบกันมาก็เกือบสี่เดือนได้แล้ว ผมมากินข้าวที่บ้านเธอทุกวันจนคุณแม่ท่านมองผมเหมือนลูกหลานในครอบครัวอีกคนนึง ซินท์กับแม่เธออยู่ด้วยกันแค่สองคนใจผมก็อดห่วงไม่ได้เพราะทั้งบ้านมีแค่ผู้หญิงสองคนไม่มีผู้ชายคอยปกป้องดูแล

ถ้าหากพูดถึงพ่อของซินท์ เธอก็มักจะตอบกลับผมมาว่าท่านไม่อยู่แล้ว แต่ผมไม่รู้เลยคำว่าไม่อยู่แล้วของซินท์นั้นหมายถึงท่านจากเป็นหรือจากไปแบบไม่มีวันกลับกันแน่

ไลน์ : ไฮยาซินท์

: :

The Bonanza Adventure Park เขาใหญ่ จ.นครราชสีมา

หลังจากเสร็จจากอาหารมื้อค่ำ ผมก็พาซินท์เข้าห้องนอนเพราะดูเหมือนเธอจะเพลียจากการเดินทางมาครึ่งค่อนวัน กิจกรรมช่วงค่ำที่ผมคิดไว้คงต้องงดออกไปก่อนสินะ

ผมจูบไหล่เปลือยที่โผล่พ้นจากผ้าห่มออกมากระชับกอดเธอจากด้านหลังแน่น

เวลาเธอเหนื่อยเธอมักจะขอผมจูบเสมอ ซินท์หันกลับมาเผชิญหน้ากับผมแล้วชิงจูบผมก่อน จริงๆมันไม่ได้เรียกว่าจูบหรอกเธอแค่เอาปากมาแตะปากผมเท่านั้น

ผมอาจจะดื้อที่ไม่ยอมให้มันจบ ปากผมช่วงชิงจูบของเธออีกครั้ง ครั้งนี้ทั้งหนักหน่วงและหอบกระหายลิ้นของเราทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดลิ้มชิมรสจากกันและกันเนิ่นนาน

มืออีกข้างของผมสอดเข้าไปใต้ชุดนอนสายเดี่ยวลายสก็อตที่ผมชอบเห็นเธอใส่เพราะมันดูน่ารักมากเวลาอยู่บนตัวเธอ ซินท์ไม่ค่อยชอบใส่ชั้นในนอนทั้งบนและล่างนั่นเป็นอีกเหตุผลที่เวลาเราอยู่ด้วยกันสองคนมักจะลงเอยด้วยเรื่องบนเตียงทุกครั้ง

เธอกระซิบตอบผมเสียงกระเส่า ผมจัดการถอดชุดนอนเธอออกเหลือแต่เรือนร่างน่าทะนุถนอมดูสวยเสมอแม้แสงในห้องจะสลัวมากแค่ไหนก็ตาม

มือข้างนึงของผมจับข้อมือของเธอทั้งคู่ไว้เหนือหัวเธอ อีกข้างก็เอื้อมลงไปแหวกกลีบกุหลาบแสนสวยค่อยๆสัมผัสแต่เร่งเร้าจนซินท์แอบจิกเล็บเข้ากับมือผม

อาจจะฟังดูโรคจิตแต่ผมชอบนะเวลาเธอเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงแหบสั่น ผมปล่อยมือเธอหันมาจับหน้าอกอวบอิ่มแม้จะไม่ใหญ่มากนักแต่แค่นี้เธอก็ดูสวยที่สุดแล้วสำหรับผม

ระหว่างที่ผมกำลังเคล้นคลึงอกสวยคู่นั้น มือเล็กๆของซินท์ก็เอื้อมมาจับจุดสำคัญที่สุดบนร่างกายของผม เธอเล่นกับมันอยู่ซักพักจนผมทนไม่ไหวต้องจับมือเธอออกก้มลงจูบเธออีกครั้งพร้อมกับค่อยๆใส่มันเข้าไป

ผมขยับเข้าออกช้าๆเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของเธอ ซินท์จิกเล็บเข้าที่แขนผมแล้วกอดคอผมแน่น เธอดันคอให้ผมกลับลงมาจูบเธอ นั่นแสดงให้เห็นว่าซินท์ต้องการให้ผมเร่งจังหวะให้แรงขึ้นมากกว่าตอนนี้

จะเรียกว่าเรามีอะไรกันบ่อยก็ไม่ถูกซักเท่าไหร่ อาทิตย์นึงผมกับซินท์มีอะไรกันไม่เกินสามถึงสี่ครั้งต่อสัปดาห์ ต่างจากคู่รักที่เพิ่งคบกันใหม่ๆ แต่เราทั้งคู่กลับจดจำทุกการสื่อสารของร่างกายที่เรามีให้กันเสมอ ว่าอีกคนต้องการอะไรและอยากให้มันเป็นไปในทิศทางไหน

ในทุกๆครั้งผมมักจะชอบเป็นห่วงเธอเสมอ เพราะเธอหายใจแรงและหอบจนผมใจหาย และทุกครั้งก็เป็นซินท์เองที่ชอบพูดกับผมตลอดว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เธอสบายดี

ผมปัดหน้าม้าซินท์ขึ้นใช้ปลายนิ้วโป้งปาดเหงื่อเม็ดใหญ่บนหน้าผากออกให้เธอ ก่อนจะจบลงที่ผมไล้ปลายนิ้วไปตามสันคิ้ว สันจมูกและปากอิ่มสวยของเธอ

ตอนเช้าของอีกวัน

ซินท์มองผมสลับกับผาจำลองอย่างประหลาดใจ

พอหลังจากจบคำพูดของคนที่คุมผาจำลองซินท์ก็ยืนนิ่งหน้าบึ้งไป ผมไม่อยากให้เธอต้องมาอารมณ์เสียก่อนและเป็นห่วงเธอมากเลยจำเป็นต้องให้เธอรออยู่ข้างล่าง

ซินท์เดินนำหน้าไปที่หน้าผาจำลองก่อนผม ผมได้แต่เดินตามไป แอบงงกับอาการของเธอหน่อยๆแฮะ รึว่าเมนมาทำให้ซินท์ของผมเป็นแบบนี้

ซินท์หอบหนักกว่าเดิมเหงื่อไหลเต็มแผ่นหลังเธอ ใบหน้าดูฝืนมากซะจนผมต้องเอื้อมมือมาจับมือเธอที่กำลังจะปีนไปอีกขั้น

เธอหันมายิ้มให้กับผม รอยยิ้มแสนหวานที่ผมชอบมองอยู่เสมอแต่ตอนนี้กลับทำให้ใจผมสั่นไหว ซินท์หายใจหอบครั้งสุดท้ายก่อนเปลือกตาเธอจะค่อยๆปิดลง ผมคว้าเธอไว้ไม่ทันตัวของซินท์หลุดจากหน้าผาลอยคว้างกลางอากาศ โชคดีที่มีเชือกยึดเหนี่ยวกับอุปกรณ์ปีนหน้าผายึดเธอไว้กับริมหน้าผาจำลองแน่น

ที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

ผมกอดท่านแน่นตอนนี้หัวใจของผมปวดหนึบและว่างเปล่าเกินไป นึกย้อนถึงตอนที่เธอหลุดจากมือผมไปทีไรใจผมแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ โทษแต่ตัวเองไม่น่าเลยไม่น่าพาเธอทำอะไรที่มันอันตรายขนาดนั้นเลย

ไลน์ : เฉิงอัน

นั่นคือประโยคสุดท้ายในไลน์ที่ผมกับคุณแม่ได้คุยกัน หลังจากนั้นนานเป็นสองสัปดาห์ที่ผมติดต่อท่านไม่ได้เลย ไปเยี่ยมซินท์ที่โรงพยาบาลก็ไม่มีวี่แววของท่านและหมอเองก็ไม่ยอมให้คนที่ไม่ใช่ญาติเข้าเยี่ยม

สมองผมขาวโพลนแม้แต่คำพูดของจางเหว่ยก็ไม่ได้เข้าหูผมเลย ในมือกำซองกระดาษสีขาวแน่นเดินโซซัดโซเซเข้าห้องทำงานตัวเองลงมาทรุดนั่งกับเก้าอี้อย่างหมดแรง

ผมค่อยๆอ่านข้อความในจดหมายลาออกทีละบรรทัด หัวใจหนักอึ้งเพราะลายมือนั้นเป็นของซินท์จริงๆ

ผมไม่รอช้ารีบตรงดิ่งไปที่บ้านของเธอทันที ถึงจะมีจางเหว่ยห้ามไว้ผมก็ไม่ฟัง ผมต้องได้เห็นหน้าเธอ ต้องได้ฟังเหตุผลว่าเพราะอะไรเธอถึงหนีผมไปอีกครั้ง

ผมเอาแต่ทุบประตูบ้านเธออย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจว่าเพื่อนบ้านเธอจะคิดยังไงกับผม

น้ำตาเม็ดเล็กคลอเบ้าภาพประตูบ้านเธอเริ่มพร่ามัว จากที่ตะโกนเผื่อเธอจะได้ยินเสียงของผมกลายเป็นเพียงคำอ้อนวอนแผ่วเบา

คุณแม่พยายามที่จะจับตัวผมพยุงขึ้น น้ำตาของท่านไหลอาบแก้มทั้งสองข้างมองดูผมด้วยแววตาเศร้าหมอง มือนุ่มของท่านเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วยิ้มออกมา

เหมือนโลกทั้งใบหล่นทับลงมาที่หัวใจของผม แม้จะหายใจยังรู้สึกเจ็บเกินกว่าที่จะทำ น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการที่เราสูญเสียคนที่เรารักมากสุดหัวใจไปเป็นยังไง

ผมร้องไห้จนลมหายใจติดขัด กอดคุณแม่แน่นเหมือนเป็นการปลอบประโลมซึ่งกันและกัน เรื่องของเราต้องมาจบลงอย่างนี้จริงๆเหรอ

ทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้นผมอยากจะให้มันเป็นแค่เรื่องโกหก ตื่นลืมตาขึ้นมาพรุ่งนี้ก็จะเห็นซินท์นอนอยู่ในอ้อมกอดอมยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับผม

ผมหยิบจดหมายที่ถูกพับมาหลายชั้นจนเป็นแผ่นเล็กๆสีน้ำตาลอ่อนจากมือคุณแม่ออกมาคลี่แผ่นกระดาษ บรรจงอ่านทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ มืออีกข้างยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาเพื่อไม่ให้ภาพตรงหน้าพร่าเลือน

✉️ ถึงเฉิงอัน คนที่ฉันรักสุดหัวใจ เป็นไงบ้างคะ สบายดีมั้ย คุณไม่ต้องสงสัยนะว่าฉันหายไปไหน ให้ตายเถอะฉันเขียนอะไรแบบนี้ไม่เก่งจริงๆ แต่ยังไงก็อยากจะขอโทษที่หายไปอย่างนี้ คุณไม่ต้องโทษตัวเองนะว่าเป็นเพราะคุณที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้

เพราะความดื้อของฉันเองล้วนๆเลยทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย ฉันเองมีความลับกับคุณอยู่ข้อนึงได้แต่หวังว่าคุณจะไม่โกรธฉันใช่มั้ยที่ไม่เคยบอกคุณเลย

สุขภาพร่างกายของฉันไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบ จนมารู้ว่าตัวเองเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบตันบอกตรงๆว่าสิ้นหวังมากเลยนะตอนนั้น แต่เพราะมีแม่ที่คอยเป็นกำลังใจให้ ฉันเลยมีฉันอย่างทุกวันนี้ไงล่ะ ✉️

ผมหยุดอ่านไปพักนึง น้ำตามันพาลไหลไม่หยุดสองมือกำขอบกระดาษแน่น อดไม่ได้ที่จะปล่อยเสียงสะอื้นของตัวเองออกมา คุณแม่คอยบีบไหล่ผมเบาๆพร้อมกับมองกระดาษแผ่นนั้น

✉️ ที่วันไนท์กับคุณคืนนั้นเพราะตัวฉันเองก็รู้ว่าคงอยู่ได้อีกไม่นานเลยอยากทำอะไรที่มันบ้าบอมากๆในความคิดของตัวเอง และคุณดันเป็นความบ้าบอที่ฉันคิดจะจริงจังและหลงรักผู้ชายแปลกหน้าสุดเพอร์เฟ็คในชุดสูทคนนั้นที่มารู้ทีหลังว่าเค้าน่ะแสนหวานและอบอุ่นมากแค่ไหน

ฉันไม่เคยคิดอยากจะดึงใครมาทำให้เสียใจภายหลังเลย อยู่โดยไม่คิดจะรักใครแต่เพราะคุณทำให้ฉันต้องเปลี่ยนความคิด ขอโทษนะคะที่เรื่องของเราต้องออกมาเป็นแบบนี้ เฉิงอันฉันรักคุณมากนะถึงแม้ฉันจะไม่อยู่ตรงนั้นเคียงข้างคุณแต่ในใจของฉันก็ยังจะรักคุณตลอดไป

ไม่ต้องโทษตัวเองและมีความสุขมากๆนะคะ ถ้าฉันแอบเห็นว่าคุณทำตัวโทรมและเอาแต่นั่งเหม่อมองกำแพงตลอดเวลาฉันจะไปหลอกคุณให้ช็อคตาตั้งเลยคอยดู ✉️

ผมเผลอยิ้มทั้งน้ำตาออกมาเมื่ออ่านมาถึงประโยคนี้ของเธอ คุณแม่ก็พลอยอมยิ้มไปด้วย

✉️ สุดท้ายแล้วเนาะ ไม่รู้จะเขียนอะไรต่อแล้วสิ งั้นบอกรักคุณแล้วกันถึงตอนที่เราคุยกันจะบอกรักกันบ่อยแค่ไหนก็ตาม แต่ทุกครั้งเลยที่คุณน่ะชอบพูดก่อนฉันทุกที ครั้งนี้ฉันได้พูดก่อนคุณแล้วล่ะค่ะ^^ฉันรักคุณนะคะเฉิงอัน ✉️

ผมกอดกระดาษแผ่นเล็กกับอกตัวเองแน่น สะอื้นออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ยิ้มให้กันช่วงเวลาที่มีความสุขฉายชัดขึ้นมาในหัวของผมตลอดเวลา นั่นทำเอาหัวใจผมแทบสลาย เธอไม่กลับมาหาผมอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วเสียงหัวเราะที่คุ้นเคย ไม่มีอีกแล้วคนที่คอยตอบรับและบอกรักผมด้วยแววตาเป็นประกายสดใส

เธอจากผมไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ปราศจากการบอกลาต่อหน้ามีเพียงจดหมายแผ่นนี้แผ่นเดียวที่ยืนยันว่านั่นคือการบอกลาจากเธอ

🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷 🌷

2 ปี หลังจากนั้น

จางเหว่ยไม่รู้ว่าจริงๆแล้วไฮยาซินท์จากผมไปเพราะอะไร มันเลยคิดว่าผมเลิกกับเธอไปเอง และใช่ที่ช่วงหลังๆมานี้ผมไม่ค่อยใส่ใจกับการแต่งตัวของตัวเองมากเท่าไหร่อาจจะทำตัวจริงจังเกินไปจนมันต้องทัก

อะไรเข้าตามันรึไงถึงได้มาขยิบตาเล็กตาน้อยใส่ผม

: : ก็อกๆๆๆ

ผมให้ผู้ช่วยคนใหม่นั่งที่ที่เคยเป็นของไฮยาซินท์โดยไม่เงยหน้าหันไปสนใจเค้าแต่อย่างใด

น้ำเสียงของเธอช่างคุ้นเคยจนหัวใจของผมสั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่มันไม่ได้เป็นแบบนี้มานาน