รุ่งเช้า

ณ บ้านต้วน

7:34น.

ร่างบางพูดงัวเงียแล้วพลิกตัวหันหันให้ร่างสูง

ร่างบางเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ

ส่วนล่างสูงก็เดินลงไปรอข้างล่าง

ร่างสูงยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ

ร่างสูงพูดไปเรื่อยโดยไม่รู้ว่ากำลังมีคนที่ยืนฟังอยู่ข้างหลัง

แม่มาร์คมองร่างบางที่ยืนอยู่หลังร่างสูงแล้วยิ้มแบบคนที่ไม่คิดว่าลูกตัวเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้

เสียงของร่างบางทำเอาร่างสูงตกใจถึงกับทำไรไม่ถูกเว้นได้แต่นั่งก้มหน้าเพราะเขินอาย

ร่างสูงเงยหน้ามองร่างบางแล้วหัวยิกๆแล้วยิ้มหวานออกมา

นี้คงเป็นยิ้มแรกของร่างสูงที่ยิ้มแบบจริงจังและมีความสุข

เพราะหลังพ่อของเขาเสียชีวิตเขาก็ทำแต่งานไม่เคยยิ้มให้ใครถ้าจะยิ้มก็คงยิ้มตามหน้าที่แบบไม่จริงใจหนัก

ทุกคนพยักหน้าและลงมือทานอาหารเช้าก่อนที่ร่างสูงและร่างบางจะออกมาทำงานที่บริษัท

ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด

ร่างบางยกมือถือขึ้นดูพอเห็นเบอร์ก็ยิ้มปากกว้าง

ร่างสูงหันมามองร่างบางแล้วพูดแบบไม่มีเสียง

ร่างบางยื่นโทรศัพท์ให้ร่างสูง

ร่างสูงหันมาทำหน้าใส่ร่างบางเพื่อบอกให้เงียบ

ร่างสูงยื่นโทรศัพท์ขึ้นร่างบางและตั้งใจขัรถมุ่งหน้าไปบริษัท

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ร่างบางเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก่อนก้าวเท้าลงจากรถตามร่างสูงลงไป

ร่างสูงขยับก้าวเท้าเข้าไปชิดร่างบางก่อนกระซิบข้างหูร่างบางว่า

พอร่างสูงพูดจบก็ทิ้งให้ร่างบางยืนยิ้มเขินอยู่คนเดียว

ร่างบางวิ่งตามร่างสูงเขาไปในบริษัท

ร่างสูงหัวเราะให้ร่างบางที่เขินทำไรไม่ถูกจนต้องพูดเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินหนีไป

ทั้งสองเดินเข้าห้องประชุมคู่กันไปด้วยรอยยิ้มจนทำให้พนักงานในห้องประชุมแปลกใจ

แปลกใจที่เห็นร่างสูงยิ้มมีความสุขเพราะทุกครั้งที่เข้าประชุมทีไรประธานขอเขาก็จะทำหน้าขรึมตลอดเวลา

การประชุมครั้งสำคัญเริ่มขึ้นเพราะบริษัทของมาร์คและแบมแบมตกลงที่จะรวมบริษัทเพื่อให้เป็นบริษัทเดียวและจะทำมันให้ใหญ่โตและเป็นที่รู้จักมากขึ้น

ถึงเวลาประชุมทีไรประธานก็ยังเป็นประธานอยู่วันยันค่ำ

แบมแบมก็ยังเป็นแบมแบมเหมือนเดิมเพราะอะไรนั่นหรอ

เพราะเข้าประชุมทีไรเขาก็จะหลับทุกที

แต่ร่างสูงกลับไม่สนใจเพราะต่อให้ร่างบางหลับตาลงแต่เขากลับรู้เรื่องและรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับการประชุม

และทุกคนในห้องประชุมคงชินกับการที่ร่างบางเขามาหลับในห้องประชุมทุกครั้งเพราะพวกเขาเชื่อร่างบางสามารถดูแลทุกคนในบริษัทได้

เพราะการกระทำของเขานั้นแหละเป็นตัวบ่งบอกว่าเขาบริหารงานได้ละบริหารงานได้ดีไม่ต่างจากประธานอีกคนเลย

แต่ถ่าต่างก็คงจะเป็นแค่นิสัยที่เขาเป็นกันเองกับพนักงานทุกคนหัวเราะและขำกับพนักงานทุกคนแม้กระทั่งยามหน้าบริษัทก็ยังเล่นด้วย

ต่างโดยสิ้นเชิงกับประธานสุดบ้าอำนาจและบ้างานอย่างมาร์ค ต้วน

พนักงานทุกคนเดินออกจากห้องประชุมเพื่อไปทำงานต่อ

ร่างสูงดึงร่างบางให้ยืนขึ้นแล้วเดินนำพาร่างบางออกไปกินข้าว

13:29น.

group line yubamjae

.

.

.

สักพักประธานเดินออกมาส่งลูกค้าหน้าห้อง

ร่างสูงโค้งตัวให้กับลูกค้าที่เดินผ่าน

ร่างบางผลักร่างสูงเข้าห้องพร้อมล๊อคห้องทันที

ร่างสูงชี้ไปที่ร่างบางพร้อมขยับก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางจนร่างบางจนมุม

ร่างบางเสียงแผ่วลงถึงแม้ว่าในใจจะรู้ว่าร่างสูงคงไม่ทำอะไรหรอก

ร่างสูงจับร่างบางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

ร่างสูงเลื่อนปากประกบปากกับร่างบางเบาๆไม่นานหนัก

ร่างสูงเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานหยิบเอกสารมาดูแต่ปากก็ยังถาม

ร่างสูงตบลงบนโต๊ะข้างเก้าอี้เพื่อเรียกร่างบาง

ร่างสูงกวักมือให้ร่างบางโน้มตัวลงมาหาและยื่นหูไปใกล้ๆ

ร่างบางกระโดดลงจากโต๊ะและกำลังจะเดินออก

ร่างสูงพูดออกมาเบาๆโดยที่ร่างบางเดินออกไปไกลแล้ว

ร่างสูงเสียงดังขึ้นเพื่อย่ำให้ร่างบางไปทำงาน

.

.

.

ล่วงเลยเวลาเลิกงานไป3ชม.แต่ร่างสูงก็ยังนั่งทำงานอยูหน้ากองเอกสารเช่นเดิม

ร่างบางเดินไปที่โต๊ะของร่างสูงแล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้น

ร่างบางวางโทรศัพท์ลงแล้วไปนั่งบนโต๊ะท่านประธาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

B : มันมองค้อนผมก่อนออกไปด้วยครับอยากขำดังๆใส่มันนะแต่ก็เกรงใจพี่

ทั้งสองคนนั่งทำงานสักพัก

ร่างสูงรับเอกสารไปดูแล้วดูอย่างชำนาญ

จู๊ๆร่างสูงก็เก็บเอกสารและลุกขึ้นเดินไปหาร่างบางที่นั่งยิ้มอยู่ที่โซฟา

ร่างสูงโน้วตัวลงไปโดยเอามือสองข้างเท้าลงบนโซฟาเพื่อกั้นร่างบาง

ร่างบางท้าทายโดยการยื่นแขนสองข้างคล้องคอร่างสูงแล้วดึงลงมาเล็กน้อย

จนหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบร่างสูงค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปและเอียงคอเล็กน้อย

ร่างบางจู่ๆก็ยกแขนร่างสูงแล้วหมุนตัวหนีออกมาจนทำให้ร่างสูงหน้าทิ้มลงไปกับโซฟา

.

.

.

.

.

Never

Ever