เสียงเล็กๆที่บงบอกว่าเป็นเสียงเด็กรุ่นน้องม.ต้นดังเข้ามาในหูของฉัน

ซึ่งนี่มันควรเป็นเวลาพักเที่ยงของฉัน ไม่ใช่ช่วยคน! แต่เอาเถอะแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวก่อนกินข้าวละกัน

ฉันมีคติที่ว่าไม่ชอบให้ใครมารังแกและไม่ชอบเห็นใครโดนรังแกเช่นกัน ใครแรงมาฉันแรงกลับ

ฉันตะโกนออกไปทำให้รุ่นน้องผช.หยุดชะงักมือที่กำลังจะผลักเด็กผญ.คนนั้นล้มหัวฟาดพื้น

ฉันกำลังคิดว่าทำยังไงดี เลยหันไปคุยหรือขู่ก็ไม่แน่ใจกับเด็กกลุ่มนั้น

แล้วเด็กกลุ่มนั้นก็รับปากแล้ววิ่งแจ้นไป

ฉันยิ้มอ่อนให้น้องก่อนมาหาเพื่อนที่รออยู่ที่โรงอาหารอีก3คน

แล้วฉันก็นั่งกิน เสียงกรี้ดก็ดังขึ้น ฉันหันมองว่าใครมา

ฉันไม่พูดอะไรก่อนหันกลับมากินต่อ แล้วเสียงฝีเท้าก็มาหยุดที่โต๊ะฉันฉันก็เงยหน้าขึ้นมอง

ฉันวางช้อนลงและกินนํ้าอย่างไม่สนใจ

ฉันหันไปยิ้มแรงๆใส่ว่าถ้าไม่หุบปากละก็....

มันไม่ใช่กงการอะไรของฉันสักหน่อย

ถึงชั้นขอร้องเลยหรอ มากไปมั้ง

ถึงย้านฉันจน ไม่จำเป็ยต้องให้ใครมาช่วย เขาจะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ

. . . จบตอน