แบมแบม

วันนี้เห็นม๊าบอกจะรับเด็กมาเลี้ยงให้เป็นลูกบุญธรรมเราหรอ

จะมากี่โมง

ครับๆ

ปีที่หกจ้า

หกปีพอแปดปีนั้นนานไป

ป่าวากหน่อยกลัวแก่ไวตั้งหาก

งื้อเขินเลย

บี๋ก็เป็นความสุขของเขานะ

มาๆครอบครัวผมบ้าง

เฮียอยากช่วย

หมวยเลี้ยงลูกเหนื่อยแล้วเดี๋ยวเฮียเล่าเองนะครับ

แฮร่ๆ

ครอบครัวผมเอาเด็กมาเลี้ยงครับ

กว่าจะตกลงกันได้ว่าจะเอาผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตีกันเกือบตาย

ก็ผู้หญิงไงครับ

ใช่ครับเรารับเด็กผู้หญิงมาเลี้ยง

ชื่อน้องจีมิน

ถามว่าใครตั้งผมหรอ

ป่าวหรอกครับหมวยก็ไม่ได้ตั้ง

น้องชื่อนี้มาตั้งแต่เกิดผมไปรับเขามาเลี้ยงตอนอายุสองขวบ

ตอนนี้ผ่านไปสามปีก็ห้าขวบแหละครับ

ตอนแรกครอบครัวของผมจะให้ไปจ้างแม่อุ้มบุญครับใช้เชื้อของผมคนนึงใช้เชื่อของหมวยคนนึง

นั้นแหละครับคือหมวยไม่เอาผมก็ขัดไม่ได้

ถามว่าผมเหนื่อยมั้ยที่ต้องทนอยู่กับหมวยขี้โมโห

ไม่เหนื่อยนะ

กลับมีความสุขมากด้วยซ้ำไปเพราะหมวยเป็นคนมาเติมเต็มความสุขของผม

ผมอาจจะดูร่าเริงในสายตาทุกคน

แต่ถ้าผมขาดหมวยไปล่ะก็ความสุขที่ทุกคนเห็นอยู่มันอาจจะหายไปด้วยก็ได้นะครับ

เขาเรียกว่าพูดออกมาจากหัวใจ

เฮียก็รักหมวยครับ

รักมากและรักลูกของเราด้วย

นี้แหละครับความสุขของครอบครัวเรา หมวยและลูกเป็นความสุขของผม

เอาอีกแล้วหรอยูค

พี่ก็ติดงานนะ

แปปนะครับเดี๋ยวผมมาเล่า

เล่าเลยนะจะได้จบๆไป

ครอบครัวผมก็อย่างที่ทุกคนทราบดี

ก็ผมก็งานยุ่งเหมือนเดิมส่วยยูคก็เด็กฝึก ฝึกเช้ากลางวันเย็นบางทีห้าหกทุ่มยังไม่ค่อยจะกลับเลย

ครับบบ~

ถามว่ามีความสุขมั้ย

มันก็มีในแบบของมันแหละครับ

แต่จะมากจะน้อยก็ขึ้นอยู่แต่ละวันที่มันผ่านไป

เอาตรงๆนะผมไม่ค่อยซีเรียสเท่าไรกับการที่เราสองคนจะอยู่หรือไม่ได้อยู่ด้วยกัน

แค่ผมยังรู้ว่ามียูคอยู่ข้างๆแค่นั้นก็พอแล้ว

ผมไม่ต้องการอะไรหรอกครับ

แล้วถ้าถามว่าจะแต่งงานเหมือนคู่อื่นๆมั้ยตอบเลยว่าไม่

เพราะอะไรหรอไม่ใช่เพราะผมไม่รักน้องนะ

แต่เพราะน้องรักอาชีพน้องมากตั้งหากและผมก็รักน้องมากจนยอมให้น้องเขามีชีวิตที่อิสระจนกว่าจะหมดสัญญาการเป็นเด็กฝึกนั้นแหละ

ขอแบบนี้เลย

ไม่หนีหรอกรักจะตาย

ครอบครัวเราไม่ต้องสมบูรณ์หรอกครับ

ขอแค่มีกันและกัน

ดูแลกันและกันแบบนี้ตลอดไป

ผมก็มีความสุขแล้ว

ครับรู้แล้ว

ไปฝึกได้แล้ว

นี้แหละครับชีวิตยูคยอม

ชีวิตเตนล์

และชีวิตการทำงานของผมทั้งสองคน

พวกเรารักชีวิตแบบนี้แหละครับ

ไม่ต้องมีอะไรมาแทนกันและกันแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว