4 เดือนผ่านไป

พวกเขาทั้งหมดก็ได้ฝึกงานเสร็จสิ้น และสำเร็จการศึกษาอย่างทางการ

หลังจากนั้นณิชาจึงตัดสาย

17.00 น.

ในระหว่างที่กำลังเก็บของอย่างเร่งรีบ

แกร๊ก

ติ๊กๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์หญิงสาวดังขึ้นขัดจังหวะ

ใครว่าไม่อยากรู้ละ

หูพรึงเชี่ยวตอนที่หญิงสาวคุยโทรศัพท์

คิดได้ดังนั้นชาบหนุ่มก็เดินตามหญิงสาวออกไปทันที

ณิชาจึงขับรถออกไป

คอนโดเชียร์

สุดท้ายเชียร์ก็จำยอมต้องใส่ชุดที่ณิชาซื้อให้อย่างจำยอม

ก๊อกๆๆ

แกร๊ก

เมื่อเชียร์ยังยืนเฉย ณิชาจึงลากตัวหญิงสาวออกมา

ณิชาบ่นในใจ ไม่ค่อยเลยปากเนี้ย

ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง

ทั้งสามมารถของเต้ย

หญิงสาวเอ่ยด้วยความงุนงง

ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด ที่หญิงสาวยังนิ่ง

เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็ถอดเสื้อคลุมตัวเองออกและโยนให้หญิงสาว

ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิดบิดเบียนความจริง

พูดจบณิชาก็เดินหนีไป หลังจากทิ้งระเบิดให้เขาบางคน แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่รู้อยู่ดี

ทั้งสองเดินเข้าไปด้านในด้วยกัน แต่ใครบางคนกับทำหน้ายักษ์ตลอดเวลา

ใช่เมื่อก่อนเข้าเคยชอบมาสถานที่แห่งนี้ แต่ตอนนี้เขากลับเริ่มไม่ชอบใจ

เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าเขายังเกลียดผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าเขาตอนนี้หรือเปล่า

ทั้งสองเดินไปที่โต๊ะ

ถึงแม้รอบข้างสนุกสุดเหวี่ยงแค่ไหน แต่กับไม่ได้ทำชายหนุ่มสนุกด้วยเลย

จนหญิงสาวกลัวเพื่อนอึดอัด จริงเอ่ยลากลับก่อน

สองสาวยิ้มอย่างรู้ทัน เพราะเพื่อนสาวไม่ได้ง่วงหรอก เพราะคนด้านข้างต่างหากล่ะ

ทำไมพวกเขาจะไม่รู้

แต่ที่ไม่รู้คือ เพื่อนสาวและชายหนุ่มจะรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงนี้หรือยัง

ชายหนุ่มเดินนำหน้าออกไปทันที โดยมีหญิงสาวเดินตาม

เหมือนหูดับไปชั่วขณะ น้ำตาไหลออกมายังกะเขื่อนแตก

ฝืนฉันฝืน ไม่ใช่ไม่ทน แต่ใยต้องเป็นคน ที่ต้องทนรับไว้ มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม น้ำตาท่วมท้น ทุกข์ทนทั้งใจ มันเจ็บจนเกินที่ใจจะทน เจ็บจนหมดแรง แม้ยืนก็ล้ม เพราะเธอสับสน ฉันจึงต้องไป