"อือ" ทำไมผมเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้!   จะลุกจากเตียงก็ลุกแทบไม่ไหวมันเจ็บมันปวดไปหมดโดยเฉพาะสะโพกของผมเนี่ยเเหละ!  ปวดฉี่ก็ปวดฉี่แล้วไม่รู้ไอ้คนที่มันทำให้ผมเป็นเเบบนี้มันหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้    หรือว่าแกมม่าจะทิ้งผมไปแล้ว! หน่อย!!! อย่าให้เจอนะไอ้นิวเคลียร์คนนี้จะตัดไอ้นั้นที่มันทำให้ผมเจ็บตัวไปให้เป็ดกินเลยค่อยดู! 

"โอ้ย!" ขยับแต่ละทีน้ำตาแทบเล็ดอยากให้เจอนะไอ้คนใจร้าย!  

 

แกร๊ก 

“แกมม่า!!!  ไปไหนมาฮะ!!!”   

“เชี้ย!!!” ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามาก็ต้องตกใจกับเมียในร่างยักษ์ผีเสื้อสุมทรที่ตอนนี้พร้อมจะกินหัวผมแล้ว  

“เชี้ยอะไร!   นี่เมียนะได้แล้วจะทิ้งหรอไปไหนมาฮะ!” 

“ไปซื้อเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนจ้ะ”  

“ว่างไว้ตรงนั้นแหละแล้วมานี่!!” เมียจะทำอะไรกูหรือป่าวเนี่ย   พึ่งจะได้ครั้งเดียวเองผมยังไม่อยากตายนะ       

“เร็วๆ!!!” บอกเร็วๆก็ต้องเร็วๆครับเพราะคนที่นั่งอยู่บนเตียงตอนนี้ดูท่าแล้วอารมณ์ไม่ดีสุดๆ  

“อุ้มแล้วพาไปห้องน้ำด้วยตอนนี้ฉี่จะลาดแล้วเร็วๆ” ที่แท้ก็ปวดฉี่นี้เอง   ผมก็หลงตกใจหมดนึกว่าจะโดนเครื่องประหารหัวสุนัขซะแล้ว    

หลังจากที่ผมพานิวเคลียร์ไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว    เราก็มาทานข้าวแล้วเดินทางกลับทันทีเพราะว่าช่วงบ่ายผมกับนิวเคลียร์มีเรียน     ที่จริงแล้วผมก็ไม่อยากให้นิวเคลียร์ไปเรียนหรอกแต่นั้นแหละครับเป็นเมียแล้วขัดไม่ได้ครับ    แล้วดูสิครับสภาพตอนนี้ของคนที่บอกผมว่าจะไปเรียนนอนหลับไปแล้วสงสัยจะเพลียจากเมื่อคืนที่ผมเอาแต่ใจมากเกินไปหน่อย    เห็นสภาพเมียแล้วสงสารแต่ถ้าถามว่าจะทำอีกไหมผมบอกได้เลยว่าทุกวันทุกคืน  

 

---มหาลัย--- 

“อีนิว!!!มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมาสภาพดูไม่ได้เลยกลับบ้านไปนอนดีกว่าไหมมึง” ทันทีที่ผมเดินเข้าคณะมาวินนี่ก็ทักขึ้นทันทีที่เห็นสภาพผมเอาตรงๆผมก็ไม่ได้อยากมาเรียนนักหรอกนะถ้าวันนี้ไม่มีสอบย่อยอ่ะ    ก็แกมม่านะสิไม่ถนอมผมเลยคอยดูนะถ้ามีคราวหน้าอีกผมจะไม่ยอมใจอ่อนแบบนี้แน่     

“สรุปแล้วมึงไปทำอะไรมา” ธารถามขึ้นอีกครั้ง  แล้วจะให้ผมตอบว่ายังไงล่ะครับที่นี้   ผมเลยต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากคนที่ยืนยิ้มหน้าบานอยู่ข้างหลังผมเนี่ยแหละ    แต่พอผมหันไปมองแกมม่าเท่านั้นแหละ  

“นี่มึงอย่าบอกนะว่าหมาที่มึงไปฟัดมาคือแกมม่าสุดหล่อของกูอ่ะกรี๊ด!! อกอีวินนี่จะแตก!!!  ทำไมแกมม่าทำกับเราแบบนี้” วินนี่ว่าแล้วก็กำลังจะเดินเข้าไปซบอกแกมม่าที่ยืนอยู่ข้างหลังผม   

“อีวินนี่!ของเพื่อนไหมล่ะมึง” ขอบคุณมากทับทิมที่ช่วยดึงวินนี่ไว้ได้ทัน   

“สรุปคือได้กันแล้ว” ธารถามขึ้นอีกครั้ง  

“ปะ ป่าวสักหน่อยแค่เป็นแฟนกันเฉยๆ” จะให้ตอบไปตรงๆผมก็อายไหมล่ะมันไม่ใช่เรื่องจะเอามาคุยเล่นกันสักหน่อย  

“ตอแหล!!!” ครับเต็มๆหน้าผมเลยพร้อมใจกันตะโกนใส่หน้าผมเลยไอ้พวกเพื่อนเชี้ยไม่เกรงใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมากันบ้างเลย  

“ตอแหลมากกอไก่ล้านตัว    รอยที่คอนั้นน่ะยุงกัดหรอคะแดงซะขนาดนั้น” วินนี่ว่าอย่างเดียวไม่พอเดินมาประชิดตัวผมพร้อมกับดึงคอเสื้อผมออกให้เพื่อนๆดู    ผมก็ว่าผมเช็คความเรียบร้อยก่อนจะออกมาแล้วนะดันพลาดจนได้  

“เออ ยอมรับก็ได้” จะดันทุรังโกหกไปก็เท่านั้นครับเพื่อนผมมันยอดนักสืบ  

“ร้ายกาจ” วินนี่ว่า 

“ตั้งใจเรียนนะเดี๋ยวตอนเย็นมารับ    ถ้าไม่ไหวหรือไม่สบายตัวก็รีบโทรหาแกมเลยนะ  ฝากดูแลนิวเคลียร์ด้วยนะ” แกมม่าหันมาพูดกับผมเสร็จก็หันไปบอกเพื่อนๆของผม      

“อืม  แกมก็รีบไปเรียนได้แล้ว   แล้วอย่าไปแอบมองสาวที่ไหนล่ะ”  

“รับทราบครับ  ไปแล้วนะ” แกมม่าพูดแล้วก็โยกหัวผมไปมาอย่างเอ็ดดูแล้วเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่    

 

“อิจฉาคนมีผัว   แกมม่าไม่หน้าหลงผิดไปชอบมึงเลยจริงๆอีนิว” วินนี่ว่า  

“แล้วไปเป็นแฟนกันตอนไหนอะไรยังไงเล่ามาค่ะเพื่อนสาว” ทับทิมว่า  

“เออใช่  เรื่องเป็นมายังไงเล่ามาเร็วๆถ้าไม่ได้ฟังกูคงเรื่องไม่รู้เรื่องแน่” ธารว่า  

“เอาแบบสรุปแล้วกันนะคือเมื่อวานตอนเช้าแกมม่ามาสารภาพรักใช่ไหมแล้วตอนเย็นก็เป็นแฟนกันพอตกดึกหน่อยก็เป็นผัวเมียกันเลยเรื่องก็มีแค่นี้แหละ”  

“แรงมากแม่วันเดียวจบครบทุกสถานะ” ทับทิมว่า   

“จริงมึง”ธารว่า  

“แล้วก็เล่นตัวกันมาซะนานพอจะได้กันก็ได้กันง่ายๆแบบม้วนเดียวจบสุดยอดเลยเพื่อนฉัน” วินนี่ว่า  

“ก็จะให้ทำไงอ่ะสถานการณ์มันพาไป”  บรรยาศมันพาไปอ่ะใครจะไปทนได้ 

“จ้า  อย่ามัวแต่เขินรีบเข้าห้องได้แล้วพวกมึง!!” วินนี่ว่าแล้วก็คว้าเอากระเป๋าวิ่งเข้าห้องเรียนไปก่อนเพื่อนเลย   มัวแต่คุยกันจนลืมดูเวลาเกือบเข้าห้องเรียนไม่ทัน